Project Buiten Om (2): Informatieavond gedupeerden

Met tegenzin loop ik naar de basisschool. De angst voor wat komen gaat is vele malen groter dan de schrik van een kind dat zijn eerste schooldag meemaakt. De gemeente geeft informatie over de verregaande consequenties van de wijkontwikkelingsplannen. De voltooiing van de stedelijke ringweg wordt omgebogen door mijn geliefde straat en dat betekent huizensloop.

Het lood staat in mijn schoenen als ik het klaslokaal binnenloop. Twee wethouders, een gemeentedirecteur en twee ambtenaren staren mij aan. Ze ritselen wat met papier. Het lokaal loopt langzaam vol. Ik zie een hoop onbekende gezichten. Vreemd, de besloten avond was alleen bedoeld voor wooneigenaren. In plaats van 20 mensen zie ik er minstens 80. De mensen staan tot op de gang. De sfeer is timide.

De coördinerend wethouder wijkontwikkeling neemt het woord en vraagt of iedereen het nieuws over het gewijzigde ringwegplan al heeft verwerkt. Doodse stilte, we weten het pas een week. Hij legt uit dat de gemeente achteraf toch maar besloten heeft om ook de huurders en enkele bestuurders van verenigingen in de wijk uit te nodigen voor deze bijeenkomst. De gemeente was even vergeten dat ook zij belanghebbenden zijn. Slechte voorbereiding of schimmige tactiek?

Ik maak kennis met bestuurders van de Speeltuin, Dahliavereniging en Basisschool. Alleen de bestuurder van de Volkstuin ontbreekt. De gemeente kon hem niet op tijd vinden en bereiken. Ook de anderen zijn pas op het laatste moment uitgenodigd. Slechte communicatie, slechte zaak. Er is blijkbaar haast geboden met presentatie, afwikkeling en vaststelling van de wijkontwikkelingsplannen.

De mensen achter de ambtelijke tafel worden voorgesteld. Naast de gemeentedirecteur Dienst en Samenleving zijn dat de wethouder van verkeer, de projectmanager stedelijke ring en de taxateur, tevens grondaankoper van de gemeente. Er is ook een vertegenwoordiger van de participerende woningbouwvereniging aanwezig. Zij zit in het publiek. De gemeente werkt nauw samen met deze woningbouwvereniging.

De gemeentedirecteur is gespreksleider en vertelt hoe de avond eruit ziet. Allereerst geeft elke ambtenaar een presentatie over zijn rol bij de voltooiing van de stedelijke ring. Na afloop is er voldoende tijd voor reacties en vragen. Met een glimlach nodigt de directeur alle belanghebbenden van harte uit om hun kruim te spuien en stoom af te blazen, want dat zal nodig zijn.

De fantastische ontwikkelingsplannen worden flash en glossy getoond. Het algemene belang wordt benadrukt. Het zal mij worst wezen. Waar staat mijn huis? Het komt niet voor op de plattegrond. Dat vind ik in algemeen en specifiek belang zwaar kloten.
De gemeentelijke taxateur nodigt zichzelf al bijna uit. Na de vakantie komt hij in ontspannen sfeer een kijkje nemen op de te slopen locaties. Er valt dan overal over te praten en iedereen krijgt wat ie verdient. Sommige eigenaren kunnen er zelfs op vooruit gaan. Ik voel me net een klein kind dat een snoepje voorgehouden wordt.

Na anderhalf uur gemeenteshow kunnen eindelijk vragen worden gesteld. Door informatieoverload, beperkte verwerkingstijd en hete binnentemperatuur zijn de gemoederen behoorlijk lamgeslagen. Slechts een handjevol mensen heeft vragen. Ik ook. Ze spookten de afgelopen week in slapeloze nachten door mijn hoofd. Mezelf voortdurend afvragend: welk monster komt aan mijn huis en haard, hoe ziet ie eruit en belangrijker, hoe trek ik tegen hem ten strijde en wanneer?

Is er al een naam gekozen voor het nieuwe tracé? Jarenlang droeg het de naam van de straat waar het tracé aanvankelijk gepland was. De wethouder van verkeer beantwoordt de vraag. De gemeente verplaatst de aansluiting naar de rand van de wijk. De nieuwe naam wordt: Tracé Buiten Om. Pardon, mevrouw de wethouder. U vergist zich. U bedoelt eigenlijk: Buiten Alles Om. Dat is namelijk wat de gemeente doet. Plannen laat bekend maken, slecht communiceren, vlak voor de vakantieperiode. De gemeente beoogd met het nieuwe tracé twee wijkgedeelten te verbinden? Mooi niet. Maar liefst 52 percelen worden volledig gedelete. Daarmee gaat u buiten ons en alles om. Ik dacht het niet.

Mien

Buitelen

Ik heb zin om een column te schrijven. Ik neem plaats achter mijn laptop en stroop mijn mouwen op. Vervolgens tover ik een leeg vel uit mijn tekstverwerker. Het eerste woord wat mij te binnen schiet is buitelen. Nou vooruit dan maar. Het woord buitelt via mijn toetsenbord het witte vel binnen. Het woord kijkt me uitnodigend aan. Wat nu?

Ik denk na en als vanzelf komt een woordenstroom op gang. De woorden buitelen in sneltempo over elkaar heen. Ik heb zin om een column te schrijven. Ik neem plaats achter mijn laptop en stroop mijn mouwen op. Vervolgens tover ik een leeg vel uit mijn tekstverwerker. Het eerste woord wat mij te binnen schiet is buitelen. Nou vooruit dan maar. Het woord buitelt via mijn toetsenbord het witte vel binnen. Het woord kijkt me uitnodigend aan. Wat nu?

Oeps. Een writersblok dient zich aan. Een kilo bonbonblok zet helaas geen zoden aan de dijk. Ik peins. Aan oeverloos gezwam heeft de lezer geen boodschap. Ik zet mijn laatste redmiddel in. Vijf eetlepels calcium. Goed voor de hersenpan. De woordenbrij komt weer langzaam op gang. Ik voel chemie. Mijn zenuwen maken overuren. Een stormvloed aan woorden vliegt op de rug van dendrieten en axionen, dwars door craniale en spinale zenuwen, via hoofd en ruggraat, linea recta naar mijn vingers. De woorden trappelen van ongeduld. Ze willen opgetekend worden. Mijn vingertoppen tintelen van energie. Ik voel elektriciteit. Met het zweet op mijn voorhoofd tik ik de woorden letter voor letter in op het toetsenbord.

Met een hoog domino-effect buitelen de woorden, in bits en bytes, één voor één het witte scherm binnen. Ze vormen samen een mooie compilatie. Het writersblok is over de kling gejaagd. Nu is het nog slechts een kwestie van de woorden in de juiste proportie te schikken en te scheren. O ja, en iets met inhoud is ook wel handig, of toch liever optekenen in een lijstje? In het kader van buitelen besluit ik te kiezen voor het laatste. Dat wordt nog een heel gepuzzel. Ik dartel en ik duikel, ik totter en ik tuimel. Ik kukel en failleer, om uiteindelijk languit te culbuteren. Duizelig neem ik afscheid van mijn column.

Mien open zenuw

Project Buiten Om (1): Onheilsboodschap

In de verte in mijn straat herken ik twee silhouetten vergezeld van twee sportieve fietsen. Wethouder en opbouwwerker. Dit betekent aangekondigd slecht nieuws. Sinds kort zijn we door verschillende gremia op de hoogte gesteld van in- en aangrijpende veranderingen in onze wijk. Ik laat beide heren binnen in ons kleine paradijs. Drie jaar geleden aangekocht en grondig verbouwd.

In de woonkamer dendert op TV de Tourkaravaan richting finish. Ik nodig beide heren te gaan zitten. In de hoedanigheid van coördinerend wethouder wijkontwikkeling wordt de onheilstijding met medeleven gebracht. Er gaat op korte termijn veel veranderen in de wijk en ik wordt uitgenodigd voor een informatieavond.

De coördinerende wethouder vouwt een kaart uit op tafel. Project Buiten Om lacht mij toe in heel veel kleurtjes. Het is slechts een artists-impression, maar toch. Ik verken de coördinaten en bekijk in welke zone ons huis post heeft gevat. Juist ja. Bange vermoedens worden bewaarheid. Een donkergrijze balk loopt als een donderschicht door onze achtertuin. Ons huis, ons thuis balanceert op drijfzand.

De klap komt hard aan. Bange vermoedens zie ik vorm gevat en gematerialiseerd in miljoenen euro’s subsidie. De spade moet zo snel mogelijk in de grond. Maar wat is nu de uitgangspositie? De artists-impression doorklieft slechtst de tuin. Wordt het huis in quarantaine geplaatst door een geluidswal? Door fijn stof uitgerookt? Het lawaai van denderend zwaar transport verdrijft ons uit een miniparadijs. Duur betaald op voorschot van een dertigjarige hypotheek. We gingen hier nooit meer weg.

De coördinerende wethouder vindt het triest, deze boodschap te moeten brengen. Ik uit mijn waardering voor het persoonlijk brengen van dit slechte nieuws. Ik zoek houvast in achtergrond geluid. Mijn oren vangen flarden Tour de France. Hushovd vindt aansluiting bij Cavendish. Dit is echt, dit wordt knokken. Hier is geen ontsnapping mogelijk. Ik moet de confrontatie aan.

De wethouder drukt mij op het hart om ons goed te laten informeren. Door professionals. Straks zijn we elkaars tegenpartij. Dan moet je beslagen ten ijs komen. Het wordt me nu wel erg heet onder de voeten. Ondanks dat de tuindeuren openstaan voel ik geen zuchtje lucht. Mijn behoefte aan frisse lucht is nu erg groot. De klamheid van de buitentemperatuur en het slechte nieuws werkt verstikkend.

Ik probeer helder na te denken. Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar de uitnodiging van onze House Warming Party, drie jaar geleden. Een kaart in de vorm van een Iglo met van binnen een knapperend houtvuur. Het zal toch niet waar zijn … Tussen mijn oren klinken de tonen van een nasaal zingende Paul Simon, meelijwekkend, bijna fluisterend. Homeless.

Ik laat beide heren uit en bedank hen voor het bezoek. Als troost krijg ik mee, dat het voorkomt dat mensen er in deze omstandigheden er op vooruit kunnen gaan. Ik vraag me af hoe. Dit huis en deze plek zijn onvervangbaar. In een flits zie ik in een trots college van Burgenmeesters en Wethouders feestvieren. Voorbeeldproject Buiten Om heeft landelijk gescoord. De stad is onvolprezen op de nationale kaart gezet. Chapeau.

Ik loop de tuin in en tel de vogels en bloemen. Het vooruitgeschoven gemis doet nu al zeer. Woningbouw, zelfs vijf hoog, achter onze tuin, dat was voorzien. Een ringweg met luidruchtig en stinkend vrachtverkeer er dwars door heen is echter een bittere pil. Ik weet niet of ik die slikken wil. Adrenaline welt in mij op want ik besluit te strijden. Voor huis en haven. What doesn’t kill you makes you stronger.

Mien

Muur der communicatie

Communicatie is een toverwoord en schept verwachting. Goede communicatie dient als informatie-elixer, gebracht in heldere taal, just in time, just in place en op waarde geschat. Het geeft voeding, waardering en erkenning. Duidelijke communicatie is een kostbaar goed. Zowel voor zender als ontvanger.

De Grieken wisten de waarde van communicatie goed in te schatten. Zowel in het dagelijkse leven als in de politieke arena werd volop gecommuniceerd en geredetwist. Sterke redevoeringen met onheuse informatie werden soms verheven boven de waarheid. In helder taalgebruik won het woord van de rede.

In het huidige informatietijdperk lijkt het taalgebruik vaak wollig en in mysteriën gehuld. We mailen, hyven en twitteren ons suf. Agenda’s, werkbeschrijvingen, notulen, actielijstjes, alles wordt gecommuniceerd. Door hoofd en handen pulseert een onaflatende stroom aan informatie, totdat hij explodeert aan het einde van de pijp. Server out of use en daarmee tevens de receiver.

Slechte communicatie openbaart zich in een muur van communicatie.
Want wat gezegd wordt, is dat ook gehoord?
Wat gehoord wordt, is dat ook begrepen?
Wat begrepen wordt, is dat ook begrepen als bedoeld?
Wat bedoeld wordt, is dat ook akkoord bevonden?
Wat akkoord bevonden is, wordt dat ook gedaan?
Wat gedaan wordt, blijft men dat ook doen?

Het klinkt misschien Chinees, maar muren zijn er om te doorbreken. Confucius beriep zich op ‘horen, zien en zwijgen’. De kop in het zand steken lost alleen niets op. Ook wat onwelvoeglijk is moet gehoord, gezien en verteld worden. Gelukkig bedienen spreek- en lichaamstaal zich van nuancering. Echter soms verhult nuance de miscommunicatie. Een klein verschil in het gebruik van, ik noem maar iets, her- of re- in organisatie kan grote gevolgen hebben.

Communicatie bestaat in vele vormen. Het lopende vuur is de oudste vorm en van alle tijden. Loop voor de aardigheid eens bij elkaar binnen. In het ontmoeten gaat een wereld aan informatie open en wat zo leuk is, u communiceert. U krijgt er veel voor terug. Zowel als zender als ontvanger.

Mien bouwt muren

Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten

Haaks contact

Ik hang met mijn neus boven het toetsenbord. Gedachten sluimeren. Naarstig zoek ik naar juiste woorden. Ergens in een vage zone tussen neus en kruin komt alles bij elkaar. Een klein concept ontluikt, vlak bij mijn hersenstam. Het dringt zich op naar voren. Komt mij langzaam onder ogen. De boodschap krijgt vorm en maakt contact. Nu nog even woorden husselen. Het beeldhouwen in letters kan beginnen.

In het beeldscherm tegenover mij ligt een wit word-vel. Het wacht ongeduldig op vervulling. Nerveus zoeken ogen en vingers de juiste combinatie op het toetsenbord. De H is het eerst de pineut en ik hamer op zijn kop. Amechtig trilt het plastic dopje met metalen tong naar beneden. Zoekt contact met onderliggend ijzer. Mijn aanslag zet een verbinding in gang. Een kruisbestuiving tussen een verticale en horizontale lijn. Haaks contact, hoe is het mogelijk.

Onmiddellijk wordt een datapuls in gang gezet. Een H wordt doorgegeven naar het centrumhart van het toetsenbord, de microprocessor, luisterend naar de naam IC 8048.
De eerste massa weerstand is nu overwonnen. Met bonkend hart zet 8048 het datapulsje H om in binaire code. Nulletjes en eentjes spurten vervolgens als een razende roeland door kabel en stekker van het toetsenbord, linea recta naar de PC.

Het witte vel begint langzaam te trillen. Krijgt van zijn Officebaas een melding door. In beeld verschijnt een mooie H in vol ornaat, uitgedost als Roman, nieuw en tijdloos. De H die vraagt zich af, en waar blijft nu de rest? In no-time verzamelen zich zijn lotgenoten. De A, de L, de L en tot slot de O.

De L lijkt buiten zinnen, gaat bijna over de schreef. Liefst twee keer heeft hij op zijn kop gekregen. Zijn oren trillen nog gruwelijk na. Het debouncen lijkt niet op te houden. Veel liever danst L de Cha Cha Cha. Het eerste woord heeft vorm gekregen. De O die rondt mooi af. Contact wordt zomaar uit het niets geboren. Hallo aan allemaal en houdt het contact haaks.

Mien Tsja Tsja

Ook (aangepast) gepubliceerd op website Gek op Klanten