31-12-2010
Columns van Harrie (December 2010)
Rotzak / Gein & Ongein / 08-12-2010
Grote gruwel potverdikke nog aan toe. Prsssnich mich nich. Ik kan weer eens geen geschikt houtskooltje vinden. Ja, nu hoor ik u denken. Die wil een lekker warm vuurtje stoken in het bos. Maar nee, ik heb geen kooltje nodig om de boel hier op te warmen. Mijn bos geeft ook in de winter voldoende warmte. Laat die achterlijke stedelingen maar lekker klappertanden in hun stenen dozen met hun idiote verwarmingsmachines. Nee, ik zoek een geschikt houtskooltje voor mijn verhaal. Daar kan ik overigens ook rook vanaf laten komen. Maar dat even terzijde. Ik zoek een houtskooltje met een fijn klein gerookt puntje. Als het te dik is dan kan niemand mijn zwarte vlekken ontcijferen. Dan draait Rotzak zich om in zijn graf. Als Rotzak mijn verhaal zou testen dan zou hij alleen maar blinde vlekken zien. Ach, vond ik nu maar een geschikt houtskooltje dan zou ik onmiddellijk een leuk verhaal optekenen. Dan zou ik inzicht geven in mijn schrijfproces. Ik zou schrijven over jonge fruitvliegjes. Dat zou zeker passen in deze warme wintertijd. Een titel heb ik al gevonden. Jung und Freudig zou ik mijn verhaaltje noemen. Met Kafkiaanse hanepoten zou ik inzicht geven in mijn creabeabrein. Maar ja. Ik kan dat kooltje maar niet vinden. Grisnichmich .... brittzl ... dzjeu.
Sterretjes / Gein & Ongein / 22-12-2010
Vandaag weer contact gehad met de buitenwereld. Via mijn vertelbot. Dat stomme tring tring ding maakte me al heel vroeg wakker. Het was Zwam van de Paddologenorde. Zwam wilde weten hoe het met mij ging. Eigenlijk kwam het gesprek mij slecht uit want het was mijn boomklopdag. Dat vraagt nogal wat concentratie.
Ik was ook nog eens net bezig met een ingewikkelde bezwering. Ingegeven door Rotzak. Rotzak had mijn creabeabrein vorige keer een enorme boost gegeven. Ja, dat komt ervan als je probeert inzicht te geven in een schrijfprocessie. Dat is niet altijd te volgen. Soms raak ik mezelf kwijt. Dan ben ik lost. Zwam had wel een punt. Hoe ging het eigenlijk met mij? Toonde ik eigenlijk wel voldoende belangstelling voor mezelf. Vragen die ik me zelden stel. De boswizzard in mij kwam boven. Geef geen antwoord. Ontwijk de vraag. Zwam zwamt paddenstoelentaal. Vertel hem gewoon een verhaaltje. Zo gezegd zo gedaan. Gisteren werd ik helemaal wild. Zag overal sterretjes. Allemaal sterretjes op stokjes. Ik dacht dat ik gek werd. Ze flikkerden, kris, kras, kros door mijn bos. Er zaten rare mensen aan vast geketend. Die schreeuwden heel hard. Iets over koud vuur en Nieuwjaar. Heel vreemd. Ik kon er niets mee.
Jeuk tussen de benen / Gein & Ongein / 28-12-2010
Heel veel witte mannen in mijn bos gezien vandaag. Geen idee wat die hier komen doen. Ze zijn ijskoud en dragen allemaal een sjaal. Snipverkouden zijn ze. Dragen allemaal ijspegels aan hun winterwortelneus. Brrrrr …. Gris mich nich. Stokstijf staan ze me aan te gluren met hun steentjesogen. Best eng zo in de schemer van mijn bos. Overdag dan rent er van dat jong grut omheen. Van die minimensjes met veel te grote jassen. Schreeuwen dat dat grut doet. Oorverdovend. Soms graaien ze naar de grond en kneden dan witte ballen. Die gooien ze met luid gekrijs naar elkaar toe. Wat dezer dagen ook vreemd is in dit bos zijn al die maffe wezens die zich voort bewegen op smalle bomen. Dat doen ze meestal zuchtend en met rode hoofden. Kwaad prikken ze dan met stokken in de sneeuw. Het lijkt net of ze jeuk hebben tussen de benen. Ze schuren die namelijk de hele tijd van voor naar achter. Of is het alleen naar voren? Ingewikkeld allemaal. Ach, ik sprokkel en ga voort.
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
30-12-2010
Schrijftechnisch
Wat een afschuwelijk woord. De bedenker van dit woord heeft bij taalkundig wellicht een belletje horen rinkelen en gedacht, dat kan ik beter. Dan krijg je zo iets lelijks als schrijftechnisch. Op mijn laptop wordt dit woord door mijn tekstverwerker steevast rood onderlijnd. Ja, ja, een rode lijn met een ferme consequente krul. Zelfs mijn tekstverwerker steekt er de draak mee. Negeren denk ik dan. Alles negeren en never nooit niet toevoegen aan mijn woordenlijst.
Gelukkig is schrijftechnisch nog niet ingedaald in het Daalse Dikkertje. Stel je eens voor, dat na schrijftaal ineens het woord schrijftechnisch opdoemt. Om de verdoemenis niet. Dat gaat niet gebeuren. Daaltaal staat dat niet toe. En terecht. Brengt mij meteen bij schrijftaal. Ook al zo’n maf woord. Het geschreven woord zie ik alleen maar in tekstballonnetjes verschijnen, boven zielen die niet zeggen wat ze bedoelen. Meestal kijken ze heel beteuterd als ik hen daar op aanspreek. Alsof ik met een naald door hun luchtballonnetje prik. Mijn Aha-erlebnis verwordt dan plotseling tot hun Hoho-erlebnis. Hun schrijftaal glijdt dan meestal af van spreek- naar schreeuwtaal. Vloeken heet dat.
Schrijftechniek vind ik dan wel weer een geschikt woord. Ik word soms zelfs lyrisch als ik zie hoe sommige lieden hun schrijfmiddelen hanteren. Of dat nou is met Oost-Indische inkt, ganzenveren, potloden, pennen, ballpoints, krijt of toetsenbord, het maakt me al niet uit. Zolang de techniek maar uitmondt in schoonschrift, pas de problème. Zodra de teksten geschreven of gedrukt staan zie ik echt niet meer met welke techniek ze tot stand zijn gekomen. Uitzondering hierop vormt de kalligrafie. Niet te verwarren met palligrafie. Knap hoe de Chinezen deze kunst bedrijven. Maar allez, dat mag je ook verwachten van een volk dat doordrenkt is met de leer van Confucius. Ik moet hierbij wel onmiddellijk toegeven dat ik ook af en toe confuus wordt van al die gekrulde letters.
Schrijftechniek veronderstelt ook het bestaan van schrijftactiek. Slinks schrijven noem ik dat. Hoewel schrijvers van rechts kunnen er ook wat van hoor. Het geschrevene kan je soms behoorlijk op het verkeerde pad brengen. Experts in het schrijven van tussendoorregels zijn ons allen bekend. Ze drijven de burger vaak tot waanzin. De schrijftactici vinden vooral emplooi in de rechtspraak, het notariaat, de ambtenarij en het geldwezen. Daar is het tussen de regels door schrijven en lezen tot een rechtse hobby verheven. Sommigen weten het ook goed te oreren. Luchtschrijven in kleine lettertjes heet dat.
Ergo error. So what. Een paar foutjes op de pagina is heel normaal in het internettijdperk van vandaag. Ik zou zeggen, lig er niet al te veel van wakker. Want laten we even erelijk zijn. Qua schrijftechniek behoort erelijk eerlijk te zijn. In het multimediale minimale interfacetijdperk worden ook de foute kleine lettertjes voor lief genomen. Zowel de palli- als de kalligrafen onder ons zullen dit naar eer en geweten beamen. Voor kleine lettertjes biedt een beamer dan wel weer soelaas. Beam me up Scotty onderschrijft in spreektaal eens te meer dat schrijftechnisch never nooit van deze wereld kan zijn.
Mien ferme taal
Gelukkig is schrijftechnisch nog niet ingedaald in het Daalse Dikkertje. Stel je eens voor, dat na schrijftaal ineens het woord schrijftechnisch opdoemt. Om de verdoemenis niet. Dat gaat niet gebeuren. Daaltaal staat dat niet toe. En terecht. Brengt mij meteen bij schrijftaal. Ook al zo’n maf woord. Het geschreven woord zie ik alleen maar in tekstballonnetjes verschijnen, boven zielen die niet zeggen wat ze bedoelen. Meestal kijken ze heel beteuterd als ik hen daar op aanspreek. Alsof ik met een naald door hun luchtballonnetje prik. Mijn Aha-erlebnis verwordt dan plotseling tot hun Hoho-erlebnis. Hun schrijftaal glijdt dan meestal af van spreek- naar schreeuwtaal. Vloeken heet dat.
Schrijftechniek vind ik dan wel weer een geschikt woord. Ik word soms zelfs lyrisch als ik zie hoe sommige lieden hun schrijfmiddelen hanteren. Of dat nou is met Oost-Indische inkt, ganzenveren, potloden, pennen, ballpoints, krijt of toetsenbord, het maakt me al niet uit. Zolang de techniek maar uitmondt in schoonschrift, pas de problème. Zodra de teksten geschreven of gedrukt staan zie ik echt niet meer met welke techniek ze tot stand zijn gekomen. Uitzondering hierop vormt de kalligrafie. Niet te verwarren met palligrafie. Knap hoe de Chinezen deze kunst bedrijven. Maar allez, dat mag je ook verwachten van een volk dat doordrenkt is met de leer van Confucius. Ik moet hierbij wel onmiddellijk toegeven dat ik ook af en toe confuus wordt van al die gekrulde letters.
Schrijftechniek veronderstelt ook het bestaan van schrijftactiek. Slinks schrijven noem ik dat. Hoewel schrijvers van rechts kunnen er ook wat van hoor. Het geschrevene kan je soms behoorlijk op het verkeerde pad brengen. Experts in het schrijven van tussendoorregels zijn ons allen bekend. Ze drijven de burger vaak tot waanzin. De schrijftactici vinden vooral emplooi in de rechtspraak, het notariaat, de ambtenarij en het geldwezen. Daar is het tussen de regels door schrijven en lezen tot een rechtse hobby verheven. Sommigen weten het ook goed te oreren. Luchtschrijven in kleine lettertjes heet dat.
Ergo error. So what. Een paar foutjes op de pagina is heel normaal in het internettijdperk van vandaag. Ik zou zeggen, lig er niet al te veel van wakker. Want laten we even erelijk zijn. Qua schrijftechniek behoort erelijk eerlijk te zijn. In het multimediale minimale interfacetijdperk worden ook de foute kleine lettertjes voor lief genomen. Zowel de palli- als de kalligrafen onder ons zullen dit naar eer en geweten beamen. Voor kleine lettertjes biedt een beamer dan wel weer soelaas. Beam me up Scotty onderschrijft in spreektaal eens te meer dat schrijftechnisch never nooit van deze wereld kan zijn.
Mien ferme taal
22-12-2010
Columnpies
Eén voor één tik ik de letters via mijn toetsenbord de laptop in. Daar mogen ze eventjes de polonaise dansen. In mijn hoofd rangschik ik vervolgens de letters tot woorden. Soms op de automatische piloot en soms in dichterlijke vrijage. De laptop schrikt er van. Hij raakt in de war van zijn eigen spelling. Zijn beeldscherm begint dan spontaan te knipperen. Alarmfase roodt wordt ingezet. Ho, ho, rood zonder t. Sommige woorden herkent mijn laptop niet eens. Dom blondje, zou je bijna zeggen. Van word wordt je soms echt gestoord. Om over in excel maar niet te spreken.
Het beeld van mijn laptop blijft zwart. Inktzwart. Dat komt omdat ik zwarte vingers heb. Dat krijg je van druipende inktcartridges. Ik ga bijna door mijn typelint als ik naar mijn vingers kijk. Een grote inktvlek druipt richting mijn laptop die naast de printer staat te lonken. Wachtend op wat nieuwe woorden. Hoe kan ik die vlek nou stoppen? Langzaam druipt de inkt richting laptop. Liever zag ik dat ie afdroop. Woorden schieten me nog steeds niet te binnen. Mijn hoofd probeert nog letters te ontwaren in de zwarte blinde vlek, maar helaas, tevergeefs.
Derde alinea en nog geen zinnig woord gerept. Rap rappen en dan schiet me vast iets te binnen. Zo niet dan wordt het weer eens als vanouds columnpies. Mijn neus trekt op. Ik schud de foute letters en woorden van me af en spoel door. Zoute zure oude lucht dringt door in mijn neusvleugels. Urine kristalliseert rondom de toetsen van mijn keyboard. De sleutel naar het schrijftoilet heb ik nog steeds niet gevonden. Ongeduld hoopt zich op. Ik houd het niet meer. De column dringt op mijn inktblaas. Hij moet de ether in. Nu. Zend.
Mien Tipt
Het beeld van mijn laptop blijft zwart. Inktzwart. Dat komt omdat ik zwarte vingers heb. Dat krijg je van druipende inktcartridges. Ik ga bijna door mijn typelint als ik naar mijn vingers kijk. Een grote inktvlek druipt richting mijn laptop die naast de printer staat te lonken. Wachtend op wat nieuwe woorden. Hoe kan ik die vlek nou stoppen? Langzaam druipt de inkt richting laptop. Liever zag ik dat ie afdroop. Woorden schieten me nog steeds niet te binnen. Mijn hoofd probeert nog letters te ontwaren in de zwarte blinde vlek, maar helaas, tevergeefs.
Derde alinea en nog geen zinnig woord gerept. Rap rappen en dan schiet me vast iets te binnen. Zo niet dan wordt het weer eens als vanouds columnpies. Mijn neus trekt op. Ik schud de foute letters en woorden van me af en spoel door. Zoute zure oude lucht dringt door in mijn neusvleugels. Urine kristalliseert rondom de toetsen van mijn keyboard. De sleutel naar het schrijftoilet heb ik nog steeds niet gevonden. Ongeduld hoopt zich op. Ik houd het niet meer. De column dringt op mijn inktblaas. Hij moet de ether in. Nu. Zend.
Mien Tipt
13-12-2010
Weeka Opulaire Oorden
Vandaag is de uitslag van het Weeka van Meest Opulaire Oorden. Ben zeer benieuwd welke oorden in het nijdperk van Iekielieks winnen. De meest maffe oorden zijn dit jaar genomineerd in de categorie oetbal. Balansbandje en schandaaltreffer scoren erg hoog. Vreemd want Jesper droeg bij ooreelt nooit een bandje om zijn olsen. Hij trof wel schandaal bij Ajax met Zweeds oetbal.
Oordenboekenleverancier An Dale maakt vandaag bekend welke van de tien genomineerde opulaire oorden gewonnen heeft. Olitiek maakt rote kans met oorden uit de vorming van het abinet Utte. Wat te denken van een gedoogregering die knetterrechts is? Mochten deze twee oorden uit de boot vallen dan kan er altijd nog een dreigtweet gestuurd worden naar An Dale. Die krijgt dan mogelijk last van acute bestuursobesitas.
In de keuken hebben we dit jaar erg veel last van de knoflookcrisis. Een vette oliewolk dwaalt dwars door een stinkende keuken. Daar worden Mie Oliver en Pardon Mie Ramsey bepaald niet vrolijk van. Bijna half Nederland wordt dat wel van talententelevisie en andere bagger. Iek hij is de chef, Oer zoekt rouw, Hersenszijnlos, Olland got talent, the Oice of Olland en O you hink you can dance? zijn bij iedereen favoriet.
Okertje en Terretje zijn natuurlijk de allergrootste super toppers bij Hersenszijnlos. Laat ze daar maar lekker daggeren, toch? Vraag me nu alleen af waarom de droogneukdans als opulair oord niet zelf genomineerd is. Lallemaal kijken dus vandaag. Alles is live te volgen op Nternet. Maar wat is nu eigenlijk jouw avoriete oord? IJken dus @ vandale.nl. Lik hier.
Ien van Daal
Oordenboekenleverancier An Dale maakt vandaag bekend welke van de tien genomineerde opulaire oorden gewonnen heeft. Olitiek maakt rote kans met oorden uit de vorming van het abinet Utte. Wat te denken van een gedoogregering die knetterrechts is? Mochten deze twee oorden uit de boot vallen dan kan er altijd nog een dreigtweet gestuurd worden naar An Dale. Die krijgt dan mogelijk last van acute bestuursobesitas.
In de keuken hebben we dit jaar erg veel last van de knoflookcrisis. Een vette oliewolk dwaalt dwars door een stinkende keuken. Daar worden Mie Oliver en Pardon Mie Ramsey bepaald niet vrolijk van. Bijna half Nederland wordt dat wel van talententelevisie en andere bagger. Iek hij is de chef, Oer zoekt rouw, Hersenszijnlos, Olland got talent, the Oice of Olland en O you hink you can dance? zijn bij iedereen favoriet.
Okertje en Terretje zijn natuurlijk de allergrootste super toppers bij Hersenszijnlos. Laat ze daar maar lekker daggeren, toch? Vraag me nu alleen af waarom de droogneukdans als opulair oord niet zelf genomineerd is. Lallemaal kijken dus vandaag. Alles is live te volgen op Nternet. Maar wat is nu eigenlijk jouw avoriete oord? IJken dus @ vandale.nl. Lik hier.
Ien van Daal
10-12-2010
Afvalrace 08: Food for thoughts
December is een barre maand voor mensen die proberen af te vallen. Roodgeklede oude mannen verstopt achter grote witte baarden, struinen dan lonkend met snuisterijen door het hele land. Het zijn vaak sluwe incognito kooplieden die marchanderen met foute letters en suikergoed. De verlokking is in de decembermaand alom aanwezig. In overvolle vitrines en luidruchtige reclames die lelijk schreeuwen: Kijk mij eens lekker zijn! Pepernoten, kerstkransjes ze vliegen dagelijks rond de oren. Wie kan dan nog de verleiding weerstaan?
Alleen een sterke geest die kan de boel nog redden. Een onvermurwbaar brein dat overuren draait om geursensoren en smaakpupillen in toom te houden. Het vege lijf dat af wil vallen heeft in de wintermaanden extra bescherming nodig. Chocola lonkt immers overal, in alle vormen. Vloeibaar, vast, maar vooral in vluchtige gedachten. De smaak van chocola, je proeft het op het puntje van de tong. Chocola, een sensatie die voortdurend lijkt te kwispelen op een snakkend gehemelte. Wie durft nee te zeggen tegen zulke verzoekingen? Een sterke geest in een gezond lichaam biedt mogelijk soelaas.
Sportief bewegen dat blijkt de redding in mijn zoete kilostrijd. Sinds kort onderwerp ik mijn geest en lichaam aan oefeningen op een roeiapparaat. Ik kweek daarmee de nodige spierballen, zowel in hoofd, lijf als ledematen. Door inspanning verzet ik zowel mijn spieren als gedachten. In mijn roeizadel schuif ik ritmisch op en neer, soms gebogen, soms gestrekt. De zoete gedachten schuiven met me mee. Zwoegend in trance zie ik af en toe de Kerstman aan mij verschijnen. Het rode zwaargewicht wekt bij mij slechts medelijden. Bepaald geen rolmodel waarvoor ik zwicht. Bij deze gedachte span ik altijd extra stevig mijn buikspieren aan.
Ho, ho, ho, soms lijkt de teller op mijn roeimachine hevig door te slaan. Als de meter bijna 1000 slagen telt, druppelt het zweet me in de nek. In precies een half uur tijd wip ik meer dan 1000 keer heen en weer. Dat lijkt hardop gerekend haast gekkenwerk. Maar toch, de tijd lijkt amper te verstrijken. Een half uur in gedachten verzonken dan stroomt een hele wereld aan je voorbij. Het geeft je food for thoughts en stilt in ieder geval de honger. Een half uur drijf ik door in wilskracht, volharding en discipline. Trots en dapper stap ik daarna voldaan uit mijn boot. Na wat rekkingoefeningen is de minimissie weer volbracht. Onder de douche spoel ik de noeste arbeid van me af. De weegschaal tovert een brede glimlach op mijn smoel, 84 kilo schoon aan de haak. Ook volgende week zal ik de boot niet missen.
Mien rows a boat
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo - - - Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo - - - Middelomtrek: 103 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
Alleen een sterke geest die kan de boel nog redden. Een onvermurwbaar brein dat overuren draait om geursensoren en smaakpupillen in toom te houden. Het vege lijf dat af wil vallen heeft in de wintermaanden extra bescherming nodig. Chocola lonkt immers overal, in alle vormen. Vloeibaar, vast, maar vooral in vluchtige gedachten. De smaak van chocola, je proeft het op het puntje van de tong. Chocola, een sensatie die voortdurend lijkt te kwispelen op een snakkend gehemelte. Wie durft nee te zeggen tegen zulke verzoekingen? Een sterke geest in een gezond lichaam biedt mogelijk soelaas.
Sportief bewegen dat blijkt de redding in mijn zoete kilostrijd. Sinds kort onderwerp ik mijn geest en lichaam aan oefeningen op een roeiapparaat. Ik kweek daarmee de nodige spierballen, zowel in hoofd, lijf als ledematen. Door inspanning verzet ik zowel mijn spieren als gedachten. In mijn roeizadel schuif ik ritmisch op en neer, soms gebogen, soms gestrekt. De zoete gedachten schuiven met me mee. Zwoegend in trance zie ik af en toe de Kerstman aan mij verschijnen. Het rode zwaargewicht wekt bij mij slechts medelijden. Bepaald geen rolmodel waarvoor ik zwicht. Bij deze gedachte span ik altijd extra stevig mijn buikspieren aan.
Ho, ho, ho, soms lijkt de teller op mijn roeimachine hevig door te slaan. Als de meter bijna 1000 slagen telt, druppelt het zweet me in de nek. In precies een half uur tijd wip ik meer dan 1000 keer heen en weer. Dat lijkt hardop gerekend haast gekkenwerk. Maar toch, de tijd lijkt amper te verstrijken. Een half uur in gedachten verzonken dan stroomt een hele wereld aan je voorbij. Het geeft je food for thoughts en stilt in ieder geval de honger. Een half uur drijf ik door in wilskracht, volharding en discipline. Trots en dapper stap ik daarna voldaan uit mijn boot. Na wat rekkingoefeningen is de minimissie weer volbracht. Onder de douche spoel ik de noeste arbeid van me af. De weegschaal tovert een brede glimlach op mijn smoel, 84 kilo schoon aan de haak. Ook volgende week zal ik de boot niet missen.
Mien rows a boat
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo - - - Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo - - - Middelomtrek: 103 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
01-12-2010
Kedeng, kedeng... tjoek, tjoek!
Nou breekt me de klomp. Ik dacht werkelijk dat Sinterklaas en Zwarte Piet al enige tijd Helmond-West verlaten hadden. Maar nu begin ik sterk te twijfelen. Regelmatig hoor ik links en rechts vreemde geluiden in de nacht. U begrijpt wel, van dat wilde geraas. Vooral in de buurt van de spoorlijn. Een vreemde gewaarwording.
Nou kan ik mij vergissen natuurlijk. Het gehoor van de mens is en blijft per slot van rekening een subjectief gegeven. Maar werkelijk waar, ik dacht recentelijk toch echt op sommige daken in de buurt van het spoor, hoefijzergekletter te horen. Waar komt dat geluid toch vandaan?
Vele media kondigden onlangs aan dat het Helmonds spoor juist stiller zou worden. Wat een toeval zou je denken. Maar schijn bedriegt. Toeval is slechts een kruising der wegen. Spoorwegen in dit geval. Of beter gezegd: stoorwegen. Dat geeft altijd herrie. Op dit moment heerst er grote onrust langs het spoor in Helmond-West. Want juist daar waar het spoor stiller moet worden, wordt straks tijdelijk oorverdovend lawaai gemaakt.
Hoe dubbel is het, dat de aanleg van raildempers zo’n tumult kan geven. In februari / maart wordt het Helmondse spoor kranig gedempt met luidruchtige mechaniek. In opdracht van de Gemeente Helmond, uitgevoerd door ProRail, als dieven in de nacht. Niemand zal het zien.
Het heeft niets te maken met pietermannen of een goedheiligman. Die zijn allang weer op retraite in Spanje. Zij hebben de economische crisis met verve overleefd. Of dat voor het stiller spoor ook gaat lukken, valt nog te betwisten. Het kost de Gemeente een behoorlijke zak (subsidie) duiten. Ach, uiteindelijk moet het Helmond-West een goede nachtrust bieden. En ja, er zullen altijd wel mensen wakker blijven liggen, ook van een stiller spoor. Daar kan geen enkel spoorwegmodel aan helpen.
Zelfs van Märklin niet.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West December 2010 > Kedeng, kedeng... tjoek, tjoek!
Nou kan ik mij vergissen natuurlijk. Het gehoor van de mens is en blijft per slot van rekening een subjectief gegeven. Maar werkelijk waar, ik dacht recentelijk toch echt op sommige daken in de buurt van het spoor, hoefijzergekletter te horen. Waar komt dat geluid toch vandaan?
Vele media kondigden onlangs aan dat het Helmonds spoor juist stiller zou worden. Wat een toeval zou je denken. Maar schijn bedriegt. Toeval is slechts een kruising der wegen. Spoorwegen in dit geval. Of beter gezegd: stoorwegen. Dat geeft altijd herrie. Op dit moment heerst er grote onrust langs het spoor in Helmond-West. Want juist daar waar het spoor stiller moet worden, wordt straks tijdelijk oorverdovend lawaai gemaakt.
Hoe dubbel is het, dat de aanleg van raildempers zo’n tumult kan geven. In februari / maart wordt het Helmondse spoor kranig gedempt met luidruchtige mechaniek. In opdracht van de Gemeente Helmond, uitgevoerd door ProRail, als dieven in de nacht. Niemand zal het zien.
Het heeft niets te maken met pietermannen of een goedheiligman. Die zijn allang weer op retraite in Spanje. Zij hebben de economische crisis met verve overleefd. Of dat voor het stiller spoor ook gaat lukken, valt nog te betwisten. Het kost de Gemeente een behoorlijke zak (subsidie) duiten. Ach, uiteindelijk moet het Helmond-West een goede nachtrust bieden. En ja, er zullen altijd wel mensen wakker blijven liggen, ook van een stiller spoor. Daar kan geen enkel spoorwegmodel aan helpen.
Zelfs van Märklin niet.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West December 2010 > Kedeng, kedeng... tjoek, tjoek!
30-11-2010
Columns van Harrie (November 2010)
Wiezel / Gein & Ongein / 08-11-2010
Aanschouwt dien schonen vent die voor u op het beeldscherm rent. Pennenlikker van jewelste. Paddoloog van het eerste uur. Wizzard van de bomenste plank. Ik orakel in mijn vertelbot krakzinnige woorden.
Dat is krek wat ik wou. Ik spuw poetische woorden hemel en aarde in. Was mijn mond in onschuld met VIM. Wiezel wiezel aan de wand. Wie is hier nu het mooiste in het land. Nou ik heb zeker niet vooraan gestaan toen onze lieve heer de gezichtjes uitdeelde. In de bossen daar kun je me vinden. Vlak bij Nummer Eén. Als een literair beest zit ik achter de hinden. Ach zolang ik Raakhout maar kan kriebelen komt alles goed. Leuke website hiero. Denk dat ik hier nog wel wat langer kom vertoeven. Wellicht vind ik hier nog wat literaire maatjes. Nieuw of oud maar liefst met uitjes. Vooralsnog druk ik mijn baard. Grisnichmich .... brittzl ... dzjeu.
Vertelbot / Gein & Ongein / 14-11-2010
Ja, hier is hier weer, uw paddoloog. Fris geschoren, recht uit het bos. Dit keer fris en fruitig. Ben nu even op bezoek. Bij vrienden, ja bij lieve vrienden. Zit hier lekker op de bank. Maar wacht eens even, wat hoor ik toch nu? Jinglebels, jinglebels, jingle oldewee … Jinglebels, jinglebels, jingle oldewee …
Pssssttt, waar komt dat vandaan? Mozeskriebel wat een geluid. Het komt van alle kanten. Irritantos. Het houdt maar niet op. Hee, daar nog zo één. Ho, ho, ho … jinglebel, jinglebel, jinglebel rock, jinglebel rock. Ho, ho, ho … jinglebel, jinglebel, junglebel rock. Brrrrrrr, wat zijn dat voor vreemde geluiden? Zo schel in mijn oor. Gek word ik er van. Hee, dat komt hier uit zo’n klein zwart dingetje. En het begint nu ook nog eens te trillen. Jinglebels, jnglebels, jingle oldewee. Mijn vriend komt aanrennen. Hij neemt het kleine zwarte ding van tafel. Ja, hallo met mij …? Met wie? Wat? Okee. Ja …
Pssssttt, waar gaat dit over? Mijn vriend praat tegen een zwart doosje en loopt de keuken in., hoe vreemd. Tovenarij. Dat moet ik uitzoeken. Tring, tring. Tring tring. Hee, wat is dat? Dat geluid ken ik. Tring, tring. Tring, tring. Dat geluid komt uit het vertelbot. Het vertelbot hangt aan de muur. Ja, hallo met mij …? Met wie? Met Harrie? Wie Harrie is? Dat ben ik, hoezo? Grisnichmich .... brittzl ... dzjeu.
Zwarte mannetjes / Gein & Ongein / 22-11-2010
Heel vreemd. Ik zie hier allemaal zwarte mannetjes rondhuppelen in mijn bos. Ze zijn zo zwart als roet. Die hebben al heel lang geen zeep meer gezien. Ze stinken ook nog eens naar knoflook, uit hun mond. Heel vreemd. Ze sprokkelen allemaal hout. Droge harde takken. Takkenrukkers zijn het. En rare pakken dat ze aan hebben. Doet me denken aan vroeger. Toen mijn vriend Alva hier de binnenlanden introk. Het zal toch niet weer oorlog zijn. Ik haat oorlog. Hee, nou beginnen die zwarte mannetjes ook nog eens met van alles en nog wat te gooien. Ik zoek maar eventjes dekking. Verrek, ze gooien met spek. Dat is weer eens wat anders dan pek. Nou snap ik ook die veren op hun hoed. Hee, wat hoor ik nu. Wie rijdt daar nou op zijn paard? Hop, paardje hop. Wat een mafketel. Een bejaarde man in een rode jurk en op witte kousenvoetjes. En al heel lang niet meer bij de barbier geweest. De zwarte mannetjes juichen en springen en lopen achter hem aan. Zeker de aanvoerder van die zwarte bende.
Boomklopdag / Gein & Ongein / 29-11-2010
Maandag is mijn vaste boomklopdag. Ik luister naar het hout diep van binnen. Meestal snap ik het hout. Rond de herfst en winter klinkt het hol, hard en somber. Toch willen ze hun verhaal graag kwijt.
De meest vreemde verhalen krijg ik in de herfst en winter te horen. De bomen vertellen mij over zwarte mannetjes die door het bos rennen en vreemde capriolen uithalen. Handstanden, radslagen, net als op de kermis. Erg middeleeuws allemaal. Ook klagen de bomen regelmatig over gemeenteambtenaren die rondstruinen in het bos. Takkenrukkers zijn het. Daar hebben ze het niet op. Met wat mazzel heeft zo’n takkenrukker een scherpe boomzaag bij zich. Maar meestal niet. Zeikers zijn het die takkenrukkers, want ze pissen vaak tegen de schors. Daar balen die bomen enorm van. Ze hebben stuk voor stuk een hekel aan natte broeken. In donkere jaargetijden vervelen bomen zich dood. Niemand die hen eens trakteert op een flinke vrijpartij. Vooral de noesten, de ogen van de boom, zij missen de frivole vrijages aan de voet van de stam. Ach, was het maar weer voorjaar. Veel fijner voor het bos. Met de dennen gaat het goed vandaag. Ik klop nog even op wat verlaten berken. Krom van ouderdom vallen de zilvergrijzen bijna om. Ik laat alle eiken links liggen. Ik heb totaal geen geduld meer om daar nog eens op los te beuken. Gelukkig zijn de eiken de absolute koningen der lankmoedigheid in het grote bomenbos.
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
26-11-2010
Bas Piet en Sintepintje on holiday
Yo man, dat was een goed plan van dokter Carl. Seffekens ertussen uit. Wauw, relaxation man. Ik smeer toch veel liever zonnecrème dan uierzalf tussen mijn benen. Wat jij, Sintepinteke? Er gaat niets boven vette Maroc smoken op het goudgele strand van Kempervennen. Wel een beetje koud maar so what. Laat die kindekes nog maar eventjes wachten. Wat een stress geven die koters. Nog een uurtje Sintepinteke en dan mogen we weer gaan bowlen. Ben jij er klaar voor? Heb je wax, mijter en staf bij je?
Ja Bas Piet, ik heb alles hier. Net op tijd, je liep al aan mijn staf te lurken. Dat is vrij ernstig natuurlijk. Maar ik ben het wel met je eens: je kunt beter uit je dak gaan dan ervan af springen. Dus laten we via de stal van Amerigo richting blowing baan zwalken. Haal nog even zo’n 50 mg roze/wit vriendje uit de hobbykist, wil je? Hoewel het beter zou zijn om het aan die depressieve columnist te geven, denk ik liever nog even aan mijzelf.
Hee, yo ouwe man. We gaan hier niet zitten chagrijnen wat? Luister man en voel de vibes ouwe lummel. Kijk hoe die zwarte ballen de juiste lijn zoeken. Space man. Luister naar het geklets als die witte mannekes omver gekegeld worden. Yes, power to the black Pietermen. Hee, Sintepintje het is weer jouw turn. Leg die staf eens effe aan de kant en sta op uit je luie zetel. Ik wil wel eens zien of jij jouw witte mennekes kunt raken. Intussen zal ik hier eens even wat bitterballen bestellen. Pintje d’r bij?
Laat dat pintje maar zitten Piet, anders kom ik voor mijn verjaardag nooit van die kegel af. Heerlijk, ik ga voor ‘raak’. Kleur maakt mij niet uit. Even die extra calorieën van de laatste paar dagen eruit werpen. Eerst die mijter achterop mijn hoofd binden voor extra snelheid, en zwaaien voor de strike. Eén… twee… oei oei aiaiai oef… kaboenk… Bas Piet, je timing om juist op dit moment te gaan strooien is niet slim! Hier lig ik dan, in de goot, met volgens mij een gebroken poot…
Sintepintje wat doe je nou. Ik had nog zo gezegd: Geen bommetje!!!. En al helemaal niet op de blowing baan. Ben je nou helemaal betoeterd. Die Maroc is je nu toch echt wel naar je mijter gestegen. Ik laat die bitterballetjes maar effe zitten. Er liggen er sowieso nou toch al twee op de grond. Ik zal ook meteen een sms-je sturen naar Dokter Carl. Jezus, goed heiligman waarom breek je nu juist een paar dagen voor je verjaardag een been. Dat wordt dit jaar weer hulpsintepinten inroepen vrees ik. Vanavond even een belletje naar Uitzendbureau Klaas.
Tsja, als je niet beter wist zou je denken dat hier sprake is van sabotage door dokter Carl. Hij opperde dit oord waar niemand ons herkent. Een klein kindje wees naar mij en vroeg haar moeder wanneer die man met boerka optreedt. En nu dit, och, ach en wee. Voor mij geen Maroc meer maar een spalk en nieuwe toga. Ritsel ook een toque voor mij alsjeblieft, ik voel het alweer akelig kloppen in zuidelijke richting… Bas Piet, we rechten rug en schouders, bestellen ook voor jou frisse, nieuwe kleding en gaan ervoor. We lopen erbij als een stel zwervers, tijd om imago’s en Amerigo op te poetsen. Mijn verjaardag staat in Nederland hoog in het vaandel, het is ongeveer het laatste restje cultuur. We maken er iets moois van, Bas Piet!
Co-column geschreven door Mien en WritersBlocq
Ja Bas Piet, ik heb alles hier. Net op tijd, je liep al aan mijn staf te lurken. Dat is vrij ernstig natuurlijk. Maar ik ben het wel met je eens: je kunt beter uit je dak gaan dan ervan af springen. Dus laten we via de stal van Amerigo richting blowing baan zwalken. Haal nog even zo’n 50 mg roze/wit vriendje uit de hobbykist, wil je? Hoewel het beter zou zijn om het aan die depressieve columnist te geven, denk ik liever nog even aan mijzelf.
Hee, yo ouwe man. We gaan hier niet zitten chagrijnen wat? Luister man en voel de vibes ouwe lummel. Kijk hoe die zwarte ballen de juiste lijn zoeken. Space man. Luister naar het geklets als die witte mannekes omver gekegeld worden. Yes, power to the black Pietermen. Hee, Sintepintje het is weer jouw turn. Leg die staf eens effe aan de kant en sta op uit je luie zetel. Ik wil wel eens zien of jij jouw witte mennekes kunt raken. Intussen zal ik hier eens even wat bitterballen bestellen. Pintje d’r bij?
Laat dat pintje maar zitten Piet, anders kom ik voor mijn verjaardag nooit van die kegel af. Heerlijk, ik ga voor ‘raak’. Kleur maakt mij niet uit. Even die extra calorieën van de laatste paar dagen eruit werpen. Eerst die mijter achterop mijn hoofd binden voor extra snelheid, en zwaaien voor de strike. Eén… twee… oei oei aiaiai oef… kaboenk… Bas Piet, je timing om juist op dit moment te gaan strooien is niet slim! Hier lig ik dan, in de goot, met volgens mij een gebroken poot…
Sintepintje wat doe je nou. Ik had nog zo gezegd: Geen bommetje!!!. En al helemaal niet op de blowing baan. Ben je nou helemaal betoeterd. Die Maroc is je nu toch echt wel naar je mijter gestegen. Ik laat die bitterballetjes maar effe zitten. Er liggen er sowieso nou toch al twee op de grond. Ik zal ook meteen een sms-je sturen naar Dokter Carl. Jezus, goed heiligman waarom breek je nu juist een paar dagen voor je verjaardag een been. Dat wordt dit jaar weer hulpsintepinten inroepen vrees ik. Vanavond even een belletje naar Uitzendbureau Klaas.
Tsja, als je niet beter wist zou je denken dat hier sprake is van sabotage door dokter Carl. Hij opperde dit oord waar niemand ons herkent. Een klein kindje wees naar mij en vroeg haar moeder wanneer die man met boerka optreedt. En nu dit, och, ach en wee. Voor mij geen Maroc meer maar een spalk en nieuwe toga. Ritsel ook een toque voor mij alsjeblieft, ik voel het alweer akelig kloppen in zuidelijke richting… Bas Piet, we rechten rug en schouders, bestellen ook voor jou frisse, nieuwe kleding en gaan ervoor. We lopen erbij als een stel zwervers, tijd om imago’s en Amerigo op te poetsen. Mijn verjaardag staat in Nederland hoog in het vaandel, het is ongeveer het laatste restje cultuur. We maken er iets moois van, Bas Piet!
Co-column geschreven door Mien en WritersBlocq
20-11-2010
Wieske
20 november 2010, 12.22u. De herfstzon straalt over het Brabantse land. In het ochtendgloren is ons lieve Wieske geboren. Een wondere wereld ligt in het verschiet voor deze roze wolk. In liefde ontvangen ligt ze hoopvol, hunkerend vol verlangen stilletjes te dromen. Met alles d’rop en d’raan. En telkens als ze wakker wordt dan turen haar pretoogjes de lucht in. Gretig en vol honger naar de nieuwe wereld. De ontdekkingtocht kan beginnen. Omgeven door stralende ouders en een schattig lief broertje Dim. Hee lieve zusje, gaan we straks saampjes spelen. Jij en ik? Jij mag mijn kamertje wel gebruiken hoor. Het is er goed toeven. Heb er ook één voor mezelf gekregen. En die papa en mama, lieve Wieske, ja die zijn geweldig. Zo lief. Dat gaat hier één groot feestje worden. Vol met warmte, liefde, leut en levenslessen. En ja, niet te vergeten, de broodnodige cultuur. Want jij, lieve meid bent geboren in een woelige tijd. Op de dag dat heel Nederland schreeuwt om cultuur. In de naweeën van een economische crisis. Maar dat gaat de pret hier niet drukken hoor. Ik ga de komende jaren gezellig met jouw stoeien en jou beschermen. Ik ben en blijf jouw grote broertje. Hi, hi.
En lieve Wieske, weet je wat zo leuk is op deze kleine globe. Al die mensen die je gaat ontmoeten. Opa en oma, ooms en tantes en nog heel wat van dat ander gespuis. Onvoorwaardelijk zullen ze jouw knuffelen en toelachen. En jij je hoeft voorlopig alleen maar te zijn. Lekker smikkelen, smullen, piesen, poepen, tukjes doen en lekker badderen en boertjes laten. Wat een feest. Een lief klein prinsesje is geboren. Een vleesgeworden roze droom. Zo maar op een stralend mooie novemberdag.
Welkom lieve meid. Een klein universum zal spoedig aan je kleine schattige voetjes liggen. Misschien treedt je ooit in de voetsporen van beroemdheden die jou op deze dag zijn voorgegaan. Waaronder schrijfsters, acteurs en actrices. Om er zo maar een paar te noemen. Selma Lagerlöf, Nadime Gordimer, John Gardner, Lou landré, Chiem van Houweninge en Bo Derek.
Op jouw geboortedag vonden belangrijke wereldgebeurtenissen plaats. In 1985 werd de eerste versie van Microsoft Windows uitgebracht en in 1989 werd het Verdrag inzake de rechten van het kind aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Je bent dus geboren op de internationale dag van de rechten van het kind. In Nederland was er ook schokkend nieuws. In 1932 vond een aardbeving plaats in Uden met een sterkte van 5,0 op de schaal van Richter.
Maar beste lieve meid, voorlopig lig je daarvan niet wakker en bevind je je in dromenland. Omringd door allemaal lieve mensen. Koffers vol geluk en ervaring gaan jou vergezellen op jouw wereldreis. Een reis die gaat beginnen vanuit het knusse Zesgehugten. In jouw naam ligt roem en wijsheid opgeborgen. Je zal er dan ook echt voor gaan. Samen met je broertje Dim ga jij de wijde wereld veroveren.
Beste Wieske, je bent geboren in een jaar waarin Nederland maar moeilijk een nieuw kabinet kon vinden en waarin een rechts kabinet het voortouw neemt sinds vele jaren, met een jonge vrijgezelle minister-president. Een geblondeerde wildeman gedoogt dit allemaal. We laten hem rustig blaffen. Wat kan het jou boeien? Jij hebt voorlopig twee lieve poezen aan jouw zijde. Sanoek en Loena zullen als lieve tijgerinnen over jouw waken.
Wieske jij bent onze nummer één, Just the way you are. Bruno Mars, van planet earth, had het niet beter kunnen verwoorden. “When I see your face, there’s not a thing that I would change, cause you’re amazing just the way you are, and when you smile, the whole world stops and stares for a while, cause girl you’re amazing just the way you are!”
Lieve Wieske, net als broertje Dim ben jij geboren onder het sterrenbeeld schorpioen. Als waterteken ga je de wondere wereld verkennen. Als een chinese tijger ga je energiek, bewonderenswaardig, revolutionair, onverschrokken, met leiderscapaciteiten, recht op je doel af, soms wat ijdel en schepen verbrandend en kiezend voor alles of niets. Een hele onderneming. Daarom wens ik je alvast voor heden en toekomst heel veel gezondheid en geluk, warmte wijsheid en honderdduizend knuffels toe.
Ome Mien
En lieve Wieske, weet je wat zo leuk is op deze kleine globe. Al die mensen die je gaat ontmoeten. Opa en oma, ooms en tantes en nog heel wat van dat ander gespuis. Onvoorwaardelijk zullen ze jouw knuffelen en toelachen. En jij je hoeft voorlopig alleen maar te zijn. Lekker smikkelen, smullen, piesen, poepen, tukjes doen en lekker badderen en boertjes laten. Wat een feest. Een lief klein prinsesje is geboren. Een vleesgeworden roze droom. Zo maar op een stralend mooie novemberdag.
Welkom lieve meid. Een klein universum zal spoedig aan je kleine schattige voetjes liggen. Misschien treedt je ooit in de voetsporen van beroemdheden die jou op deze dag zijn voorgegaan. Waaronder schrijfsters, acteurs en actrices. Om er zo maar een paar te noemen. Selma Lagerlöf, Nadime Gordimer, John Gardner, Lou landré, Chiem van Houweninge en Bo Derek.
Op jouw geboortedag vonden belangrijke wereldgebeurtenissen plaats. In 1985 werd de eerste versie van Microsoft Windows uitgebracht en in 1989 werd het Verdrag inzake de rechten van het kind aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Je bent dus geboren op de internationale dag van de rechten van het kind. In Nederland was er ook schokkend nieuws. In 1932 vond een aardbeving plaats in Uden met een sterkte van 5,0 op de schaal van Richter.
Maar beste lieve meid, voorlopig lig je daarvan niet wakker en bevind je je in dromenland. Omringd door allemaal lieve mensen. Koffers vol geluk en ervaring gaan jou vergezellen op jouw wereldreis. Een reis die gaat beginnen vanuit het knusse Zesgehugten. In jouw naam ligt roem en wijsheid opgeborgen. Je zal er dan ook echt voor gaan. Samen met je broertje Dim ga jij de wijde wereld veroveren.
Beste Wieske, je bent geboren in een jaar waarin Nederland maar moeilijk een nieuw kabinet kon vinden en waarin een rechts kabinet het voortouw neemt sinds vele jaren, met een jonge vrijgezelle minister-president. Een geblondeerde wildeman gedoogt dit allemaal. We laten hem rustig blaffen. Wat kan het jou boeien? Jij hebt voorlopig twee lieve poezen aan jouw zijde. Sanoek en Loena zullen als lieve tijgerinnen over jouw waken.
Wieske jij bent onze nummer één, Just the way you are. Bruno Mars, van planet earth, had het niet beter kunnen verwoorden. “When I see your face, there’s not a thing that I would change, cause you’re amazing just the way you are, and when you smile, the whole world stops and stares for a while, cause girl you’re amazing just the way you are!”
Lieve Wieske, net als broertje Dim ben jij geboren onder het sterrenbeeld schorpioen. Als waterteken ga je de wondere wereld verkennen. Als een chinese tijger ga je energiek, bewonderenswaardig, revolutionair, onverschrokken, met leiderscapaciteiten, recht op je doel af, soms wat ijdel en schepen verbrandend en kiezend voor alles of niets. Een hele onderneming. Daarom wens ik je alvast voor heden en toekomst heel veel gezondheid en geluk, warmte wijsheid en honderdduizend knuffels toe.
Ome Mien
19-11-2010
Sintepintje en Bas Piet
Ik ben het spuugzat. Het geregel en gedoe rond mijn verjaardag: bah! Alles voor iedereen, maar ik? Al teveel jaren hetzelfde liedje. Gauw boodschappen doen, hutspot dit jaar. Niet de uien zijn de oorzaak van mijn onophoudelijk wenen. Tranen biggelen over mijn wangen, banen zich een weg richting mijn mond of spatten uiteen in mijn baard. Snottebellen zo groot, dat ik er bellenblaas mee doe. Zal ik een potje opvangen en verwisselen voor het cadeautje dat ik eigenlijk in petto had voor dat snotjong hier verderop?
Yo man, relax man. Bas Piet weet wel raad. Doe maar eens even je pantoffeltjes uit en glijdt lekker onderuit op de sofa. Massagekussentje in de nek en even luisteren naar deze nieuwe CD van Lenny de Voice. Voel de energie. Is it love you’re after? Bas Piet weet wel raad man. Ik draai voor jou een lekker jointje en het komt helemaal goed. Zet die kindjes maar eens even uit je hoofd en laat je maar eens lekker verwennen. Burn in man anders heb je straks een burn out.
Bas Piet heeft gelijk gehad. Ik voel me op ongekende hoogte! En dat heeft niks met daken te maken. Gisteravond ben ik knetterstoned van Amerigo af gekletterd. Zo te zien heb ik mij ietwat bezeerd. De zak van Sinterklaas is blauw dit jaar! En goed gevuld, ohhh… ik neem nog maar een trekje. Guttegut, van dat lurken aan een joint krijg ik wel dorst. Het is maar goed dat Bas Piet de cadeauhoop 18+ binnen handbereik heeft geplaatst. De fles Grand VSOP die gewoontegetrouw bedoeld is voor dat ongelovige redactielid van ColumnX heb ik snel half leeggedronken. Wat zal ik doen: alsnog geven zo van ‘de fles is halfvol…’? Nee, dat kan ik niet maken. Daarbij komt dat mijn keel aanvoelt als schuurpapier dus drink ik de fles maar leeg. Zo. Hoef ik daar ook niet meer over na te denken. En wat hebben we hier dan, een spannend stoeipakje voor Miss Mod? Jee dat komt goed van pas zeg, Bas Piet, kom eens kijken hoe geweldig dit staat. Mijn zak kan precies door dat gat, zie je?
Yo man, Sintepintje toch! Heb jij nou die hele toeter in één keer weggeblowd? En ook nog eens jouw hete adem met cognac geblust? Dat wordt dit jaar weer helemaal niks. Arme kindjes. Jij mag blij zijn dat er recessie is in Olanda. En het is geen chocolade muntenrecessie. Wel lief dat je aan Miss Modje van CX denkt. Maar Mozes Kriebel, dit is toch wel een erg mottig pakje. Yo man, het lijkt wel Hema-lingerie. Niet echt geschikt voor grijze Hemaworsten. You can do better, ouwe lummel. Vooruit met de geit, het is alweer daktijd. Hup, hup, hup, mantelpakje aan, schimmeltje optuigen en schoorsteentjes vullen. De kindjes popelen.
Ja, dat er recessie heerst in Olanda hoef je mij niet te vertellen. Kijk eens naar mijn schimmel: het arme dier heeft zelf schimmel opgelopen in het armzalige schuurtje waar het is ondergebracht! Het budget was op, ach en wee. Ik word direct weer depressief. Allereerst dienen mijn paard en het plekje waar mijn twee benen elkaar in de haren vliegen te genezen. Zo te voelen en te zien duurt dat een paar dagen. En neem het mij niet kwalijk; ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als sinds ik negatieve aandacht trek, Bas Piet. Je hebt de schellen van mijn ogen laten vallen, was dat maar een jaartje of 150 eerder gebeurd! Maar goed je hebt wel gelijk Bas Piet. We gaan een verpletterende indruk maken op die vetzak van eind december! Heb jij nog goede ideeën?
Yo man. No tengo dinero. Take it easy. Ik speel wel wat op mijn bas dan hebben we zo weer wat centjes. We kidnappen vannacht Rudolf en voeren dat beest winterwortel. Dat kleurt zijn neus oranje en dan is Claus behoorlijk van het paadje. Komt helemaal goed. Wauw, wat ziet mijn zwarte neus wit. Goei poeier. Ook nog een snuifie, Sintepintje? Hoort de maan zingt door de bomen. Makker staakt uw wild geraas. Het avondje is gekomen. Avondje van Sinterklaas. O ja, lief Sintepintje, uierzalf, dat helpt. Twee maal daags, tussen de benen.
Co-column geschreven door WritersBlocq en Mien
Yo man, relax man. Bas Piet weet wel raad. Doe maar eens even je pantoffeltjes uit en glijdt lekker onderuit op de sofa. Massagekussentje in de nek en even luisteren naar deze nieuwe CD van Lenny de Voice. Voel de energie. Is it love you’re after? Bas Piet weet wel raad man. Ik draai voor jou een lekker jointje en het komt helemaal goed. Zet die kindjes maar eens even uit je hoofd en laat je maar eens lekker verwennen. Burn in man anders heb je straks een burn out.
Bas Piet heeft gelijk gehad. Ik voel me op ongekende hoogte! En dat heeft niks met daken te maken. Gisteravond ben ik knetterstoned van Amerigo af gekletterd. Zo te zien heb ik mij ietwat bezeerd. De zak van Sinterklaas is blauw dit jaar! En goed gevuld, ohhh… ik neem nog maar een trekje. Guttegut, van dat lurken aan een joint krijg ik wel dorst. Het is maar goed dat Bas Piet de cadeauhoop 18+ binnen handbereik heeft geplaatst. De fles Grand VSOP die gewoontegetrouw bedoeld is voor dat ongelovige redactielid van ColumnX heb ik snel half leeggedronken. Wat zal ik doen: alsnog geven zo van ‘de fles is halfvol…’? Nee, dat kan ik niet maken. Daarbij komt dat mijn keel aanvoelt als schuurpapier dus drink ik de fles maar leeg. Zo. Hoef ik daar ook niet meer over na te denken. En wat hebben we hier dan, een spannend stoeipakje voor Miss Mod? Jee dat komt goed van pas zeg, Bas Piet, kom eens kijken hoe geweldig dit staat. Mijn zak kan precies door dat gat, zie je?
Yo man, Sintepintje toch! Heb jij nou die hele toeter in één keer weggeblowd? En ook nog eens jouw hete adem met cognac geblust? Dat wordt dit jaar weer helemaal niks. Arme kindjes. Jij mag blij zijn dat er recessie is in Olanda. En het is geen chocolade muntenrecessie. Wel lief dat je aan Miss Modje van CX denkt. Maar Mozes Kriebel, dit is toch wel een erg mottig pakje. Yo man, het lijkt wel Hema-lingerie. Niet echt geschikt voor grijze Hemaworsten. You can do better, ouwe lummel. Vooruit met de geit, het is alweer daktijd. Hup, hup, hup, mantelpakje aan, schimmeltje optuigen en schoorsteentjes vullen. De kindjes popelen.
Ja, dat er recessie heerst in Olanda hoef je mij niet te vertellen. Kijk eens naar mijn schimmel: het arme dier heeft zelf schimmel opgelopen in het armzalige schuurtje waar het is ondergebracht! Het budget was op, ach en wee. Ik word direct weer depressief. Allereerst dienen mijn paard en het plekje waar mijn twee benen elkaar in de haren vliegen te genezen. Zo te voelen en te zien duurt dat een paar dagen. En neem het mij niet kwalijk; ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als sinds ik negatieve aandacht trek, Bas Piet. Je hebt de schellen van mijn ogen laten vallen, was dat maar een jaartje of 150 eerder gebeurd! Maar goed je hebt wel gelijk Bas Piet. We gaan een verpletterende indruk maken op die vetzak van eind december! Heb jij nog goede ideeën?
Yo man. No tengo dinero. Take it easy. Ik speel wel wat op mijn bas dan hebben we zo weer wat centjes. We kidnappen vannacht Rudolf en voeren dat beest winterwortel. Dat kleurt zijn neus oranje en dan is Claus behoorlijk van het paadje. Komt helemaal goed. Wauw, wat ziet mijn zwarte neus wit. Goei poeier. Ook nog een snuifie, Sintepintje? Hoort de maan zingt door de bomen. Makker staakt uw wild geraas. Het avondje is gekomen. Avondje van Sinterklaas. O ja, lief Sintepintje, uierzalf, dat helpt. Twee maal daags, tussen de benen.
Co-column geschreven door WritersBlocq en Mien
14-11-2010
Project Buiten Om (14): Compensatie garageboxhouders
De uitwerking van de wijkontwikkelingsplannen in Helmond West verloopt erg traag. Na wat gesprekken met de coördinerend wethouder Helmond West en gemeenteambtenaren was er aanvankelijk hoop gecreëerd op een wat vlottere aanpak en betere communicatie van zaken. Het blijken maar weer eens harde lessen. Het geduld wordt weeral eens op de proef gesteld. En weer wordt duidelijk dat het de gemeente is die de maat bepaald.
Waar hebben we het over? Sinds 2 juni 2010 wachten zo’n 80 garageboxhouders die hun garagebox verliezen door de aanleg van de stedelijke ring op een vergoeding die is toegezegd. Vanaf het moment dat zij de huur opzeggen ontvangen zij namelijk 750 euro compensatie. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Na herhaaldelijke verzoeken om ook de daad bij het woord te voegen is er nog steeds geen regeling getroffen. De gemeente verschuilt zich achter de gemeentelijke grondaankoper die in onderhandeling zou zijn met de eigenaar van de garageboxen. Er moet eerst nog een minicontract opgesteld worden. Daar blijken meer dan 4 maanden voor nodig te zijn. Tot op heden hebben de garageboxhouders nog geen minicontract tegemoet gezien en weten zij niet wat te doen. Zij leveren hun sleutel voorlopig nog niet in en betalen vanaf het moment van huur opzeggen geen huur meer. Het wachten blijft nu op de 750 euro compensatie.
Als belangenvereniging probeer je de vinger aan de pols te houden. Tijdens een gesprek met de coördinerend wethouder en zijn gemeenteambtenaren (21-10-2010) kun je aandacht vestigen op de vertraging. De wethouder bevestigt dat het lang wachten op een regeling erg vervelend is voor gedupeerden en geeft opdracht om dit zo spoedig mogelijk op te lossen. Hoopvol wachten gedupeerden dan op het minicontract. Alleen helaas, de communicatie valt stil.
Vervolgens kun je als belangenvereniging nogmaals de zaak onder de aandacht brengen bij de gemeenteambtenaar die opdracht heeft gekregen van de wethouder om dit verder te regelen en in goede banen te leiden. De belangenvereniging stuurt een mailbericht op 3 november 2010. Dit wordt niet beantwoord. Na een herhalingsmail op 9 november komt er eindelijk antwoord. De gemeenteambtenaar is helaas door ziekte niet in de gelegenheid geweest om te antwoorden maar gaat er spoedig achteraan. Hij verwijst in de beantwoording van de mail naar een afspraak die er nu ligt tussen de grondaankoper en de eigenaar van de garageboxen. De afspraak staat gepland voor 12 november 2010. We zijn zeer benieuwd of er nu op initiatief van de gemeente uitsluitsel komt.
Gelukkig draagt de eigenaar van de garageboxen ook zorg voor de huurders. Want hij wil de zaken voor hun netjes regelen. Afwachten maar dus weer. We hebben als belangenvereniging de gemeente Helmond gevraagd om in ieder geval voor december uitsluitsel te geven hoe één en ander geregeld wordt voor de garageboxhouders. Het zou helemaal mooi zijn als dan ook het minicontract klaar is.
Mien Patience
Waar hebben we het over? Sinds 2 juni 2010 wachten zo’n 80 garageboxhouders die hun garagebox verliezen door de aanleg van de stedelijke ring op een vergoeding die is toegezegd. Vanaf het moment dat zij de huur opzeggen ontvangen zij namelijk 750 euro compensatie. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Na herhaaldelijke verzoeken om ook de daad bij het woord te voegen is er nog steeds geen regeling getroffen. De gemeente verschuilt zich achter de gemeentelijke grondaankoper die in onderhandeling zou zijn met de eigenaar van de garageboxen. Er moet eerst nog een minicontract opgesteld worden. Daar blijken meer dan 4 maanden voor nodig te zijn. Tot op heden hebben de garageboxhouders nog geen minicontract tegemoet gezien en weten zij niet wat te doen. Zij leveren hun sleutel voorlopig nog niet in en betalen vanaf het moment van huur opzeggen geen huur meer. Het wachten blijft nu op de 750 euro compensatie.
Als belangenvereniging probeer je de vinger aan de pols te houden. Tijdens een gesprek met de coördinerend wethouder en zijn gemeenteambtenaren (21-10-2010) kun je aandacht vestigen op de vertraging. De wethouder bevestigt dat het lang wachten op een regeling erg vervelend is voor gedupeerden en geeft opdracht om dit zo spoedig mogelijk op te lossen. Hoopvol wachten gedupeerden dan op het minicontract. Alleen helaas, de communicatie valt stil.
Vervolgens kun je als belangenvereniging nogmaals de zaak onder de aandacht brengen bij de gemeenteambtenaar die opdracht heeft gekregen van de wethouder om dit verder te regelen en in goede banen te leiden. De belangenvereniging stuurt een mailbericht op 3 november 2010. Dit wordt niet beantwoord. Na een herhalingsmail op 9 november komt er eindelijk antwoord. De gemeenteambtenaar is helaas door ziekte niet in de gelegenheid geweest om te antwoorden maar gaat er spoedig achteraan. Hij verwijst in de beantwoording van de mail naar een afspraak die er nu ligt tussen de grondaankoper en de eigenaar van de garageboxen. De afspraak staat gepland voor 12 november 2010. We zijn zeer benieuwd of er nu op initiatief van de gemeente uitsluitsel komt.
Gelukkig draagt de eigenaar van de garageboxen ook zorg voor de huurders. Want hij wil de zaken voor hun netjes regelen. Afwachten maar dus weer. We hebben als belangenvereniging de gemeente Helmond gevraagd om in ieder geval voor december uitsluitsel te geven hoe één en ander geregeld wordt voor de garageboxhouders. Het zou helemaal mooi zijn als dan ook het minicontract klaar is.
Mien Patience
09-11-2010
Kippig
Wat prijs ik mij gelukkig. Mijn goddelijk lijf kent gelukkig geen gebreken. Zo strak zit ik in mijn vel. Zo strak dat ik er kippenvel van krijg. Het heeft ook effect op mijn omgeving. Die krijgt van mij geenszins de bibber. Mijn omgeving laat mij de ruimte. Niets liever zwijmel ik wat in de zon. Rollebol wat in het rulle zand. Het liefst natuurlijk met een hanig typje. Een echte machohaan. Zo’n stoer kijkend zwart beest. Glanzend in de stralende zon met de borst vooruit. De zorro van het vogelrijk. Maar helaas. De werkelijkheid is anders. Dream on Hannie. Domme kip. Jouw medekippen treffen het een stuk slechter. Ja, ik weet het ik ben een echte lellebel. Soms wat ijdel. Maar kom op zeg, mag ik misschien? Mijn hormonen gaan ook wel eens met mij aan de wandel. Niets is een struise kip vreemd. Maar alsjeblief geef mij de ruimte. Want geloof me. Niets is zo frustrerend als gescharrel in een veel te nauwe megaschuur. Zij aan zij en schouder aan schouder. Niks, geen plek om eens een driftig sprintje te trekken. Droevig stemt het mij. Zie hier een gevederde bende morrend tokken. Hortend en stotend. Alsof ze willen zeggen: waar blijft toch die geile haan?
De hele kippenkliek zit te wachten op haar beurt. Dat werkt voor een haan niet bepaald opwindend. Mager en bleekjes loopt het hele zooitje zenuwachtig opgewonden tegen elkaar aan te botsen. De geile haan raakt daarvan behoorlijk de kluts kwijt. De arrogante kwast. Hij kan sowieso niet kiezen want al die kippetjes lijken op elkaar. En dan nog, ze zijn hem allemaal te magertjes en te bleek. Hij houdt niet van die Sonja Bakker kippen. Die zijn hem veel te kippig. Nee, veel liever gaat hij voor een struise kip, een type Rita of Adèle. Een rondborstige scharrel. Het liefst genomen in een ruime schuur. Want ook de haan die houdt van ruimte. Kukeleku.
Hanig en kippig dat wordt je van ruimtegebrek. Negen kippen de vierkante meter dat maakt een kip droef en amechtig. Ze schuren wat tegen elkaar om maar niet te vallen. De eierenproductie wordt kunstmatig hoog gehouden. Daar komt geen haan meer aan te pas. Daar kraait geen haan meer na. Machinaal worden de vierkante meters in megaschuren leeg gescharreld. Dat heeft toch geen pas. De wereldse scharrelkip heeft nooit een kipwaardig bestaan genoten. Zij heeft daardoor ook nog nooit een enkel scharrelei gegeven. Nee, in de grote legbatterijen wordt slechts geschuurd, onder koud licht en zonder muziek. De kippenromantiek is allang vervlogen. De scharrelkip huist sinds jaar en dag in veel te grote schuren op veel te drukke vierkante meters. De scharrelkip is fake. Het scharrelei dat is niet meer. Het heeft nooit echt bestaan. Een valse noemer is het scharrelei. Een schuurei klinkt veel geloofwaardiger.
Mien Haan
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
De hele kippenkliek zit te wachten op haar beurt. Dat werkt voor een haan niet bepaald opwindend. Mager en bleekjes loopt het hele zooitje zenuwachtig opgewonden tegen elkaar aan te botsen. De geile haan raakt daarvan behoorlijk de kluts kwijt. De arrogante kwast. Hij kan sowieso niet kiezen want al die kippetjes lijken op elkaar. En dan nog, ze zijn hem allemaal te magertjes en te bleek. Hij houdt niet van die Sonja Bakker kippen. Die zijn hem veel te kippig. Nee, veel liever gaat hij voor een struise kip, een type Rita of Adèle. Een rondborstige scharrel. Het liefst genomen in een ruime schuur. Want ook de haan die houdt van ruimte. Kukeleku.
Hanig en kippig dat wordt je van ruimtegebrek. Negen kippen de vierkante meter dat maakt een kip droef en amechtig. Ze schuren wat tegen elkaar om maar niet te vallen. De eierenproductie wordt kunstmatig hoog gehouden. Daar komt geen haan meer aan te pas. Daar kraait geen haan meer na. Machinaal worden de vierkante meters in megaschuren leeg gescharreld. Dat heeft toch geen pas. De wereldse scharrelkip heeft nooit een kipwaardig bestaan genoten. Zij heeft daardoor ook nog nooit een enkel scharrelei gegeven. Nee, in de grote legbatterijen wordt slechts geschuurd, onder koud licht en zonder muziek. De kippenromantiek is allang vervlogen. De scharrelkip huist sinds jaar en dag in veel te grote schuren op veel te drukke vierkante meters. De scharrelkip is fake. Het scharrelei dat is niet meer. Het heeft nooit echt bestaan. Een valse noemer is het scharrelei. Een schuurei klinkt veel geloofwaardiger.
Mien Haan
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
01-11-2010
Project autodelen
Ik moest het even twee keer lezen: Project autodelen. Wie maakt nu een project van autodelen.
Ik dacht eerst, dit is een grap van De Keyzer. Deze autodelenhandel heeft vast een trendy managementcursus gevolgd en probeert nu zijn autodelen te slijten in projectvorm. Een briljante zet van De Keyzer, vond ik. Zo wordt de autohandel uit het slop en de sloop getrokken.
Maar ik had het mis. Pas bij de tweede keer lezen had ik het door. Het gaat hier niet om losse autodelen maar om het delen van een auto. Maar hoe gaat dat dan in zijn werk? Ik probeerde mij een voorstelling te maken. Je rent met z’n vieren op een auto af en vervolgens vierendeel je hem. Dat geeft stukken. Zeker als je niet met z’n allen door eenzelfde deur kunt. Hier moest eerst een goede regeling getroffen worden.
Greenwheels noemen ze het project. Ik moest onmiddellijk aan de jaren 60 denken. Toen deelden de mensen ook vaak een auto. Kent u ze nog, de studentikoze flowerpower autootjes? Het Renaultje 4 en de Deux Chevaux? In felle kleuren en vaak behangen met roodwit geblokte gordijntjes. Ja, toen waren de auto’s behalve milieuvriendelijk ook nog eens romantisch en mensvriendelijk. Ze zaten wel een beetje krap maar ach, dat had zo z’n charme. Hoefde de kachel ook niet aan.
In Helmond-West staat nu een rode Peugeot 107 op zijn groene wielen te hunkeren naar klandizie. Het is wel even wennen, zo alleen en in de kou. Geduldig wacht hij tot iemand hem eens goed opstookt. De kou uit zijn lijf rijdt. Gelukkig is het autootje van de categorie AA. Een sportief typje, dat overigens niet toestaat dat er in hem gemorreld en geborreld wordt.
Ach, zo’n autodeelproject heeft gewoon zijn tijd nodig. Het komt allemaal goed met dit spaarzaam autootje. O ja en hij heeft ook al een troetelnaam gekregen. Ze noemen hem kortweg “Bob West”.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West November 2010 > Project autodelen
Ik dacht eerst, dit is een grap van De Keyzer. Deze autodelenhandel heeft vast een trendy managementcursus gevolgd en probeert nu zijn autodelen te slijten in projectvorm. Een briljante zet van De Keyzer, vond ik. Zo wordt de autohandel uit het slop en de sloop getrokken.
Maar ik had het mis. Pas bij de tweede keer lezen had ik het door. Het gaat hier niet om losse autodelen maar om het delen van een auto. Maar hoe gaat dat dan in zijn werk? Ik probeerde mij een voorstelling te maken. Je rent met z’n vieren op een auto af en vervolgens vierendeel je hem. Dat geeft stukken. Zeker als je niet met z’n allen door eenzelfde deur kunt. Hier moest eerst een goede regeling getroffen worden.
Greenwheels noemen ze het project. Ik moest onmiddellijk aan de jaren 60 denken. Toen deelden de mensen ook vaak een auto. Kent u ze nog, de studentikoze flowerpower autootjes? Het Renaultje 4 en de Deux Chevaux? In felle kleuren en vaak behangen met roodwit geblokte gordijntjes. Ja, toen waren de auto’s behalve milieuvriendelijk ook nog eens romantisch en mensvriendelijk. Ze zaten wel een beetje krap maar ach, dat had zo z’n charme. Hoefde de kachel ook niet aan.
In Helmond-West staat nu een rode Peugeot 107 op zijn groene wielen te hunkeren naar klandizie. Het is wel even wennen, zo alleen en in de kou. Geduldig wacht hij tot iemand hem eens goed opstookt. De kou uit zijn lijf rijdt. Gelukkig is het autootje van de categorie AA. Een sportief typje, dat overigens niet toestaat dat er in hem gemorreld en geborreld wordt.
Ach, zo’n autodeelproject heeft gewoon zijn tijd nodig. Het komt allemaal goed met dit spaarzaam autootje. O ja en hij heeft ook al een troetelnaam gekregen. Ze noemen hem kortweg “Bob West”.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West November 2010 > Project autodelen
14-10-2010
Afvalrace 07: Lacoballade
Mijn pas wordt gescand. De vraag is of ik op de foto lijk. Volgens de juffrouw aan de kassa kan het ermee door. Een schemerig portret opgebouwd uit zwart witte pixels duidt blijkbaar op mij. Mijn neusvleugels beginnen spontaan te tintelen als ik door de glazen klapdeur de azuurblauw betegelde gang betreed. Het chloor slaat op mijn ogen. Ik ben weer wakker. Gauw op zoek naar een hokje dat mij past. Het houten bankje klem ik tussen twee halve deuren en ik ga gauw zitten. Kan niemand mij zien?
Snel stroop ik mijn kleren af en hijs me in mijn zwembroek. De plastic tas waarin ik mijn kleren opberg puilt uit. Net als mijn buik. Toch maar een beetje intrekken die handel. Bibberend verlaat ik het uitkleedhokje en stop mijn spulletjes in een veel te kleine kluis. Hup, 50 eurocent in de geldgleuf, deurtje dicht en sleuteltje om de pols. I’m ready to swim.
Toch nog maar eerst even een plasje doen. Angstig bekijk ik hoe mijn voorganger het toilet heeft achtergelaten. Het kan ermee door. Ongeduldig ledig ik mijn blaas. De lauwe douche die volgt hou ik maar kort vol. Op naar het grote bad. Het blauwe water lonkt. Ik scan snel mijn mede zwembaders. Inmiddels vertrouwde gezichten en lijven. Dik, dun, wit, zwart, mooi en lelijk. De badmeester staat vrolijk aan de kant, achter een grote soundbox. Uit volle borst zingt ie af en toe boven de stereo uit. “When the lady smiles” en “Paint it black” zijn z’n favorieten. Hij heeft vast hippe ouders.
Met de kleinste teen die ik kan vinden doorklief ik de waterspiegel en glijd het koude water in. My body needs action. Stoer zet ik de schoolslag in en spiek door mijn brilletje of ik geen unidentified body’s in mijn zwembaan tegenkom. Het valt mee. Hoewel, daar drijven plots twee slagschepen in de weg. Onderwijsjuffers die traag en zwemzwevend, druk bespreken wat ze vanavond weer eens zullen koken. Aardappelen met spruitjes. Ik bedenk onmiddellijk wat mijn opties zijn. Er buiten om of er dwars doorheen zwemmen. Ik kies uit fatsoen de eerste optie. Op de terugweg kies ik voor optie twee. Boze blikken priemen in mijn rug. Ja hallo, mag ik misschien een metertje zwembad voor mezelf. De brede schoolslag van de twee slagschepen neemt bijna vier meter in beslag.
Ach, bleef bij mij dat vet nu ook maar eens bovendrijven. Ik zou het met plezier afschuimen en achterlaten. Bij die gedachte zet ik de borstcrawl in en droom dat ik bij iedere slag een paar gram vet afdrijf. It’s just an illusion. Ik moet wel goed de zwembadrand in de gaten blijven houden. Keren wordt straks namelijk een probleem. De hele zwembadrand wordt in beslag genomen door de mannenclub die elkaar wekelijks ontmoet en alleen maar ouwehoert en kantjesbaddert. Daar zou ik nou met plezier eens een krokodil op loslaten. Nee, niet die krokobill van Laco, maar een echte. Genoeg hapklare brokken voorradig.
Na een baantje of tien hijg ik even uit aan de kant. Ik zie Achmed en Jamil in veel te lange zwembroeken verhit met een rood hoofd uit de saunacabine rollen. De badmeester verhindert net op tijd dat ze zonder douchen het zwembad induiken. Hij krijgt het druk, want inmiddels proberen vier opgeschoten pubers elkaar te overtroeven in bommetjes maken. Twee bejaarde dames ontsnappen ternauwernood een verdrinkingsdood. Dat wil de badmeester niet. Verder blijft het rustig die avond. De muziek is overgegaan van hardrock naar Nederlandstalig. Ik zie een aantal gespierde kerels onderling een borstcrawlfight uitvoeren. Ik verbaas me telkens weer dat al hun tattoos waterbestendig zijn en gewoon blijven zitten. De Zuiderzeeballade klinkt plots luid uit de soundbox. Ik heb even genoeg van alle Lacoballades van de meezingende badmeester en druip af.
Effe gauw douchen en snel op zoek naar een geschikt aankleedhokje. Liefst met droge vloer. Ik pieker me suf in welke volgorde ik me zal afdrogen en aankleden. Ik lever een waar gevecht met mezelf in het veel te nauwe aankleedhok. Mijn buik zit in de weg als ik mijn tenen afdroog. Na veel gedraai zit ik weer in mijn kleren. Zwemmen is gezond en leuk. Maar wel liefst zonder Zuiderzeeballades en aan- en uitgekleed in enge kleedhokjes. Ik spoed me snel naar huis. Hopelijk weer een pondje lichter.
Mien into Bean(s)
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo - - - Middelomtrek: 105 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
Snel stroop ik mijn kleren af en hijs me in mijn zwembroek. De plastic tas waarin ik mijn kleren opberg puilt uit. Net als mijn buik. Toch maar een beetje intrekken die handel. Bibberend verlaat ik het uitkleedhokje en stop mijn spulletjes in een veel te kleine kluis. Hup, 50 eurocent in de geldgleuf, deurtje dicht en sleuteltje om de pols. I’m ready to swim.
Toch nog maar eerst even een plasje doen. Angstig bekijk ik hoe mijn voorganger het toilet heeft achtergelaten. Het kan ermee door. Ongeduldig ledig ik mijn blaas. De lauwe douche die volgt hou ik maar kort vol. Op naar het grote bad. Het blauwe water lonkt. Ik scan snel mijn mede zwembaders. Inmiddels vertrouwde gezichten en lijven. Dik, dun, wit, zwart, mooi en lelijk. De badmeester staat vrolijk aan de kant, achter een grote soundbox. Uit volle borst zingt ie af en toe boven de stereo uit. “When the lady smiles” en “Paint it black” zijn z’n favorieten. Hij heeft vast hippe ouders.
Met de kleinste teen die ik kan vinden doorklief ik de waterspiegel en glijd het koude water in. My body needs action. Stoer zet ik de schoolslag in en spiek door mijn brilletje of ik geen unidentified body’s in mijn zwembaan tegenkom. Het valt mee. Hoewel, daar drijven plots twee slagschepen in de weg. Onderwijsjuffers die traag en zwemzwevend, druk bespreken wat ze vanavond weer eens zullen koken. Aardappelen met spruitjes. Ik bedenk onmiddellijk wat mijn opties zijn. Er buiten om of er dwars doorheen zwemmen. Ik kies uit fatsoen de eerste optie. Op de terugweg kies ik voor optie twee. Boze blikken priemen in mijn rug. Ja hallo, mag ik misschien een metertje zwembad voor mezelf. De brede schoolslag van de twee slagschepen neemt bijna vier meter in beslag.
Ach, bleef bij mij dat vet nu ook maar eens bovendrijven. Ik zou het met plezier afschuimen en achterlaten. Bij die gedachte zet ik de borstcrawl in en droom dat ik bij iedere slag een paar gram vet afdrijf. It’s just an illusion. Ik moet wel goed de zwembadrand in de gaten blijven houden. Keren wordt straks namelijk een probleem. De hele zwembadrand wordt in beslag genomen door de mannenclub die elkaar wekelijks ontmoet en alleen maar ouwehoert en kantjesbaddert. Daar zou ik nou met plezier eens een krokodil op loslaten. Nee, niet die krokobill van Laco, maar een echte. Genoeg hapklare brokken voorradig.
Na een baantje of tien hijg ik even uit aan de kant. Ik zie Achmed en Jamil in veel te lange zwembroeken verhit met een rood hoofd uit de saunacabine rollen. De badmeester verhindert net op tijd dat ze zonder douchen het zwembad induiken. Hij krijgt het druk, want inmiddels proberen vier opgeschoten pubers elkaar te overtroeven in bommetjes maken. Twee bejaarde dames ontsnappen ternauwernood een verdrinkingsdood. Dat wil de badmeester niet. Verder blijft het rustig die avond. De muziek is overgegaan van hardrock naar Nederlandstalig. Ik zie een aantal gespierde kerels onderling een borstcrawlfight uitvoeren. Ik verbaas me telkens weer dat al hun tattoos waterbestendig zijn en gewoon blijven zitten. De Zuiderzeeballade klinkt plots luid uit de soundbox. Ik heb even genoeg van alle Lacoballades van de meezingende badmeester en druip af.
Effe gauw douchen en snel op zoek naar een geschikt aankleedhokje. Liefst met droge vloer. Ik pieker me suf in welke volgorde ik me zal afdrogen en aankleden. Ik lever een waar gevecht met mezelf in het veel te nauwe aankleedhok. Mijn buik zit in de weg als ik mijn tenen afdroog. Na veel gedraai zit ik weer in mijn kleren. Zwemmen is gezond en leuk. Maar wel liefst zonder Zuiderzeeballades en aan- en uitgekleed in enge kleedhokjes. Ik spoed me snel naar huis. Hopelijk weer een pondje lichter.
Mien into Bean(s)
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo - - - Middelomtrek: 105 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
04-10-2010
Memento animali: Darwin's Darlings
Even gebeld met Darwin. Zeg makker, kun jij mij vertellen wat voor beest ik hier in handen heb? Het lijkt in zijn gedragingen verrekte veel op een uil. Of is het een sluwe vos met veren? Ik dank je de koekoek om zo’n dier op mij af te sturen. Wat een nestbevuiler. Enig idee welk territorium dit maffe dier bestiert? Het beest heeft behoorlijk last van opvliegers en is vaak in de rui. Het is een gevederde opruier.
En brullen dat ie kan. Met zijn witte manen lijkt hij verdomd veel op een bejaarde versie van Loekie de Leeuw. Met dit verschil dat hij absoluut geen humor heeft. Bovendien maakt hij ook nog eens slecht reclame in het buitenland. Hij blijft ook voortdurend in ieders nek hijgen. Beste Darwin, kun jij mij vertellen welke gedragsstoornissen nog meer bij deze schreeuwlelijk horen. O ja, en heel irritant. Hij steekt ook voortdurend zijn tong naar buiten. Spottend als een kameleon. Daarmee vangt hij voortdurend vliegen af.
Ja, dit vreemde beest is van vele markten thuis. Hij blijft voortdurend kriebelen, als een luis in de pels. Krabben heeft totaal geen zin en slaan nog minder. Toch jeukt het behoorlijk. Als deze Jodocus zijn kwak niet krijgt dan draait hij zijn kont tegen de krib. Soms, heel soms, in een verloren moment, begint hij spontaan te huilen. Met grote droeve, lede ogen kijkt hij mij dan aan. De gladjanus. Als ik hem dan troost prikt zijn snor in mijn nek. Liefst zou ik hem dan onmiddellijk de Noordzee in willen drijven. Lekker laten dobberen voor de kust van Engeland. Daar voelt hij zich als een vis in het water. De bastard.
En beste Darwin, weet je wat zo vreemd is, hij komt vrijwel altijd weg met zijn apenstreken. Af en toe is het net een dolle stier. Een brute olifant in een porseleinkast. Als één van de grootste evenhoevige zoogdieren staat hij vaak op zijn achterste poot. Hij deelt dan met zijn foute ik, zonder gewij, vaak rake klappen uit. Gelijk een woeste boxkangoeroe. Amai zunne, een Vlaams kieken zou er bij verbleken. En kakelen dat ie kan. Als een kip zonder kop. Oh my God. Ik houd mijn hart vast als dit beest doorgefokt gaat worden.
Lieve Darwin, ben maar blij dat jij dit clownentijdperk niet hoeft mee te maken. Je zou versteld staan van alle mutanten die je tegen zou komen. Over de biotoop van dit levende fossiel maak ik mij eigenlijk nog de meeste zorgen. Hij is niet in toom te houden. Zijn expansiedrift is grenzeloos. Als doorgeslagen crusader tart hij misgelovigen wereldwijd. Hoe dubbel. Want van crossing borders heeft hij totaal geen besef. Een keffende beagle is, het spoor totaal bijster.
Maar nu de hamvraag beste Charles. Waar is het nu precies evolutionair misgegaan met deze holhoornige droogkloot uit Xhosa? Binnen zijn habitat zet hij zich af tegen varkens. Maar zelf gedraagt hij zich als een domme koe. Wat een rund? Hoe brengen we dit grillige dier nu back to basic. Liefst voor dierendag. Want hoe wild sommige beesten zich ook gedragen, ze verdienen uiteindelijk allemaal een vette knuffel. Dear Darwin I won’t kill your darlings. I just kiss them.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Memento animali. Ter gelegenheid van dierendag 4 oktober 2010.
Spelregels:
- Schrijf een column over een voor jou bijzonder dier
- Je mag het beestje niet bij de naam noemen in de column
- Het mag niet over een mens, hond of kat gaan
- Schrijf de column in het teken van dierendag
- Begin de titel met Memento animali: ....
- Schrijfgereedschap: alles behalve een veer!
- Inzending anoniem onder alias 'Raad_wie_ik_ben'
En brullen dat ie kan. Met zijn witte manen lijkt hij verdomd veel op een bejaarde versie van Loekie de Leeuw. Met dit verschil dat hij absoluut geen humor heeft. Bovendien maakt hij ook nog eens slecht reclame in het buitenland. Hij blijft ook voortdurend in ieders nek hijgen. Beste Darwin, kun jij mij vertellen welke gedragsstoornissen nog meer bij deze schreeuwlelijk horen. O ja, en heel irritant. Hij steekt ook voortdurend zijn tong naar buiten. Spottend als een kameleon. Daarmee vangt hij voortdurend vliegen af.
Ja, dit vreemde beest is van vele markten thuis. Hij blijft voortdurend kriebelen, als een luis in de pels. Krabben heeft totaal geen zin en slaan nog minder. Toch jeukt het behoorlijk. Als deze Jodocus zijn kwak niet krijgt dan draait hij zijn kont tegen de krib. Soms, heel soms, in een verloren moment, begint hij spontaan te huilen. Met grote droeve, lede ogen kijkt hij mij dan aan. De gladjanus. Als ik hem dan troost prikt zijn snor in mijn nek. Liefst zou ik hem dan onmiddellijk de Noordzee in willen drijven. Lekker laten dobberen voor de kust van Engeland. Daar voelt hij zich als een vis in het water. De bastard.
En beste Darwin, weet je wat zo vreemd is, hij komt vrijwel altijd weg met zijn apenstreken. Af en toe is het net een dolle stier. Een brute olifant in een porseleinkast. Als één van de grootste evenhoevige zoogdieren staat hij vaak op zijn achterste poot. Hij deelt dan met zijn foute ik, zonder gewij, vaak rake klappen uit. Gelijk een woeste boxkangoeroe. Amai zunne, een Vlaams kieken zou er bij verbleken. En kakelen dat ie kan. Als een kip zonder kop. Oh my God. Ik houd mijn hart vast als dit beest doorgefokt gaat worden.
Lieve Darwin, ben maar blij dat jij dit clownentijdperk niet hoeft mee te maken. Je zou versteld staan van alle mutanten die je tegen zou komen. Over de biotoop van dit levende fossiel maak ik mij eigenlijk nog de meeste zorgen. Hij is niet in toom te houden. Zijn expansiedrift is grenzeloos. Als doorgeslagen crusader tart hij misgelovigen wereldwijd. Hoe dubbel. Want van crossing borders heeft hij totaal geen besef. Een keffende beagle is, het spoor totaal bijster.
Maar nu de hamvraag beste Charles. Waar is het nu precies evolutionair misgegaan met deze holhoornige droogkloot uit Xhosa? Binnen zijn habitat zet hij zich af tegen varkens. Maar zelf gedraagt hij zich als een domme koe. Wat een rund? Hoe brengen we dit grillige dier nu back to basic. Liefst voor dierendag. Want hoe wild sommige beesten zich ook gedragen, ze verdienen uiteindelijk allemaal een vette knuffel. Dear Darwin I won’t kill your darlings. I just kiss them.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Memento animali. Ter gelegenheid van dierendag 4 oktober 2010.
Spelregels:
- Schrijf een column over een voor jou bijzonder dier
- Je mag het beestje niet bij de naam noemen in de column
- Het mag niet over een mens, hond of kat gaan
- Schrijf de column in het teken van dierendag
- Begin de titel met Memento animali: ....
- Schrijfgereedschap: alles behalve een veer!
- Inzending anoniem onder alias 'Raad_wie_ik_ben'
02-10-2010
The living iPad
Hosanna, eindelijk heb ik haar weten te bemachtigen, the living iPad. Wat zullen mijn vrienden jaloers zijn. Met mijn living iPad kan ik werkelijk alles. Zij is onderhoudsvriendelijk en gemakkelijk in het gebruik. Zeer aantrekkelijk bovendien. Ik kan amper met mijn vingers van haar afblijven. Ik neem haar overal mee naar toe. Zelfs naar het toilet. Verslavend is mijn living iPad. Zij gaat nooit naar bed, en heeft nooit honger. Ze is altijd online en houdt me voortdurend wakker. Ze biedt comfort en amuseert mij.
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Got to do my best to please her, just 'cause she's a living iPad
Got a roving eye and that is why she satisfies my soul
Got the one and only walking talking, living iPad
Mijn living iPad is zeer geliefd. Iedereen wil haar hebben. Haar looks zijn onweerstaanbaar. Er gaat een hypnotiserende werking van haar uit. Mensen staren haar voortdurend aan. Ze fluistert voortdurend lieve woordjes in mijn oor en lacht me altijd vrolijk toe. Dat werkt zeer ontspannend. Fijngevoelig als ze is, reageert ze spontaan op mijn strelingen. Ze volgt al mijn commando’s op. Ze schakelt gemakkelijk en is een kei in het pop-uppen. En ontelbare spelletjes weet ze met mij te spelen. Het verveelt nooit. Ze pleased en teased. Ik koester mijn oogappel en let goed op dat ik haar niet kwijtspeel.
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Got to do my best to please her, just 'cause she's a living iPad
Got a roving eye and that is why she satisfies my soul
Got the one and only walking talking, living iPad
Take a look at her hair, it's real
And if you don't believe what I say, just feel
I'm gonna lock her up in a trunk
So no big hunk can steal her away from me
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Mien Delicious
Geschreven voor website Gek op Klanten
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Got to do my best to please her, just 'cause she's a living iPad
Got a roving eye and that is why she satisfies my soul
Got the one and only walking talking, living iPad
Mijn living iPad is zeer geliefd. Iedereen wil haar hebben. Haar looks zijn onweerstaanbaar. Er gaat een hypnotiserende werking van haar uit. Mensen staren haar voortdurend aan. Ze fluistert voortdurend lieve woordjes in mijn oor en lacht me altijd vrolijk toe. Dat werkt zeer ontspannend. Fijngevoelig als ze is, reageert ze spontaan op mijn strelingen. Ze volgt al mijn commando’s op. Ze schakelt gemakkelijk en is een kei in het pop-uppen. En ontelbare spelletjes weet ze met mij te spelen. Het verveelt nooit. Ze pleased en teased. Ik koester mijn oogappel en let goed op dat ik haar niet kwijtspeel.
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Got to do my best to please her, just 'cause she's a living iPad
Got a roving eye and that is why she satisfies my soul
Got the one and only walking talking, living iPad
Take a look at her hair, it's real
And if you don't believe what I say, just feel
I'm gonna lock her up in a trunk
So no big hunk can steal her away from me
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Mien Delicious
Geschreven voor website Gek op Klanten
28-09-2010
Memento animali: Martha en Myra
Nou, nou, gaat weer niet lukken vandaag of denk jij van wel?
Nee, gaat niet lukken.
Het is maandag.
Dan hebben de mensjes geen zin in dier.
Bovendien het is vandaag onze feestdag. Ho, ho, daar komen er weer een paar.
Kom op Myra, mooi zitten, doe nou eens je best.
Ja, hallo Martha, ik zit hier niet om pootjes te geven.
Vrolijk ratelt Martha verder in haar centrifuge.
Totdat er een grote bruine neus voor haar verschijnt.
Ze valt pardoes op haar rug van de schrik.
Snel draait ze zich om.
Iiiiièk, ga weg smerig beest, goh, wat stink jij.
De neus trekt zich kwispelend terug.
Vervolgens probeert een klein vingertje haar nek te kroelen.
Wat verder aan het vingertje zit begint ook nog eens flink te kraaien.
Oh, ik heb zo’n hekel aan kinderen.
Myra, kom eens gauw, we hebben weer een soepstengel, hiero.
Myra heeft wel trek in een lange vinger.
Met een flinke beet bijt ze zich vast en laat niet meer los.
Groot alarm wordt geslagen.
Een compleet gezin mensen moeit zich ineens.
De neus begint keihard te blaffen.
Met een scherpe paraplu wordt Myra plots in haar buik geprikt.
Het doet pijn en kietelt tegelijk.
Uiteindelijk laat ze los. Het bloed druipt van haar lip.
Mmmm … dat was nog eens een lekker vingertje.
Ze krabt tevreden over haar buik en laat een boertje.
Zeg Martha, heb jij het laatste nieuws nog meegekregen.
Onze buren, Blinkert en Frija zijn uit elkaar.
Dat meen je?
Ja, Frija ging vreemd.
Met wie?
Met Aal, je weet wel die gladjanus.
Dat meen je?
Ja, echt.
Wat erg voor Blinkert.
Ze gaan scheiden.
Blinkert behoudt wel zijn vijvertje.
Misschien kun jij hem een beetje troosten Myra.
Zeg Martha, nou maak je me aan het blozen.
Best een lekker ding hoor die Blinkert.
Mmm … mij iets te oud.
Oeps … Martha, ik zie nieuwe klanten.
O, o, Myra, de baas loopt met hun mee.
Dat is niet goed.
Ze komen deze kant op.
U zoekt twee lieve knuffeldiertjes, meneer?
Ik kan u deze aanraden.
Dit keer wordt een witte neus door de tralies gestoken.
Ze zijn eigenlijk wel schattig ja.
Wat kosten ze?
De baas krijgt geen tijd te antwoorden.
Martha en Myra hebben beiden een aanloop genomen en zich met lijf en leden gestort op de neus.
Onder luid gekreun probeert de neus zich terug te trekken.
Tevergeefs.
Met gestrekte lijven en kranige pootjes klampen Martha en Myra zich vast aan de tralies.
Een straaltje bloed en snot drijft langzaam in het stro en vermengt zich met wat keuteltjes.
Laat los, laat los, piept het gezicht achter de neus.
Martha, vind jij neusvleugeltjes ook het lekkerst?
Myra heeft geen tijd om te antwoorden en vreet zich door het malse vlees.
Grote paniek.
De baas denkt geen seconde na en grijpt naar de kleine visvijver.
Martha en Myra krijgen beiden een koude douche.
Proestend schudt Martha haar vel droog.
Hé klojo, wij zijn vandaag niet te koop.
Het is maandag en feestdag, capito!
Myra vindt het wel best.
Zij ontfermt zich over Blinkert die zojuist door de tralies in haar armpjes is gevallen.
Hij krijgt van haar een dikke kus in zijn natte nek.
Proficiat, oude lummel, het is vandaag weer dierendag.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Memento animali. Ter gelegenheid van dierendag 4 oktober 2010.
Spelregels:
- Schrijf een column over een voor jou bijzonder dier
- Je mag het beestje niet bij de naam noemen in de column
- Het mag niet over een mens, hond of kat gaan
- Schrijf de column in het teken van dierendag
- Begin de titel met Memento animali: ....
- Schrijfgereedschap: alles behalve een veer!
- Inzending anoniem onder alias 'Raad_wie_ik_ben'
Nee, gaat niet lukken.
Het is maandag.
Dan hebben de mensjes geen zin in dier.
Bovendien het is vandaag onze feestdag. Ho, ho, daar komen er weer een paar.
Kom op Myra, mooi zitten, doe nou eens je best.
Ja, hallo Martha, ik zit hier niet om pootjes te geven.
Vrolijk ratelt Martha verder in haar centrifuge.
Totdat er een grote bruine neus voor haar verschijnt.
Ze valt pardoes op haar rug van de schrik.
Snel draait ze zich om.
Iiiiièk, ga weg smerig beest, goh, wat stink jij.
De neus trekt zich kwispelend terug.
Vervolgens probeert een klein vingertje haar nek te kroelen.
Wat verder aan het vingertje zit begint ook nog eens flink te kraaien.
Oh, ik heb zo’n hekel aan kinderen.
Myra, kom eens gauw, we hebben weer een soepstengel, hiero.
Myra heeft wel trek in een lange vinger.
Met een flinke beet bijt ze zich vast en laat niet meer los.
Groot alarm wordt geslagen.
Een compleet gezin mensen moeit zich ineens.
De neus begint keihard te blaffen.
Met een scherpe paraplu wordt Myra plots in haar buik geprikt.
Het doet pijn en kietelt tegelijk.
Uiteindelijk laat ze los. Het bloed druipt van haar lip.
Mmmm … dat was nog eens een lekker vingertje.
Ze krabt tevreden over haar buik en laat een boertje.
Zeg Martha, heb jij het laatste nieuws nog meegekregen.
Onze buren, Blinkert en Frija zijn uit elkaar.
Dat meen je?
Ja, Frija ging vreemd.
Met wie?
Met Aal, je weet wel die gladjanus.
Dat meen je?
Ja, echt.
Wat erg voor Blinkert.
Ze gaan scheiden.
Blinkert behoudt wel zijn vijvertje.
Misschien kun jij hem een beetje troosten Myra.
Zeg Martha, nou maak je me aan het blozen.
Best een lekker ding hoor die Blinkert.
Mmm … mij iets te oud.
Oeps … Martha, ik zie nieuwe klanten.
O, o, Myra, de baas loopt met hun mee.
Dat is niet goed.
Ze komen deze kant op.
U zoekt twee lieve knuffeldiertjes, meneer?
Ik kan u deze aanraden.
Dit keer wordt een witte neus door de tralies gestoken.
Ze zijn eigenlijk wel schattig ja.
Wat kosten ze?
De baas krijgt geen tijd te antwoorden.
Martha en Myra hebben beiden een aanloop genomen en zich met lijf en leden gestort op de neus.
Onder luid gekreun probeert de neus zich terug te trekken.
Tevergeefs.
Met gestrekte lijven en kranige pootjes klampen Martha en Myra zich vast aan de tralies.
Een straaltje bloed en snot drijft langzaam in het stro en vermengt zich met wat keuteltjes.
Laat los, laat los, piept het gezicht achter de neus.
Martha, vind jij neusvleugeltjes ook het lekkerst?
Myra heeft geen tijd om te antwoorden en vreet zich door het malse vlees.
Grote paniek.
De baas denkt geen seconde na en grijpt naar de kleine visvijver.
Martha en Myra krijgen beiden een koude douche.
Proestend schudt Martha haar vel droog.
Hé klojo, wij zijn vandaag niet te koop.
Het is maandag en feestdag, capito!
Myra vindt het wel best.
Zij ontfermt zich over Blinkert die zojuist door de tralies in haar armpjes is gevallen.
Hij krijgt van haar een dikke kus in zijn natte nek.
Proficiat, oude lummel, het is vandaag weer dierendag.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Memento animali. Ter gelegenheid van dierendag 4 oktober 2010.
Spelregels:
- Schrijf een column over een voor jou bijzonder dier
- Je mag het beestje niet bij de naam noemen in de column
- Het mag niet over een mens, hond of kat gaan
- Schrijf de column in het teken van dierendag
- Begin de titel met Memento animali: ....
- Schrijfgereedschap: alles behalve een veer!
- Inzending anoniem onder alias 'Raad_wie_ik_ben'
21-09-2010
Helpdeskboy
“Mag ik even uw PC-nummer weten, meneer?”
In lichte paniek staar ik apathisch naar mijn elektronische toverdoos. Met mijn ogen scan ik alle getallencombinaties af die mogelijk mijn PC-nummer zouden kunnen duiden. Securitycode, verpakkingscode, processorcode. Mijn hele PC staat vol cijfertjes. Maar waar kan ik in hemelsnaam mijn PC-nummer vinden?
“Het bestaat uit twee letters gevolgd door zes cijfers en het staat waarschijnlijk boven op uw PC, meneer.” Ik trek mijn antieke toverdoos met veel kabaal onder mijn bureau vandaan en warempel, daar zie ik een plaatje met inscriptie PS123456.
“Ja, meneer, bij een laptop was het eenvoudiger geweest”, hoor ik de helpdeskboy aan de andere kant van de lijn triomfantelijk zeggen. Hij heeft duidelijk mijn gemorrel en gestuntel door de telefoon waargenomen. Ik geef snel mijn PC-nummer door.
“Mag ik nu even uw PN weten?” Mijn hersens kraken, wat was dat ook alweer, PN? O ja, mijn personeelsnummer. Niet te verwarren met mijn telefoonnummer dat op één cijfer na hetzelfde is. Ik antwoord braaf en hoest de cijfers op. Vervolgens gaat de helpdeskboy verder met het diepte-interview.
“Hebt u de PC al een keer uit- en opnieuw aangezet?”
“Jazeker, antwoord ik voldaan.”
“Oké, en daarna doorloopt uw PC een security-scan, klopt dat? Tja, dat is vervelend hè, telkens zo’n check-up? En vervolgens worden er nieuwe patches geïnstalleerd, klopt dat? Mooi. Dan ga ik nu uw PC overnemen.”
“Er verschijnt een pop-up op uw beeldscherm en u wordt gevraagd om mij toe te laten op uw PC. Met remote control neem ik dan uw PC over. Daar komt ie.”
De laatste twee minuten van deze conversatie met de helpdeskboy voorspellen niet veel goeds. Ondanks de oorlogskretologie probeer ik rust en geduld te bewaren. Bijna mijn volledige doopcel heb ik moeten lichten alvorens er iets zinnigs over mijn PC-probleempje naar buiten komt. Nu ik eenmaal contact heb mag ik het niet verliezen. Er zitten nog veel wachtenden op de lijn. Dat weet ik. Zelf heb ik ook bijna 10 minuten moeten wachten.
Plots verschijnt het pop-up-scherm voor mijn ogen. Ik geef de helpdeskboy toestemming om mijn PC over te nemen. De cursorpijl vliegt als een razende roeland kriskras over mijn beeldscherm. Drie vensters worden achter elkaar open geklikt. Maar helaas, de vijand zit elders verhuld. De lijn en de cursorpijl vallen stil. De stilte duurt wel erg lang.
“Hallo helpdeskboy, bent u daar nog, kunt u mij even uitleggen wat er gebeurd, ik wil er wel wat van leren hoor?”
“Nou meneer, uw instellingen staan niet goed. U hebt ook een verouderd besturingssysteem en Internet Explorer kan daar niet mee overweg. Verder conflicteert uw Acrobat Reader met een andere PDF reader, die meegekomen is met de laatste patch.”
Mijn hersenen verwerken de nieuwe informatie. Even overweeg ik een andere hulplijn in te zetten. Maar ach, verdorie, dat kan niet, mijn toestel is immers al bezet. Aan de andere kant van mijn kantoor hoor ik een collega luid grinniken. Leedvermaak of herkenning?
Ik antwoord de helpdeskboy: “U stuurt mij werkelijk waar van de regen in de drup. Ik vraag alleen maar waarom mijn PC zo traag werkt en vervolgens wordt mijn PC seniel verklaart en ervan beticht dat hij zich inlaat met applicaties van slecht allooi. Daar kan die PC niets aan doen hoor?.”
“Wat zegt u, voor dit soort kwesties moet ik bij een andere afdeling zijn? Maar dit is toch de helpdesklijn? O, daar gaat u niet over? Bij wie moet ik dan zijn om mijn PC te begraven? Bij Facilitaire Zaken? Dat meent u? Die komen hem dan ophalen? En dan gaat ie naar afdeling EHBPC voor een acute digitale transplantatie. Dat vind ik nou niet bepaald klantvriendelijk. Ik zou graag als klant wat meer easy geholpen willen worden. Een beetje klanteasy zal ik maar zeggen. Dat zou ook een stuk beter zijn voor uw klandizie. O, u hebt al genoeg klanten. Nou tot volgende week dan maar weer, dag.” In mijn oor klinkt irritant: “Tuut, tuut, tuut …” De helpdeskboy is alweer op weg naar een nieuwe klus. En ik, ik bel Facilitaire Zaken.
Mien redder in nood
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
In lichte paniek staar ik apathisch naar mijn elektronische toverdoos. Met mijn ogen scan ik alle getallencombinaties af die mogelijk mijn PC-nummer zouden kunnen duiden. Securitycode, verpakkingscode, processorcode. Mijn hele PC staat vol cijfertjes. Maar waar kan ik in hemelsnaam mijn PC-nummer vinden?
“Het bestaat uit twee letters gevolgd door zes cijfers en het staat waarschijnlijk boven op uw PC, meneer.” Ik trek mijn antieke toverdoos met veel kabaal onder mijn bureau vandaan en warempel, daar zie ik een plaatje met inscriptie PS123456.
“Ja, meneer, bij een laptop was het eenvoudiger geweest”, hoor ik de helpdeskboy aan de andere kant van de lijn triomfantelijk zeggen. Hij heeft duidelijk mijn gemorrel en gestuntel door de telefoon waargenomen. Ik geef snel mijn PC-nummer door.
“Mag ik nu even uw PN weten?” Mijn hersens kraken, wat was dat ook alweer, PN? O ja, mijn personeelsnummer. Niet te verwarren met mijn telefoonnummer dat op één cijfer na hetzelfde is. Ik antwoord braaf en hoest de cijfers op. Vervolgens gaat de helpdeskboy verder met het diepte-interview.
“Hebt u de PC al een keer uit- en opnieuw aangezet?”
“Jazeker, antwoord ik voldaan.”
“Oké, en daarna doorloopt uw PC een security-scan, klopt dat? Tja, dat is vervelend hè, telkens zo’n check-up? En vervolgens worden er nieuwe patches geïnstalleerd, klopt dat? Mooi. Dan ga ik nu uw PC overnemen.”
“Er verschijnt een pop-up op uw beeldscherm en u wordt gevraagd om mij toe te laten op uw PC. Met remote control neem ik dan uw PC over. Daar komt ie.”
De laatste twee minuten van deze conversatie met de helpdeskboy voorspellen niet veel goeds. Ondanks de oorlogskretologie probeer ik rust en geduld te bewaren. Bijna mijn volledige doopcel heb ik moeten lichten alvorens er iets zinnigs over mijn PC-probleempje naar buiten komt. Nu ik eenmaal contact heb mag ik het niet verliezen. Er zitten nog veel wachtenden op de lijn. Dat weet ik. Zelf heb ik ook bijna 10 minuten moeten wachten.
Plots verschijnt het pop-up-scherm voor mijn ogen. Ik geef de helpdeskboy toestemming om mijn PC over te nemen. De cursorpijl vliegt als een razende roeland kriskras over mijn beeldscherm. Drie vensters worden achter elkaar open geklikt. Maar helaas, de vijand zit elders verhuld. De lijn en de cursorpijl vallen stil. De stilte duurt wel erg lang.
“Hallo helpdeskboy, bent u daar nog, kunt u mij even uitleggen wat er gebeurd, ik wil er wel wat van leren hoor?”
“Nou meneer, uw instellingen staan niet goed. U hebt ook een verouderd besturingssysteem en Internet Explorer kan daar niet mee overweg. Verder conflicteert uw Acrobat Reader met een andere PDF reader, die meegekomen is met de laatste patch.”
Mijn hersenen verwerken de nieuwe informatie. Even overweeg ik een andere hulplijn in te zetten. Maar ach, verdorie, dat kan niet, mijn toestel is immers al bezet. Aan de andere kant van mijn kantoor hoor ik een collega luid grinniken. Leedvermaak of herkenning?
Ik antwoord de helpdeskboy: “U stuurt mij werkelijk waar van de regen in de drup. Ik vraag alleen maar waarom mijn PC zo traag werkt en vervolgens wordt mijn PC seniel verklaart en ervan beticht dat hij zich inlaat met applicaties van slecht allooi. Daar kan die PC niets aan doen hoor?.”
“Wat zegt u, voor dit soort kwesties moet ik bij een andere afdeling zijn? Maar dit is toch de helpdesklijn? O, daar gaat u niet over? Bij wie moet ik dan zijn om mijn PC te begraven? Bij Facilitaire Zaken? Dat meent u? Die komen hem dan ophalen? En dan gaat ie naar afdeling EHBPC voor een acute digitale transplantatie. Dat vind ik nou niet bepaald klantvriendelijk. Ik zou graag als klant wat meer easy geholpen willen worden. Een beetje klanteasy zal ik maar zeggen. Dat zou ook een stuk beter zijn voor uw klandizie. O, u hebt al genoeg klanten. Nou tot volgende week dan maar weer, dag.” In mijn oor klinkt irritant: “Tuut, tuut, tuut …” De helpdeskboy is alweer op weg naar een nieuwe klus. En ik, ik bel Facilitaire Zaken.
Mien redder in nood
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
16-09-2010
Zeldzame klant
Pardon meneer, hoezo ben ik hier klant? Omdat ik hier toevallig door de winkel loop? Dat noem ik nog eens voorbarig. Omdat ik hier toevallig voor u toonbank sta? Absurd. Hoezo, u vindt mij lastig? Ik ben op voorhand noch klant noch lastig. Integendeel. Ik ben een door u zeer gewenste, vriendelijke mógelijke klant. Zodra ik met mijn papieren euro’s om uw oren sla, gaat u spontaan kwispelen.
Hoezo, u vindt mijn benadering agressief? U bedoelt wellicht assertief. Ik zeg waar het op staat. Overal en altijd. Daar heb ik toch recht op, als mogelijke klant? Hoezo … ssssttttt … iedereen hoort mij? Dat is toch de bedoeling. Ik ben hier toch bij de gehoorafdeling? Ik word hier toch zeker wel gehoord? Mooi, dan staan onze klokken in ieder geval gelijk.
Wat mijn vraag nu is? Wat denkt u? U houdt mij nu toch niet voor het lapje? Dan bent u mij kwijt hoor. Wat zegt u? U neemt mij zeer serieus. Ja, dat mag ik hopen. Ik behoor namelijk tot het uitstervende ras zeldzame klanten. Daar zou u als winkelier zeer zuinig op moeten zijn.
Maar vertelt u mij eens, wat heeft u zoal in de aanbieding? Wat zegt u, er zijn geen aanbiedingen? Vanwege de recessie? Dat kunt u niet maken. U wentelt uw economische crisis toch zeker niet op mij af, als zeldzame klant. Ik kan u verzekeren, met dit soort kermispraktijken kunt u mijn mogelijke aankoop, mijn Koninklijke Return of Investment én mijn coulance, acuut vergeten. Nee, precies, dat wilt u niet.
Dus, wat gaat u daar aan doen, Mister Sell? Ah, u gaat overleggen met uw baas Tell? Gaat u gang. Ben benieuwd hoeveel pijlen Tell op zijn boog heeft. Ik laat me hier toch zeker niet voor mijn kop schieten. Doet u mij intussen maar alvast een kopje koffie.
Pardon, u hebt geen koffie? Vanwege een koffieboycot? U knijpt uw zeldzame klanten af met een koffieboycot? Hoezo, u hebt geen keus? De boycot is goedgekeurd door de WPC? U bedoelt te zeggen, de winkeliersvereniging van de PC staat hier volledig achter? Wat goedkoop. Nooit geweten dat in de PC door crisis een dergelijke armoede wordt geleden.
Enfin, haal nu maar onmiddellijk baas Tell erbij. Met hem heb ik een appeltje te schillen. Een schot in zijn edele roos kan hij krijgen. Geen koffie in de PC? Wat een gierigheid. Op deze manier verliest u klandizie, als u dat maar weet. Dit ernstige euvel zal ik melden bij de Vakbond Zeldzame Klanten. De VZK will not be amused. Schending van koffierecht is een kwalijke zaak.
Wat zegt u? De heer Tell heeft geen tijd voor mij. Dan is deze foute Willem de sigaar. Het koffierecht is voor zeldzame klanten een fel bedongen recht. De VZK zal hier ongetwijfeld werk van maken en contact opnemen met de KKS, de Koninklijke Koffiebranders Stichting. Ik vrees dat de gehele PC dan op de blaren zal zitten én aan de slappe thee. Mij ziet u hier voorlopig niet meer terug. Geen koffie in de PC. Waanzin. Tot nader orde bivakkeer ik bij Brandmeester’s of AH. Adieu.
Mien Koffienood
Geschreven voor website Gek op Klanten
Hoezo, u vindt mijn benadering agressief? U bedoelt wellicht assertief. Ik zeg waar het op staat. Overal en altijd. Daar heb ik toch recht op, als mogelijke klant? Hoezo … ssssttttt … iedereen hoort mij? Dat is toch de bedoeling. Ik ben hier toch bij de gehoorafdeling? Ik word hier toch zeker wel gehoord? Mooi, dan staan onze klokken in ieder geval gelijk.
Wat mijn vraag nu is? Wat denkt u? U houdt mij nu toch niet voor het lapje? Dan bent u mij kwijt hoor. Wat zegt u? U neemt mij zeer serieus. Ja, dat mag ik hopen. Ik behoor namelijk tot het uitstervende ras zeldzame klanten. Daar zou u als winkelier zeer zuinig op moeten zijn.
Maar vertelt u mij eens, wat heeft u zoal in de aanbieding? Wat zegt u, er zijn geen aanbiedingen? Vanwege de recessie? Dat kunt u niet maken. U wentelt uw economische crisis toch zeker niet op mij af, als zeldzame klant. Ik kan u verzekeren, met dit soort kermispraktijken kunt u mijn mogelijke aankoop, mijn Koninklijke Return of Investment én mijn coulance, acuut vergeten. Nee, precies, dat wilt u niet.
Dus, wat gaat u daar aan doen, Mister Sell? Ah, u gaat overleggen met uw baas Tell? Gaat u gang. Ben benieuwd hoeveel pijlen Tell op zijn boog heeft. Ik laat me hier toch zeker niet voor mijn kop schieten. Doet u mij intussen maar alvast een kopje koffie.
Pardon, u hebt geen koffie? Vanwege een koffieboycot? U knijpt uw zeldzame klanten af met een koffieboycot? Hoezo, u hebt geen keus? De boycot is goedgekeurd door de WPC? U bedoelt te zeggen, de winkeliersvereniging van de PC staat hier volledig achter? Wat goedkoop. Nooit geweten dat in de PC door crisis een dergelijke armoede wordt geleden.
Enfin, haal nu maar onmiddellijk baas Tell erbij. Met hem heb ik een appeltje te schillen. Een schot in zijn edele roos kan hij krijgen. Geen koffie in de PC? Wat een gierigheid. Op deze manier verliest u klandizie, als u dat maar weet. Dit ernstige euvel zal ik melden bij de Vakbond Zeldzame Klanten. De VZK will not be amused. Schending van koffierecht is een kwalijke zaak.
Wat zegt u? De heer Tell heeft geen tijd voor mij. Dan is deze foute Willem de sigaar. Het koffierecht is voor zeldzame klanten een fel bedongen recht. De VZK zal hier ongetwijfeld werk van maken en contact opnemen met de KKS, de Koninklijke Koffiebranders Stichting. Ik vrees dat de gehele PC dan op de blaren zal zitten én aan de slappe thee. Mij ziet u hier voorlopig niet meer terug. Geen koffie in de PC. Waanzin. Tot nader orde bivakkeer ik bij Brandmeester’s of AH. Adieu.
Mien Koffienood
Geschreven voor website Gek op Klanten
07-09-2010
Afvalrace 06: Powerwalk
Moedig kom ik tot een hernieuwd besluit. Ik ga weer afvallen. De spiegel liegt niet. Hij lacht me vierkant uit. Met een treurig gezicht bekijk ik de contouren die nog net binnen het spiegelframe passen. Niet alleen mijn lijf wil zich verstoppen, maar ook mijn gedachten. Schoorvoetend betreed ik in adamskostuum de weegschaal. Rode cijfertjes lichten op en zoeken zenuwachtig het bijpassende gewicht. Shit negentig kilo. Een behoorlijk startkapitaal.
Plechtig beloof ik mijn lijf beterschap. Ik wil hernieuwd kennismaken met de contouren van mijn botten. Ze liggen nu te diep verankerd in lui vet. Sterker nog, ze bezwijken er bijna onder. Ach, ik weet het. Het vlees is zwak. Maar dat wil niet zeggen dat wat in mijn hersenpan suddert, niet kan worden voorzien van een sterkere structuur. Lijf en geest hebben beiden training nodig. Daarvoor is discipline en een strak regime noodzakelijk.
Wetend dat eerdere pogingen tot gewichtverlies ijdel zijn gebleken, neem ik mezelf voor om met kleine beetjes en op regelmatige basis mijn overtollige kilo’s uit te dunnen. In totaal leg ik voor mezelf een lat van 10 kilo vetafval neer. Het figuurzagen kan beginnen. In een droom zie ik mezelf als een knappe god verschijnen met een sixpack waar je u tegen zegt. Ter aanmoediging hang ik boven mijn bed, een poster van een soortgelijke god, die onlangs in een Glossy Magazine voor 40 plussers verscheen. Met zwarte stift schrijf ik eronder: What you see is what you get!
Mentaal ben ik alvast voorbereid. Nu nog een geschikt actieplan en tools erbij zoeken. Na wijs beraad met mijn partner in crime, besluit ik gebruik te maken van gemengde techniek en tactiek. In de categorie voeding, een combinatie van minder eten (lees: eten wat er op één bord past), Weight Watchen en tijdelijk geen alcoholconsumptie. In de categorie bewegen, een combinatie van powerwalk, zwemmen en roeien. Uiteraard alles in de juiste proporties en balans. Voeg daarbij een gezonde dosis wilskracht, relativering, scepsis en humor en het komt helemaal goed.
Powerwalk is overgewaaid uit Amerika. In Nederland wordt het ook wel fitlopen of sportief wandelen genoemd. Bij powerwalk loop je in een stevig tempo van 6 tot 7 kilometer per uur, waarbij je een krachtige armbeweging maakt en extra actief afzet met je voeten. Hierdoor gaat je hartslag net zover omhoog dat het genoeg is om je conditie te verbeteren. Na 20 minuten begin je vet te verbranden. Powerwalk voorkomt overbelasting van gewrichten en is uitermate geschikt voor oudere, zwaardere mensen.
Het grootste voordeel van powerwalk is echter dat je het in de schemering kunt doen, zodat bijna niemand je ziet. Je hebt er geen flitsende outfit voor nodig en je kunt het doen wanneer het jou uitkomt. Tijdens het powerwalken kun je lekker bij de buren binnengluren. De reacties van de meeste buurtbewoners zijn zeer amusant. Zodra ze mij als vreemde marionet met krachtig zwaaiende armen en flinke tred in campingpak voorbij zien stappen en er oogcontact ontstaat, gaan onmiddellijk de gordijnen dicht. In verbeelding zie ik ze achter de gordijnen denken: Waarom marcheert de buurman als Jan Klaassen door de straat, samen met Katrijn?
Mien Klaassen
Gewicht 04-11-2005: 88 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90 kilo
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
Plechtig beloof ik mijn lijf beterschap. Ik wil hernieuwd kennismaken met de contouren van mijn botten. Ze liggen nu te diep verankerd in lui vet. Sterker nog, ze bezwijken er bijna onder. Ach, ik weet het. Het vlees is zwak. Maar dat wil niet zeggen dat wat in mijn hersenpan suddert, niet kan worden voorzien van een sterkere structuur. Lijf en geest hebben beiden training nodig. Daarvoor is discipline en een strak regime noodzakelijk.
Wetend dat eerdere pogingen tot gewichtverlies ijdel zijn gebleken, neem ik mezelf voor om met kleine beetjes en op regelmatige basis mijn overtollige kilo’s uit te dunnen. In totaal leg ik voor mezelf een lat van 10 kilo vetafval neer. Het figuurzagen kan beginnen. In een droom zie ik mezelf als een knappe god verschijnen met een sixpack waar je u tegen zegt. Ter aanmoediging hang ik boven mijn bed, een poster van een soortgelijke god, die onlangs in een Glossy Magazine voor 40 plussers verscheen. Met zwarte stift schrijf ik eronder: What you see is what you get!
Mentaal ben ik alvast voorbereid. Nu nog een geschikt actieplan en tools erbij zoeken. Na wijs beraad met mijn partner in crime, besluit ik gebruik te maken van gemengde techniek en tactiek. In de categorie voeding, een combinatie van minder eten (lees: eten wat er op één bord past), Weight Watchen en tijdelijk geen alcoholconsumptie. In de categorie bewegen, een combinatie van powerwalk, zwemmen en roeien. Uiteraard alles in de juiste proporties en balans. Voeg daarbij een gezonde dosis wilskracht, relativering, scepsis en humor en het komt helemaal goed.
Powerwalk is overgewaaid uit Amerika. In Nederland wordt het ook wel fitlopen of sportief wandelen genoemd. Bij powerwalk loop je in een stevig tempo van 6 tot 7 kilometer per uur, waarbij je een krachtige armbeweging maakt en extra actief afzet met je voeten. Hierdoor gaat je hartslag net zover omhoog dat het genoeg is om je conditie te verbeteren. Na 20 minuten begin je vet te verbranden. Powerwalk voorkomt overbelasting van gewrichten en is uitermate geschikt voor oudere, zwaardere mensen.
Het grootste voordeel van powerwalk is echter dat je het in de schemering kunt doen, zodat bijna niemand je ziet. Je hebt er geen flitsende outfit voor nodig en je kunt het doen wanneer het jou uitkomt. Tijdens het powerwalken kun je lekker bij de buren binnengluren. De reacties van de meeste buurtbewoners zijn zeer amusant. Zodra ze mij als vreemde marionet met krachtig zwaaiende armen en flinke tred in campingpak voorbij zien stappen en er oogcontact ontstaat, gaan onmiddellijk de gordijnen dicht. In verbeelding zie ik ze achter de gordijnen denken: Waarom marcheert de buurman als Jan Klaassen door de straat, samen met Katrijn?
Mien Klaassen
Gewicht 04-11-2005: 88 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90 kilo
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
02-09-2010
Project Buiten Om (13): Chronologische terugblik
Het is ruim een jaar geleden dat wijkontwikkelingsplannen in Helmond West bekend werden gemaakt.
Dit had grote impact op wijkbewoners en leidde tot oprichting van een belangenvereniging. Tijd voor een korte terugblik. Eerst een chronologische opsomming van data en feiten om inzicht te geven in acties die zijn ondernomen om de informatie rondom de wijkontwikkelingsplannen helder te krijgen.
06-07-09: Coördinerend wethouder Helmond West bezoekt onaangekondigd wooneigenaren met de mededeling dat hun huis gesloopt wordt voor de completering stedelijke binnenring
13-07-09: Informatieavond aanvankelijk voor wooneigenaren, maar na beraad, ook voor andere gedupeerden (verenigingen, ondernemers, etc…)
14-07-09: Bekendmaking Wijkontwikkelingsplannen Helmond West (WOP) aan wijkbewoners
10-08-09: Oprichting Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM
14-08-09: Zorgbrief van BB(O)O gericht aan B&W, raadscommissie Ruimtelijk Fysiek en de pers
23-08-09: Radio-interviews met leden BB(O)O over WOP t.b.v. Brabant Nieuws (Omroep Brabant)
24-08-09: Tv-opnamen met leden BB(O)O over WOP t.b.v. Brabant Nieuws (Omroep Brabant)
30-08-09: Commissie Ruimtelijk Fysiek is verrast door plan West. Opdracht is niet goed uitgevoerd. (artikel Zondagnieuws)
02-09-09: Verwarring over aantal te slopen woningen (artikel Eindhovens Dagblad)
09-09-09: Gesprek met opbouwwerker over onrust in Helmond West met voorzitter BB(O)O
30-09-09: Gesprek bestuur BB(O)O met twee wethouders en diverse gemeenteambtenaren
08-10-09: Forumavond met fractievoorzitters m.b.t. WOP Helmond West georganiseerd door BB(O)O
10-10-09: Radio-interview Stadsradio Helmond met voorzitter BB(O)O
13-10-09: Presentatie voorlopige Zienswijze WOP Helmond West van BB(O)O in spreektijd voorafgaand aan commissievergadering Ruimtelijk Fysiek
13-10-09: Presentatie WOP Helmond West en bijbehorende raadstukken door gemeenteambtenaren aan raadscommissie Ruimtelijk Fysiek
03-11-09: Aanbieden definitieve Zienswijze WOP Helmond West van BB(O)O aan B&W en pers
10-11-09: Tv-opname met leden vertegenwoordigers BB(O)O over WOP voor Tv Kanaal Helmond
10-11-09: Brandbrief BB(O)O voorgelezen in spreektijd voorafgaand aan gecombineerde raadscommissievergadering (commissies RF / MO&E / S) over concept WOP Helmond West
01-12-09: Raadsvergadering besluitvorming WOP Helmond West. Plannen worden goedgekeurd met voorbehoud dat gedupeerden goed geïnformeerd en voldoende gecompenseerd worden.
26-01-10: Brief aan burgemeester Helmond over uitblijven inhoudelijke reactie op Zienswijze BB(O)O
28-01-10: Telefoongesprek voorzitter BB(O)O met opbouwwerker n.a.v. onrust en onduidelijkheid bewoners over uitvoering plannen WOP
29-01-10: Buiten(Ons)Om wacht tevergeefs op antwoord (artikel Eindhovens Dagblad)
01-02-10: Verzoek aan grondaankoper gemeente Helmond om aankoopprocedure op schrift te stellen
04-02-10: Brief van B&W met reactie op Zienswijze BB(O)O
24-02-10: Vergadering Klankbordgroep Helmond West met toezegging wethouder dat BB(O)O een aankoopprocedure op schrift ontvangt en dat er op verzoek van BB(O)O een informatieavond komt voor garageboxhouders en huurders bedrijfspanden
12-03-10: Officieel sloopbericht woningbouwvereniging woCom aan huurders (tevens ingangsdatum Sociaal Plan)
17-03-10: Gesprek met opbouwwerker over actieve rol voor BB(O)O binnen WOP Helmond West
26-03-10: Schriftelijke aankoopprocedure op hoofdlijnen ontvangen
02-06-10: Informatieavond afbouw stedelijke ring voor garageboxhouders en huurders bedrijfspanden. Tevens zijn uitgenodigd bewoners van de overzijde van de spoorlijn die nog niet persoonlijk geïnformeerd zijn
09-06-10: Overleg nieuwe coördinerend wethouder Helmond West en gemeenteambtenaren ter kennismaking met bestuur BB(O)O.
29-06-10: Uitnodiging aan BB(O)O voor deelname aan de Meedenkgroep Openbare Ruimte
30-06-10: Ondertekening Samenwerkingsovereenkomst Helmond West door gemeente Helmond en woningbouwvereniging woCom.
05-07-10: Toezegging afspraak coördinerend wethouder voor inhoudelijke bespreking Zienswijze B(O)O) op hoofdlijnen in september 2010.
21-07-10: Eerste bijeenkomst Meedenkgroep Openbare Ruimte
Bovenstaande activiteiten hebben wijkbewoners en leden van de belangenvereniging behoorlijk kruim en tijd gekost. Gelukkig heeft het ook resultaat opgeleverd. Netwerken zijn ontstaan en er is draagvlak gecreëerd. Scepsis ten aanzien van wijkontwikkelingsplannen én de belangenvereniging is omgebogen naar erkenning, acceptatie en waardering. Laat niet onverlet dat een aantal zaken geen goedkeuring dragen. Zoals de incorrecte en onvolledige weergave van cijfers waarop de uiteindelijke besluitvorming van wijkontwikkelingsplannen is gebaseerd.
Moeizame communicatie met de gemeente werkte vertragend en verlammend op het helder krijgen van standpunten. Onduidelijkheid rondom te slopen panden zorgde voor verwarring. De opdracht die door de gemeenteraad werd meegegeven aan het college is niet naar behoren uitgevoerd. Raadscommissies werden laat en onvolledig ingelicht waardoor beslissingen overhaast en niet goed overwogen genomen zijn. Het tijdverschil in datering en overhandiging van raadsstukken die ten grondslag liggen aan de besluitvorming bevestigd dit.
Vooralsnog handhaaft de belangenvereniging het standpunt dat completering van een stedelijke binnenring niet thuishoort in een drukke woonwijk. Zeker als mogelijke alternatieven niet of onvoldoende zijn onderzocht.
Op dit moment wordt door gemeente Helmond in diverse projectgroepen gewerkt aan de voorbereidingen op de uitvoering van de diverse bouwstenen uit het WOP. Op het gebied van communicatie en burgerparticipatie komt langzaam garen op de klos. De nieuwe website www.helmondwest.nl en de Meedenkgroepen leveren hieraan een positieve bijdrage.
Helmond West staat aan de vooravond van uitvoering van de wijkontwikkelingsplannen. Een aantal bewoners heeft al een nieuwe woning gevonden of is daarmee bezig. Nu maar hopen dat de economische crisis geen vertragende factor wordt. Met regelmaat wijzigen de bouwplannen in diverse Helmondse projecten. De wijkbewoners in Helmond West wachten met geduld de herontwikkeling af. Dat doen ze immers al jaren.
Mien
Dit had grote impact op wijkbewoners en leidde tot oprichting van een belangenvereniging. Tijd voor een korte terugblik. Eerst een chronologische opsomming van data en feiten om inzicht te geven in acties die zijn ondernomen om de informatie rondom de wijkontwikkelingsplannen helder te krijgen.
06-07-09: Coördinerend wethouder Helmond West bezoekt onaangekondigd wooneigenaren met de mededeling dat hun huis gesloopt wordt voor de completering stedelijke binnenring
13-07-09: Informatieavond aanvankelijk voor wooneigenaren, maar na beraad, ook voor andere gedupeerden (verenigingen, ondernemers, etc…)
14-07-09: Bekendmaking Wijkontwikkelingsplannen Helmond West (WOP) aan wijkbewoners
10-08-09: Oprichting Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM
14-08-09: Zorgbrief van BB(O)O gericht aan B&W, raadscommissie Ruimtelijk Fysiek en de pers
23-08-09: Radio-interviews met leden BB(O)O over WOP t.b.v. Brabant Nieuws (Omroep Brabant)
24-08-09: Tv-opnamen met leden BB(O)O over WOP t.b.v. Brabant Nieuws (Omroep Brabant)
30-08-09: Commissie Ruimtelijk Fysiek is verrast door plan West. Opdracht is niet goed uitgevoerd. (artikel Zondagnieuws)
02-09-09: Verwarring over aantal te slopen woningen (artikel Eindhovens Dagblad)
09-09-09: Gesprek met opbouwwerker over onrust in Helmond West met voorzitter BB(O)O
30-09-09: Gesprek bestuur BB(O)O met twee wethouders en diverse gemeenteambtenaren
08-10-09: Forumavond met fractievoorzitters m.b.t. WOP Helmond West georganiseerd door BB(O)O
10-10-09: Radio-interview Stadsradio Helmond met voorzitter BB(O)O
13-10-09: Presentatie voorlopige Zienswijze WOP Helmond West van BB(O)O in spreektijd voorafgaand aan commissievergadering Ruimtelijk Fysiek
13-10-09: Presentatie WOP Helmond West en bijbehorende raadstukken door gemeenteambtenaren aan raadscommissie Ruimtelijk Fysiek
03-11-09: Aanbieden definitieve Zienswijze WOP Helmond West van BB(O)O aan B&W en pers
10-11-09: Tv-opname met leden vertegenwoordigers BB(O)O over WOP voor Tv Kanaal Helmond
10-11-09: Brandbrief BB(O)O voorgelezen in spreektijd voorafgaand aan gecombineerde raadscommissievergadering (commissies RF / MO&E / S) over concept WOP Helmond West
01-12-09: Raadsvergadering besluitvorming WOP Helmond West. Plannen worden goedgekeurd met voorbehoud dat gedupeerden goed geïnformeerd en voldoende gecompenseerd worden.
26-01-10: Brief aan burgemeester Helmond over uitblijven inhoudelijke reactie op Zienswijze BB(O)O
28-01-10: Telefoongesprek voorzitter BB(O)O met opbouwwerker n.a.v. onrust en onduidelijkheid bewoners over uitvoering plannen WOP
29-01-10: Buiten(Ons)Om wacht tevergeefs op antwoord (artikel Eindhovens Dagblad)
01-02-10: Verzoek aan grondaankoper gemeente Helmond om aankoopprocedure op schrift te stellen
04-02-10: Brief van B&W met reactie op Zienswijze BB(O)O
24-02-10: Vergadering Klankbordgroep Helmond West met toezegging wethouder dat BB(O)O een aankoopprocedure op schrift ontvangt en dat er op verzoek van BB(O)O een informatieavond komt voor garageboxhouders en huurders bedrijfspanden
12-03-10: Officieel sloopbericht woningbouwvereniging woCom aan huurders (tevens ingangsdatum Sociaal Plan)
17-03-10: Gesprek met opbouwwerker over actieve rol voor BB(O)O binnen WOP Helmond West
26-03-10: Schriftelijke aankoopprocedure op hoofdlijnen ontvangen
02-06-10: Informatieavond afbouw stedelijke ring voor garageboxhouders en huurders bedrijfspanden. Tevens zijn uitgenodigd bewoners van de overzijde van de spoorlijn die nog niet persoonlijk geïnformeerd zijn
09-06-10: Overleg nieuwe coördinerend wethouder Helmond West en gemeenteambtenaren ter kennismaking met bestuur BB(O)O.
29-06-10: Uitnodiging aan BB(O)O voor deelname aan de Meedenkgroep Openbare Ruimte
30-06-10: Ondertekening Samenwerkingsovereenkomst Helmond West door gemeente Helmond en woningbouwvereniging woCom.
05-07-10: Toezegging afspraak coördinerend wethouder voor inhoudelijke bespreking Zienswijze B(O)O) op hoofdlijnen in september 2010.
21-07-10: Eerste bijeenkomst Meedenkgroep Openbare Ruimte
Bovenstaande activiteiten hebben wijkbewoners en leden van de belangenvereniging behoorlijk kruim en tijd gekost. Gelukkig heeft het ook resultaat opgeleverd. Netwerken zijn ontstaan en er is draagvlak gecreëerd. Scepsis ten aanzien van wijkontwikkelingsplannen én de belangenvereniging is omgebogen naar erkenning, acceptatie en waardering. Laat niet onverlet dat een aantal zaken geen goedkeuring dragen. Zoals de incorrecte en onvolledige weergave van cijfers waarop de uiteindelijke besluitvorming van wijkontwikkelingsplannen is gebaseerd.
Moeizame communicatie met de gemeente werkte vertragend en verlammend op het helder krijgen van standpunten. Onduidelijkheid rondom te slopen panden zorgde voor verwarring. De opdracht die door de gemeenteraad werd meegegeven aan het college is niet naar behoren uitgevoerd. Raadscommissies werden laat en onvolledig ingelicht waardoor beslissingen overhaast en niet goed overwogen genomen zijn. Het tijdverschil in datering en overhandiging van raadsstukken die ten grondslag liggen aan de besluitvorming bevestigd dit.
Vooralsnog handhaaft de belangenvereniging het standpunt dat completering van een stedelijke binnenring niet thuishoort in een drukke woonwijk. Zeker als mogelijke alternatieven niet of onvoldoende zijn onderzocht.
Op dit moment wordt door gemeente Helmond in diverse projectgroepen gewerkt aan de voorbereidingen op de uitvoering van de diverse bouwstenen uit het WOP. Op het gebied van communicatie en burgerparticipatie komt langzaam garen op de klos. De nieuwe website www.helmondwest.nl en de Meedenkgroepen leveren hieraan een positieve bijdrage.
Helmond West staat aan de vooravond van uitvoering van de wijkontwikkelingsplannen. Een aantal bewoners heeft al een nieuwe woning gevonden of is daarmee bezig. Nu maar hopen dat de economische crisis geen vertragende factor wordt. Met regelmaat wijzigen de bouwplannen in diverse Helmondse projecten. De wijkbewoners in Helmond West wachten met geduld de herontwikkeling af. Dat doen ze immers al jaren.
Mien
01-09-2010
Kabouter Muts
De zomer hinkt op zijn laatste poten. De drukte in de straten neemt weer toe. De laatste vakantiegangers komen thuis. Achterstallige post wordt nageplozen. Oude krantjes worden netjes opgeborgen in een blauw plastic krat. Het papier wacht geduldig op recycling. Net als kabouter Muts. Die denkt op zijn oude dag stiekem aan een tweede leven.
Kabouter Muts staat zoals altijd op zijn vertrouwde post. Vlakbij de deur waakt hij over huis en haard. Net als al zijn medekabouters in Helmond-West. Hij mijmert wat voor zich uit en denkt er het zijne van. “Wat een poeha maken die mensen toch van vakantie. Hebben ze niets beters te doen?” Ieder jaar ziet hij de grote vakantiestoet aan zijn huis voorbij trekken. Met rode hoofden van stress vertrekken ze naar vreemde oorden. Na verloop van tijd keren ze terug met gebruinde glimlachen. “Rare snuiters”, denkt ie dan.
Kabouter Muts is heel wat jaartjes oud. Zijn huid begint al aardig te schilferen. Hij zou ook best een nieuw kleurtje kunnen gebruiken. Wie weet gaat dat op korte termijn nog wel gebeuren. In het kaboutercircuit van Helmond-West doet namelijk vreemd nieuws de ronde. Op termijn zouden vele huizen gesloopt gaan worden. En naar verluidt ook het huis waarover hijzelf waakt.
Aanvankelijk schrok Muts zich een hoedje van dit vervelende nieuws. Gelukkig stelde kabouter Kruif hem meteen gerust. “Elk nadeel heb zijn voordeel, Muts! Jouw baasie krijgt straks, vanwege de sloop, wat extra centjes mee. Dan krijg jij net als het nieuwe huis vast een nieuwe lik verf. Een tweede leven.”
Kabouter Muts was helemaal happy. Hopelijk flikte Kruif hem geen kunstje. Hij had het namelijk veel te goed naar zijn zin in Helmond-West. Hij was nog lang niet toe aan recyclen. Dat liet ie liever over aan die rare vakantiegangers die jaarlijks in het buitenland recycleden.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West September 2010 > Kabouter Muts
Kabouter Muts staat zoals altijd op zijn vertrouwde post. Vlakbij de deur waakt hij over huis en haard. Net als al zijn medekabouters in Helmond-West. Hij mijmert wat voor zich uit en denkt er het zijne van. “Wat een poeha maken die mensen toch van vakantie. Hebben ze niets beters te doen?” Ieder jaar ziet hij de grote vakantiestoet aan zijn huis voorbij trekken. Met rode hoofden van stress vertrekken ze naar vreemde oorden. Na verloop van tijd keren ze terug met gebruinde glimlachen. “Rare snuiters”, denkt ie dan.
Kabouter Muts is heel wat jaartjes oud. Zijn huid begint al aardig te schilferen. Hij zou ook best een nieuw kleurtje kunnen gebruiken. Wie weet gaat dat op korte termijn nog wel gebeuren. In het kaboutercircuit van Helmond-West doet namelijk vreemd nieuws de ronde. Op termijn zouden vele huizen gesloopt gaan worden. En naar verluidt ook het huis waarover hijzelf waakt.
Aanvankelijk schrok Muts zich een hoedje van dit vervelende nieuws. Gelukkig stelde kabouter Kruif hem meteen gerust. “Elk nadeel heb zijn voordeel, Muts! Jouw baasie krijgt straks, vanwege de sloop, wat extra centjes mee. Dan krijg jij net als het nieuwe huis vast een nieuwe lik verf. Een tweede leven.”
Kabouter Muts was helemaal happy. Hopelijk flikte Kruif hem geen kunstje. Hij had het namelijk veel te goed naar zijn zin in Helmond-West. Hij was nog lang niet toe aan recyclen. Dat liet ie liever over aan die rare vakantiegangers die jaarlijks in het buitenland recycleden.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West September 2010 > Kabouter Muts
25-07-2010
Siem
Vier letters in een woord, vijf parels aan een kroon. Zo wordt een kleine telg groots aangekondigd. Keizerlijk onthaald in een hete zomer in juni 2010. In een Nederland volledig in de ban van voetballende Oranje elfjes. In een verwilderd Nederland op zoek naar een nieuw kabinet. Kleurrijke Vuvuzela’s en ijverige Twitteraars laten luidruchtig van zich horen, kleine Siem is geboren.
Siem, een flinke knaap met alles erop en eraan. Bijna drie en een halve kilo schoon aan de haak. Hij schittert roze, blank en blauw in een Stokke op wielen. Klaar om met verwondering de wereld te veroveren. Vele harten bonzen, van familiegeluk en vriendenpret. Van Atteveld tot Mientjes. Siem vindt een trotse vader en moeder aan zijn zijde. Ericsson wordt Siemsson, HRM wordt SRM. Een kleine familie gaat op levenswandel.
Met Siem naar Siem in Denemarken. Dansend en zingend op de tonen van Stromae: “Alors on danse, alors on chante.” Siem luistert en verhoort. Als roze wolk is hij geland in een groene Tilburgse banlieu. Als lieve stoere stamhouder en Kruikenzeiker. Met een vette knipoog, schuin boven een klein stomp neusje, palmt hij aandoenlijk oma en opa’s zo maar in. Op grote handen en voeten wordt hij gedragen.
Kobodaishi zei het al: Stroom, stroom, stroom, de loop van het leven gaat almaar door. Zeker op 25 juni, een bijzondere dag. Vanuit een blauwe hemel pinkt overgrootmamma, precies 37 jaar na dato, trots een traantje weg. En ook oma houdt het boven niet droog. Gaudi, Jansen, en Georgen, Orwell en Michael, zagen op deze dag het licht. Foucault, Cousteau, majoor Bosshardt en Michael Jackson knepen juist hun ogen dicht.
Lang geleden op 25 juni deed een vaccin tuberculose voor het eerst in de ban. Belgen zagen op 25 juni een nieuw nummerbord verschijnen. In 2150 zullen vele mensen, 7 minuten lang, op deze dag, in het duister staan. Behalve kleine Siem. Want die blijft vanaf heden, voor altijd gloren.
Groen als gras droomt hij lekker weg en zal voortvarend door het leven gaan. Als kleine tijger en als kreeft. Ambitieus en zoekend naar bewondering, laat hij zich daarbij graag regeren door de maan. Maak plaats, maak plaats, maak plaats, voor een nieuwe lieve wereldvriend.
Oudoom Mien
Siem, een flinke knaap met alles erop en eraan. Bijna drie en een halve kilo schoon aan de haak. Hij schittert roze, blank en blauw in een Stokke op wielen. Klaar om met verwondering de wereld te veroveren. Vele harten bonzen, van familiegeluk en vriendenpret. Van Atteveld tot Mientjes. Siem vindt een trotse vader en moeder aan zijn zijde. Ericsson wordt Siemsson, HRM wordt SRM. Een kleine familie gaat op levenswandel.
Met Siem naar Siem in Denemarken. Dansend en zingend op de tonen van Stromae: “Alors on danse, alors on chante.” Siem luistert en verhoort. Als roze wolk is hij geland in een groene Tilburgse banlieu. Als lieve stoere stamhouder en Kruikenzeiker. Met een vette knipoog, schuin boven een klein stomp neusje, palmt hij aandoenlijk oma en opa’s zo maar in. Op grote handen en voeten wordt hij gedragen.
Kobodaishi zei het al: Stroom, stroom, stroom, de loop van het leven gaat almaar door. Zeker op 25 juni, een bijzondere dag. Vanuit een blauwe hemel pinkt overgrootmamma, precies 37 jaar na dato, trots een traantje weg. En ook oma houdt het boven niet droog. Gaudi, Jansen, en Georgen, Orwell en Michael, zagen op deze dag het licht. Foucault, Cousteau, majoor Bosshardt en Michael Jackson knepen juist hun ogen dicht.
Lang geleden op 25 juni deed een vaccin tuberculose voor het eerst in de ban. Belgen zagen op 25 juni een nieuw nummerbord verschijnen. In 2150 zullen vele mensen, 7 minuten lang, op deze dag, in het duister staan. Behalve kleine Siem. Want die blijft vanaf heden, voor altijd gloren.
Groen als gras droomt hij lekker weg en zal voortvarend door het leven gaan. Als kleine tijger en als kreeft. Ambitieus en zoekend naar bewondering, laat hij zich daarbij graag regeren door de maan. Maak plaats, maak plaats, maak plaats, voor een nieuwe lieve wereldvriend.
Oudoom Mien
20-07-2010
Hittegolf
Zwetend rol ik uit bed. Ik heb nauwelijks het idee dat ik geslapen heb. Op weg naar de badkamer doorklief ik zware warme slaapkamerlucht. In de winter ben ik blij met zo’n warme deken maar nu verwerp ik hem. Een nat washandje geeft verkoeling en ook de koude tandpasta die ik door mijn mond borstel werkt verfrissend.
Snel naar het toilet. De koelste plek in huis. Extra lang blijf ik zitten en overweeg om het kleinste kamertje in te richten tot vaste verblijfplaats, totdat de hittegolf opgezouten is. Een bedje past er net in. Laptop en koffiezetapparaat installeren en klaar is Kees. Mijn vrouw haalt me uit de droom. Ze klopt op de deur. Of ik op wil schieten.
Snel verzamelen we spulletjes voor een dagje pierewaaien aan het water. Lekker vertoeven langs de waterkant in de schaduw van dennenbomen en robuuste Polen. Zij bevolken massaal het vakantiepark. De zon is al heet en ik gooi vliegensvlug mijn kleren uit. Een horde schaatsenrijders begroet mij als ik het lauwe venwater in stap. Oppassen dat ik niet op een kikker trap. Koude- en warmtegolven glijden afwisselend langs mijn benen. Een aangenaam gevoel.
Terwijl ik wat baantjes trek valt mijn blik op een doucherek aan de overkant. Ik zie een klein jongetje in een veel te grote roodwitblauwe zwemkniebroek zijn armen heffen onder de waterstralen. De zon zet zijn rosse bolleke in vuur en vlam. Oranje boven denk ik onmiddellijk. Vanavond speelt Nederland de WK voetbalfinale tegen Spanje. Een hitte- en oranjegolf houden Nederland in een haast verstikkende houdgreep.
Uit het water laat ik me opdrogen door warme zonnestralen. Vervolgens nemen mijn vrouw en ik een witte zonnemelkdouche. We zijn klaar voor de BBQ. De zon prikt al snel in onze ruggen. Zodra we sudderen draaien we om. Op mijn teen landt een grote libel. Zijn glazige ogen draaien in de rondte. Na een poos vliegt hij weer verder. In mijn hoofd klinkt de begintune van M.A.S.H., een populaire TV-serie uit de jaren 70.
Pretgeluiden in een vreemde taal klinken boven de waterspiegel. Ik zie 10 Polen in het water een menselijke piramide bouwen. Theatrale beroepsdeformatie. Ze hebben veel plezier samen. Het Oostblokcircus trekt veel bekijks. Zelfs de badmeester kan er om lachen.
Twee ouders lopen rustig langs de waterkant. Tussen hen in loopt een kleine knaap van amper 9 jaar druk mobiel te bellen. “Nee Herman, ik kan vandaag niet. Ik ben op de camping met mijn ouders. Ik kan niet komen spelen, te druk, gaat echt niet lukken. Andere keer misschien. Wat zeg je …..” Onverstoord blijft hij al bellend tussen zijn ouders inlopen en struikelt bijna over twee eenden die zijn pad kruisen. Ik ben helemaal verbaasd en voel behalve de zon nu ook mijn leeftijd prikken.
Het zonnen maakt hongerig. Ik haal twee witte boterhammen met gebakken ei uit de koelbox. Uit plastic bekertjes drinken mijn vrouw en ik donkere ijskoude thee. De rest van de dag geven we ons over aan zomerse loomheid. De warme lucht maakt kortademig. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Snel nog even ijsjes scoren. Die smelten voordat ze onze mond zien. Het ijs drupt langs de kin.
Ik knoop de grote handdoek om mijn middel en verwissel zo snel als ik kan mijn zwembroek voor een oranje Nastaseslip. Natte handdoeken, krantje, kruiswoordpuzzels en zwemprullaria verdwijnen in de tas. Totaal verzadigd van zon lopen mijn vrouw en ik naar de uitgang. Het hete zand schuurt in onze sandalen. Tevreden en voldaan glijden we in onze groene bakoven op wielen en varen richting huis. De hittegolf heeft ons vandaag niet klein gekregen.
Mien Zonnelach
Snel naar het toilet. De koelste plek in huis. Extra lang blijf ik zitten en overweeg om het kleinste kamertje in te richten tot vaste verblijfplaats, totdat de hittegolf opgezouten is. Een bedje past er net in. Laptop en koffiezetapparaat installeren en klaar is Kees. Mijn vrouw haalt me uit de droom. Ze klopt op de deur. Of ik op wil schieten.
Snel verzamelen we spulletjes voor een dagje pierewaaien aan het water. Lekker vertoeven langs de waterkant in de schaduw van dennenbomen en robuuste Polen. Zij bevolken massaal het vakantiepark. De zon is al heet en ik gooi vliegensvlug mijn kleren uit. Een horde schaatsenrijders begroet mij als ik het lauwe venwater in stap. Oppassen dat ik niet op een kikker trap. Koude- en warmtegolven glijden afwisselend langs mijn benen. Een aangenaam gevoel.
Terwijl ik wat baantjes trek valt mijn blik op een doucherek aan de overkant. Ik zie een klein jongetje in een veel te grote roodwitblauwe zwemkniebroek zijn armen heffen onder de waterstralen. De zon zet zijn rosse bolleke in vuur en vlam. Oranje boven denk ik onmiddellijk. Vanavond speelt Nederland de WK voetbalfinale tegen Spanje. Een hitte- en oranjegolf houden Nederland in een haast verstikkende houdgreep.
Uit het water laat ik me opdrogen door warme zonnestralen. Vervolgens nemen mijn vrouw en ik een witte zonnemelkdouche. We zijn klaar voor de BBQ. De zon prikt al snel in onze ruggen. Zodra we sudderen draaien we om. Op mijn teen landt een grote libel. Zijn glazige ogen draaien in de rondte. Na een poos vliegt hij weer verder. In mijn hoofd klinkt de begintune van M.A.S.H., een populaire TV-serie uit de jaren 70.
Pretgeluiden in een vreemde taal klinken boven de waterspiegel. Ik zie 10 Polen in het water een menselijke piramide bouwen. Theatrale beroepsdeformatie. Ze hebben veel plezier samen. Het Oostblokcircus trekt veel bekijks. Zelfs de badmeester kan er om lachen.
Twee ouders lopen rustig langs de waterkant. Tussen hen in loopt een kleine knaap van amper 9 jaar druk mobiel te bellen. “Nee Herman, ik kan vandaag niet. Ik ben op de camping met mijn ouders. Ik kan niet komen spelen, te druk, gaat echt niet lukken. Andere keer misschien. Wat zeg je …..” Onverstoord blijft hij al bellend tussen zijn ouders inlopen en struikelt bijna over twee eenden die zijn pad kruisen. Ik ben helemaal verbaasd en voel behalve de zon nu ook mijn leeftijd prikken.
Het zonnen maakt hongerig. Ik haal twee witte boterhammen met gebakken ei uit de koelbox. Uit plastic bekertjes drinken mijn vrouw en ik donkere ijskoude thee. De rest van de dag geven we ons over aan zomerse loomheid. De warme lucht maakt kortademig. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Snel nog even ijsjes scoren. Die smelten voordat ze onze mond zien. Het ijs drupt langs de kin.
Ik knoop de grote handdoek om mijn middel en verwissel zo snel als ik kan mijn zwembroek voor een oranje Nastaseslip. Natte handdoeken, krantje, kruiswoordpuzzels en zwemprullaria verdwijnen in de tas. Totaal verzadigd van zon lopen mijn vrouw en ik naar de uitgang. Het hete zand schuurt in onze sandalen. Tevreden en voldaan glijden we in onze groene bakoven op wielen en varen richting huis. De hittegolf heeft ons vandaag niet klein gekregen.
Mien Zonnelach
19-07-2010
Klantenbederf
“Hoe goed bent u eigenlijk voor uw klanten? Ik zie er hier namelijk maar weinig rondlopen.”
Max Fruit moest het antwoord even schuldig blijven. Dit vroeg om een tactisch antwoord. Waarom stelde zijn schoonvader in spé überhaupt deze vraag? Max besloot het grote klantenspel mee te spelen.
“Beste meneer Jong, als bedrijfsleider van dit casino ben ik degene die de vragen stelt. Ook al bent u voor mij een belangrijke klant, uw vraag vind ik ongepast. Zeker gezien de setting waarin wij ons bevinden. Een casino dat afstevent op een faillissement is gebaat bij een meer positieve benadering van zijn clientèle.
“Nou, meneer Fruit, dat ben ik niet met u eens. Ik zie op diverse schermen met regelmaat familieleden van u voorbij komen. En onder ons gezegd, zodra ze op één lijn staan valt er veel te winnen, nietwaar? De vraag is alleen, waar zijn die klanten die zo goed gezind raken van uw familieleden en hoe goed bent u voor ze?
“Meneer Jong, u bent waarachtig geïnteresseerd in de filosofie van het klantenspel. Dat zie ik onmiddellijk. U hebt gelijk, wij zijn gebaat bij fruitige klandizie. Zoals u wellicht weet heb ik persoonlijk een gruwelijke hekel aan gelijkgestemde familieleden. Dat kost namelijk geld. Ik hecht belang aan diversiteit. Liefst zie ik alleen vreemde eenden in de bijt. Helaas happen die maar mondjesmaat toe.”
“Maar meneer Fruit u hebt ze wel nodig hoor. Hoe wilt u anders de tering naar de nering zetten? U weet, ik heb een dochter die helemaal verzot is op spelletjes. Hoe wilt u haar dan plezieren? Met uw staat van dienst hebt u vast geen last van beroepsdeformatie en zult u ook andere dingen doen dan alleen maar gokjes wagen? Ik zie u denken. U denkt, dus u gokt!”
“Beste meneer Jong, ik doe er werkelijk alles aan om het onze klanten naar de zin te maken. Cocktailtje hier, chipje daar. Onze dienstverlening is customer made. Zelfs voor oosterse klanten. Hebt u al kennisgemaakt met onze kamelenrace, die is erg hot op het moment.”
“Nou liever niet, meneer Fruit. Ik ben allergisch voor kamelen en ijsberen. Ze lopen mij veel te veel heen en weer. Nee, ik hecht meer waarde aan standvastigheid. Vooral waar het mijn dochter betreft. Zoals u wellicht zult begrijpen ben ik niet van plan om haar in een wespennest te plaatsen zonder wespen of in het hol van de leeuw zonder leeuw. Dus vertelt u mij maar eens, wat hebt u uw klanten te bieden? Om te beginnen, uw belangrijkste klant. Mijn dochter.”
“Rozengeur en maneschijn, meneer Jong. Ik beloof het fruit te koesteren. Ik speel open kaart met u. U hebt immers mijn troef in handen. I will keep all my customers satisfied, even if they are strange fruit. En als u mij nu wilt excuseren. Ik heb een afspraak met een belangrijke klant waarvan ik de lol niet wil bederven. Zij heeft een houdbaarheidsdatum die vraagt om een zekere mate van stiptheid. Ik zie u volgende week aan het altaar. Dan zal ik oogsten wat u gezaaid heeft. Tot ziens.”
Mien
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
Max Fruit moest het antwoord even schuldig blijven. Dit vroeg om een tactisch antwoord. Waarom stelde zijn schoonvader in spé überhaupt deze vraag? Max besloot het grote klantenspel mee te spelen.
“Beste meneer Jong, als bedrijfsleider van dit casino ben ik degene die de vragen stelt. Ook al bent u voor mij een belangrijke klant, uw vraag vind ik ongepast. Zeker gezien de setting waarin wij ons bevinden. Een casino dat afstevent op een faillissement is gebaat bij een meer positieve benadering van zijn clientèle.
“Nou, meneer Fruit, dat ben ik niet met u eens. Ik zie op diverse schermen met regelmaat familieleden van u voorbij komen. En onder ons gezegd, zodra ze op één lijn staan valt er veel te winnen, nietwaar? De vraag is alleen, waar zijn die klanten die zo goed gezind raken van uw familieleden en hoe goed bent u voor ze?
“Meneer Jong, u bent waarachtig geïnteresseerd in de filosofie van het klantenspel. Dat zie ik onmiddellijk. U hebt gelijk, wij zijn gebaat bij fruitige klandizie. Zoals u wellicht weet heb ik persoonlijk een gruwelijke hekel aan gelijkgestemde familieleden. Dat kost namelijk geld. Ik hecht belang aan diversiteit. Liefst zie ik alleen vreemde eenden in de bijt. Helaas happen die maar mondjesmaat toe.”
“Maar meneer Fruit u hebt ze wel nodig hoor. Hoe wilt u anders de tering naar de nering zetten? U weet, ik heb een dochter die helemaal verzot is op spelletjes. Hoe wilt u haar dan plezieren? Met uw staat van dienst hebt u vast geen last van beroepsdeformatie en zult u ook andere dingen doen dan alleen maar gokjes wagen? Ik zie u denken. U denkt, dus u gokt!”
“Beste meneer Jong, ik doe er werkelijk alles aan om het onze klanten naar de zin te maken. Cocktailtje hier, chipje daar. Onze dienstverlening is customer made. Zelfs voor oosterse klanten. Hebt u al kennisgemaakt met onze kamelenrace, die is erg hot op het moment.”
“Nou liever niet, meneer Fruit. Ik ben allergisch voor kamelen en ijsberen. Ze lopen mij veel te veel heen en weer. Nee, ik hecht meer waarde aan standvastigheid. Vooral waar het mijn dochter betreft. Zoals u wellicht zult begrijpen ben ik niet van plan om haar in een wespennest te plaatsen zonder wespen of in het hol van de leeuw zonder leeuw. Dus vertelt u mij maar eens, wat hebt u uw klanten te bieden? Om te beginnen, uw belangrijkste klant. Mijn dochter.”
“Rozengeur en maneschijn, meneer Jong. Ik beloof het fruit te koesteren. Ik speel open kaart met u. U hebt immers mijn troef in handen. I will keep all my customers satisfied, even if they are strange fruit. En als u mij nu wilt excuseren. Ik heb een afspraak met een belangrijke klant waarvan ik de lol niet wil bederven. Zij heeft een houdbaarheidsdatum die vraagt om een zekere mate van stiptheid. Ik zie u volgende week aan het altaar. Dan zal ik oogsten wat u gezaaid heeft. Tot ziens.”
Mien
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
16-07-2010
Lieve Lita
Co-column geschreven door Mien en Arta
Het was midden in de nacht toen het plotsklaps gebeurde. Ineens vloog mijn raam open. Vervolgens een zachte plof op de grond. Even moesten mijn ogen aan de duisternis wennen. Op de grond zag ik een klein mannetje zitten met opgetrokken knieën.
"Ik ben van de maan gevallen. Het doet pijn", snikte het mannetje luid.
Normaalgesproken zou ik in een situatie als deze moord en brand gillen. Maar één opmerkelijk feit weerhield mij hiervan. Het rechtopstaande plukje haar op zijn hoofd. Roodwitblauwgespikkeld en glimmend van gel. Het leek licht te geven. Twee felgroene oogjes fluoresceerden mij tegemoet. Het mannetje zag er moe uit.
"Wat heb jij een raar roodwitblauwgespikkeld lichtgevend haarplukje op je hoofd?" was mijn eerste reactie.
"Nee, jij trekt zeker volle zalen?" klonk het triest.
Ik besefte plots dat ik met mijn krulspelden in er niet bepaald charmant uitzag. Maar dat maakte op dit moment niet zoveel uit.
"Wat wil je eigenlijk, weirdo?"
"Ik wil alleen maar naar huis, dat is alles."
"Nou dan vertel eerst maar eens even hoe je heet."
Opflikkerende ogen.
"Htoubrky is mijn volwassen naam. Op de maan noemen ze mij meestal Mister Sandman."
Ik was helemaal verbaasd. Spontaan zette ik het bijpassende liedje in, waarmee ik toch hoopte wat verdriet weg te nemen bij het kleine manneke. Niets bleek minder waar. Het ventje vloog in blinde woede boven op mijn eenpersoonsbed.
Ik reageerde stoïcijns.
"Mijn naam is Lita en als je niet heel snel weer op het matje gaat, dan zet ik een tweede couplet in."
"Nee!" schreeuwde Sandman. "Ik wil niet voor niets naar huis. Elke keer als ik van de maan val beland ik bij een aardling. Zodra ik mijzelf dan voorstel begint ie dit afschuwelijke lied te zingen."
Mijn nieuwsgierigheid werd alsmaar groter.
"Waarom val jij telkens van de maan? Heb je soms last van evenwichtsstoornissen?"
"Nee, het is veel erger. Ik leid aan narcolepsie en val dus telkens in slaap op de meest onverwachte momenten. Doordat mijn spieren verslappen, verlies ik bovendien controle over mijn zandemmer. Rampzalig want die is gevuld met magisch zand. Wanneer aardlingen het in de ogen krijgen vallen zij acuut in slaap. Je snapt mijn onrust. Zeker overdag."
"Ik kan je wel helpen, denk ik."
Hoopvol staart Sandman mij aan.
"Dat wonderlijke lichtgevende haarpuntje van jou op je hoofd, is dat geen antenne?"
"Ja, dat klopt, ik vang er van alles mee op."
"Mooi", roept Lita. "Morgenvroeg eerst naar Mediamarkt voor het nieuwste gallacticamobieltje."
"Je be-be-doelt... Je bedoelt dat ik jou kan gaan bellen?"
"Yep, zodra jouw zandemmertje valt bel je mij. Dan gooi ik hem weer naar je terug. Als ex-worstelares heb ik de nodige krachttraining gehad. Dat gaat zeker lukken."
De volgende ochtend ging Lita meteen naar de Mediamarkt. Gelukkig hadden ze nog voldoende gallacticamobieltjes op voorraad.
"Zo, zullen we ze maar eerst eens testen?"
Sandman toetst het gallacticanummer van Moeder Aarde in en meteen erachteraan het privénummer van Lita. Tot zijn verbazing klinkt het vrolijke deuntje 'Brandend zand' van Anneke Grönloh.
"Hee Lita, het werkt!"
Drie nachten later word ik wakker van Anneke.
"Hoi Lita, met Sandman”, klinkt het heel ver weg.
“Heb zojuist mijn zandemmer laten vallen. Gooi jij hem even back to the moon? Die klote narcolepsie ook!"
Al snurkend valt Sandman aan de telefoon weer in slaap. Ik loop snel naar buiten. De zandemmer vliegt recht op mij af en ik vang hem op. Snel doe ik wat rek- en strekoefeningen om mijn worstelarmen te ontspannen. Voordat ik de emmer teruggooi bedenk ik dat het eigenlijk best saai is op de maan. Kleurloos. Kaal. Ach, weet je wat? Ik stop gewoon wat lieve bloempjes in de emmer en wat tomatenplantenzaadjes, misschien wordt het daar dan wat gezelliger. Zo gezegd , zo gedaan.
Met een reuzenworp gooi ik de zandemmer inclusief inhoud richting maan.
Een berichtje van Mr Sandman volgt: Emmer geland, dank je wel. Ik vind je lief. Groet, Sandman.
Als ik naar buiten loop zie ik dat de maan veel vruchtbaarder moet zijn dan Moeder Aarde. Op het normaliter vrij nors kijkende hemellichaam prijkt namelijk een enorme tomatenlach.
Het was midden in de nacht toen het plotsklaps gebeurde. Ineens vloog mijn raam open. Vervolgens een zachte plof op de grond. Even moesten mijn ogen aan de duisternis wennen. Op de grond zag ik een klein mannetje zitten met opgetrokken knieën.
"Ik ben van de maan gevallen. Het doet pijn", snikte het mannetje luid.
Normaalgesproken zou ik in een situatie als deze moord en brand gillen. Maar één opmerkelijk feit weerhield mij hiervan. Het rechtopstaande plukje haar op zijn hoofd. Roodwitblauwgespikkeld en glimmend van gel. Het leek licht te geven. Twee felgroene oogjes fluoresceerden mij tegemoet. Het mannetje zag er moe uit.
"Wat heb jij een raar roodwitblauwgespikkeld lichtgevend haarplukje op je hoofd?" was mijn eerste reactie.
"Nee, jij trekt zeker volle zalen?" klonk het triest.
Ik besefte plots dat ik met mijn krulspelden in er niet bepaald charmant uitzag. Maar dat maakte op dit moment niet zoveel uit.
"Wat wil je eigenlijk, weirdo?"
"Ik wil alleen maar naar huis, dat is alles."
"Nou dan vertel eerst maar eens even hoe je heet."
Opflikkerende ogen.
"Htoubrky is mijn volwassen naam. Op de maan noemen ze mij meestal Mister Sandman."
Ik was helemaal verbaasd. Spontaan zette ik het bijpassende liedje in, waarmee ik toch hoopte wat verdriet weg te nemen bij het kleine manneke. Niets bleek minder waar. Het ventje vloog in blinde woede boven op mijn eenpersoonsbed.
Ik reageerde stoïcijns.
"Mijn naam is Lita en als je niet heel snel weer op het matje gaat, dan zet ik een tweede couplet in."
"Nee!" schreeuwde Sandman. "Ik wil niet voor niets naar huis. Elke keer als ik van de maan val beland ik bij een aardling. Zodra ik mijzelf dan voorstel begint ie dit afschuwelijke lied te zingen."
Mijn nieuwsgierigheid werd alsmaar groter.
"Waarom val jij telkens van de maan? Heb je soms last van evenwichtsstoornissen?"
"Nee, het is veel erger. Ik leid aan narcolepsie en val dus telkens in slaap op de meest onverwachte momenten. Doordat mijn spieren verslappen, verlies ik bovendien controle over mijn zandemmer. Rampzalig want die is gevuld met magisch zand. Wanneer aardlingen het in de ogen krijgen vallen zij acuut in slaap. Je snapt mijn onrust. Zeker overdag."
"Ik kan je wel helpen, denk ik."
Hoopvol staart Sandman mij aan.
"Dat wonderlijke lichtgevende haarpuntje van jou op je hoofd, is dat geen antenne?"
"Ja, dat klopt, ik vang er van alles mee op."
"Mooi", roept Lita. "Morgenvroeg eerst naar Mediamarkt voor het nieuwste gallacticamobieltje."
"Je be-be-doelt... Je bedoelt dat ik jou kan gaan bellen?"
"Yep, zodra jouw zandemmertje valt bel je mij. Dan gooi ik hem weer naar je terug. Als ex-worstelares heb ik de nodige krachttraining gehad. Dat gaat zeker lukken."
De volgende ochtend ging Lita meteen naar de Mediamarkt. Gelukkig hadden ze nog voldoende gallacticamobieltjes op voorraad.
"Zo, zullen we ze maar eerst eens testen?"
Sandman toetst het gallacticanummer van Moeder Aarde in en meteen erachteraan het privénummer van Lita. Tot zijn verbazing klinkt het vrolijke deuntje 'Brandend zand' van Anneke Grönloh.
"Hee Lita, het werkt!"
Drie nachten later word ik wakker van Anneke.
"Hoi Lita, met Sandman”, klinkt het heel ver weg.
“Heb zojuist mijn zandemmer laten vallen. Gooi jij hem even back to the moon? Die klote narcolepsie ook!"
Al snurkend valt Sandman aan de telefoon weer in slaap. Ik loop snel naar buiten. De zandemmer vliegt recht op mij af en ik vang hem op. Snel doe ik wat rek- en strekoefeningen om mijn worstelarmen te ontspannen. Voordat ik de emmer teruggooi bedenk ik dat het eigenlijk best saai is op de maan. Kleurloos. Kaal. Ach, weet je wat? Ik stop gewoon wat lieve bloempjes in de emmer en wat tomatenplantenzaadjes, misschien wordt het daar dan wat gezelliger. Zo gezegd , zo gedaan.
Met een reuzenworp gooi ik de zandemmer inclusief inhoud richting maan.
Een berichtje van Mr Sandman volgt: Emmer geland, dank je wel. Ik vind je lief. Groet, Sandman.
Als ik naar buiten loop zie ik dat de maan veel vruchtbaarder moet zijn dan Moeder Aarde. Op het normaliter vrij nors kijkende hemellichaam prijkt namelijk een enorme tomatenlach.
09-07-2010
Oranje boven
Op een blauwe maandag zit ik in mijn bruine kroeg. Ik sta rood en zit op zwart zaad. De barkeeper is een rooie vrouw en een echte blauwkous. Zij zit aan mijn groene zijde en lacht witjes voor haar uit. Helaas ziet ze niet dat ik zwart zie van de honger en paars van de kou. Zij zoekt enkel witte plekken in mijn landkaart.
Ik trek mijn stoute schoenen aan.
“Lieve barvrouw, ik krijg nog een geeltje van jou.”
“Nou, ik dacht het niet, zie ik zo wit? Ik krijg namelijk van jou nog een rooie rug.” Ik laat het blauw maar even blauw.
Mijn opmerking werkt als een rode lap op een stier. De barvrouw schuift een papiertje onder mijn neus. Het wordt me wit om de neus. Daar staat het zwart op wit. 1000 euro schuld. Het wordt me groen en geel voor de ogen en ik krijg acuut grijze haren. Dat kan de bruine niet trekken.
In de grijze oudheid ga ik op zoek naar de rode draad en een witte pomp. Ik lieg dat het zwart ziet en bied de barvrouw zwart goud. Daarmee maak ik het echt te grijs. Ze weet niet zo goed wat ze daarmee moet. Op financieel gebied is zij een groentje. Ze wil me bont en blauw slaan. Dat mag wel met een rode letter in de almanak.
Als ik een aantal weken grijs rijd dan kan ik wellicht bij de barvrouw mijn zwart geld witwassen. Maar wel oppassen hiermee. Al te wit is gauw vuil. Wel even uitkijken dat mijn barmaten niet groen gaan zien. Zij zijn bepaald niet van de blauwe knoop en ik wil niet dat ze mij groen op het lijf vallen. De barvrouw beziet mijn barmaten door een roze bril. Het zijn bepaald geen prinsen op witte paarden.
Ik zie mijn maten denken. Rode baard, duivels aard. Heden rood, morgen dood. Het liefst willen ze de rode haan laten kraaien. De barvrouw denkt daar anders over. Dat is een witte raaf. Zij wil bij mijn barmaten best een wit voetje halen. Dat gaat zeker lukken. Die willen slechts één ding. De WK-finale zien.
Het grote grijze Tv-scherm kleurt trillend rood wit en blauw. Kleurrijke liederen worden ingezet. De kroegkanarie fluit mee. We snuiven alle kleuren van de regenboog. Witwassen is niet langer aan de orde. Nederland, zo groen als gras, wordt kersvers wereldkampioen. Bonte serpentines en slingers kunnen daarna weer in de doos. Alle kleuren behalve één. Die blijft ergens boven, voor altijd in het geheugen gegrift.
Mien Olé
Ik trek mijn stoute schoenen aan.
“Lieve barvrouw, ik krijg nog een geeltje van jou.”
“Nou, ik dacht het niet, zie ik zo wit? Ik krijg namelijk van jou nog een rooie rug.” Ik laat het blauw maar even blauw.
Mijn opmerking werkt als een rode lap op een stier. De barvrouw schuift een papiertje onder mijn neus. Het wordt me wit om de neus. Daar staat het zwart op wit. 1000 euro schuld. Het wordt me groen en geel voor de ogen en ik krijg acuut grijze haren. Dat kan de bruine niet trekken.
In de grijze oudheid ga ik op zoek naar de rode draad en een witte pomp. Ik lieg dat het zwart ziet en bied de barvrouw zwart goud. Daarmee maak ik het echt te grijs. Ze weet niet zo goed wat ze daarmee moet. Op financieel gebied is zij een groentje. Ze wil me bont en blauw slaan. Dat mag wel met een rode letter in de almanak.
Als ik een aantal weken grijs rijd dan kan ik wellicht bij de barvrouw mijn zwart geld witwassen. Maar wel oppassen hiermee. Al te wit is gauw vuil. Wel even uitkijken dat mijn barmaten niet groen gaan zien. Zij zijn bepaald niet van de blauwe knoop en ik wil niet dat ze mij groen op het lijf vallen. De barvrouw beziet mijn barmaten door een roze bril. Het zijn bepaald geen prinsen op witte paarden.
Ik zie mijn maten denken. Rode baard, duivels aard. Heden rood, morgen dood. Het liefst willen ze de rode haan laten kraaien. De barvrouw denkt daar anders over. Dat is een witte raaf. Zij wil bij mijn barmaten best een wit voetje halen. Dat gaat zeker lukken. Die willen slechts één ding. De WK-finale zien.
Het grote grijze Tv-scherm kleurt trillend rood wit en blauw. Kleurrijke liederen worden ingezet. De kroegkanarie fluit mee. We snuiven alle kleuren van de regenboog. Witwassen is niet langer aan de orde. Nederland, zo groen als gras, wordt kersvers wereldkampioen. Bonte serpentines en slingers kunnen daarna weer in de doos. Alle kleuren behalve één. Die blijft ergens boven, voor altijd in het geheugen gegrift.
Mien Olé
02-07-2010
De bal is niet rond
Mijn leren voetbal van vroeger, altijd drachtig van vette modder en regen, was absoluut niet rond. Hij hing met leren draadjes aan elkaar. Bovendien was hij vierkant tegen mij. Hij deed absoluut niet wat ik wilde. Kruising zoeken en scoren? No way. Blauwe tenen kreeg ik van dat afgetrapte monster. En stinken dat hij deed. Zodra ik mijn neus tegen het natte leer duwde, zweefden mijn neusvleugels onmiddellijk naar een Nirvana waar junks jaloers van zouden worden.
Nee, de bal is niet rond. Nooit geweest ook. Kijk maar naar zijn geschiedenis. Ooit begon de voetbal zijn carrière in de vorm van een schedel. De Vikingers sloegen en trapten elkaar de kop in en schopten vervolgens hun schedels vierkant kaal. Men had niet echt controle over de richting die deze knoken bal uitging. In een poging het boerse spel soepeler te laten verlopen maakte men na verloop van tijd gebruik van opgeblazen varkensblazen. Achteraf ook geen succes. Na een kwartiertje trappen nam de lubberbal vormen aan die niet geassocieerd konden worden met rond. Bovendien werd de blaas continu lek geschoten.
In het huidige voetbal zijn behoorlijk wat karakteristieken van deze antieke ballen terug te herkennen. Sommige hoofden van spelers vertonen angstvallige gelijkenis met schedels en varkensblazen van weleer.
In 1855 werd een nieuwe poging gedaan om meer ronding te geven aan de bal. Charles Goodyear introduceerde gevulkaniseerd rubber in de voetballerij. De voetbal dreigde hierdoor uit de band te springen. De bal kreeg door deze toepassing wel een betere grip. Hij bleef nu lekker plakken. Voor de perfecte ronding werd heil gezocht in een andere materiaalsoort. Edel leer deed zijn intrede. De nieuwe bal kreeg ook nog een kleurtje en een veter. Je zou bijna denken, de voetbal is klaar voor een strandgang. Alleen een zonnebril en zonnecrème ontbraken nog.
Brazilië omarmde al snel deze sport met leren bal. Een likje verf om waterabsorptie tegen te gaan was daar niet nodig. Deze salonvoetballers waren mooiweerspelers. Als het regende voetbalden ze niet. Ook vonden de Brazilianen het grote onzin om twaalf lederen vijfhoeken en twintig zeshoeken met een leren veter aan elkaar te naaien. Daarmee kreeg je echt geen ronde bal. Zij gebruikten de veter voor andere doeleinden. Zij dekten er de scheidslijn mee af tussen vlezige rondingen en hielden daardoor hun gebruinde sambaballen in toom. Alleen op het strand en tijdens Carnaval uiteraard.
Op het Noordelijk halfrond braken westerse wiskundigen hun hoofd over de ultieme perfectie in de rondingen van de voetbal. De afknotting van een twintigvlak had nog niet geleid tot een wereldbal. Het bleef een stompe bal. Een rijgspel van vijf-, zes- en zevenhoeken bood ook geen soelaas. Elliptische, euclidische, hyperbolische krommingen ten spijt, het mocht allemaal niet baten. Ook de Siamese voetbal was geen succes. Twee voetballen waarbij de overgang tussen beiden ballen door zevenhoeken gebeurt was not done.
Zowel de voetbal als de wiskundigen dreigden door te draaien. Wijsgeergedachten cirkelden als bezetenen in complexe hoofden rond. Echter zonder chaos geen creativiteit. Het aaneenrijgen van driehoeken en zeshoeken vond toepassingen in de bouwwereld en in de geneeskunde. Het Eden Project in Cornwall bestaat uit niets anders dan aan elkaar gelaste grote voetballen. Voetbalidolatrie onder bouwvakkers is alom bekend. Wie DNA goed bekijkt ziet een opeenstapeling van regelmatige twaalfvlakken in twee verstrengelde spiralen. Het is dan ook niet vreemd dat veel artsen voetballiefhebber zijn. De voetbal zit hen in de genen.
Tegenwoordig is de voetbal van polyurethaan en luistert naar prozaïsche namen als Azteca, Etrusco Unico, Questra, Tricolore, Fevernova, Teamgeist en Jabulani. Daarbij denk je niet gelijk aan rond, maar wel aan pizza’s. Dat dit plastic balletje de Teamgeist op het veld af en toe hoorndol maakt mag duidelijk zijn. Maar hoe je de bal of wendt op keert, vetert of plakt, het blijft een afgeknotte icosaëder, en die is niet rond.
Mien houdt de bal hoog
Gebruikte bronnen:
http://www.kennislink.nl/publicaties/de-bal-is-rond
http://nl.wikipedia.org/wiki/Voetbal_(voorwerp)
Nee, de bal is niet rond. Nooit geweest ook. Kijk maar naar zijn geschiedenis. Ooit begon de voetbal zijn carrière in de vorm van een schedel. De Vikingers sloegen en trapten elkaar de kop in en schopten vervolgens hun schedels vierkant kaal. Men had niet echt controle over de richting die deze knoken bal uitging. In een poging het boerse spel soepeler te laten verlopen maakte men na verloop van tijd gebruik van opgeblazen varkensblazen. Achteraf ook geen succes. Na een kwartiertje trappen nam de lubberbal vormen aan die niet geassocieerd konden worden met rond. Bovendien werd de blaas continu lek geschoten.
In het huidige voetbal zijn behoorlijk wat karakteristieken van deze antieke ballen terug te herkennen. Sommige hoofden van spelers vertonen angstvallige gelijkenis met schedels en varkensblazen van weleer.
In 1855 werd een nieuwe poging gedaan om meer ronding te geven aan de bal. Charles Goodyear introduceerde gevulkaniseerd rubber in de voetballerij. De voetbal dreigde hierdoor uit de band te springen. De bal kreeg door deze toepassing wel een betere grip. Hij bleef nu lekker plakken. Voor de perfecte ronding werd heil gezocht in een andere materiaalsoort. Edel leer deed zijn intrede. De nieuwe bal kreeg ook nog een kleurtje en een veter. Je zou bijna denken, de voetbal is klaar voor een strandgang. Alleen een zonnebril en zonnecrème ontbraken nog.
Brazilië omarmde al snel deze sport met leren bal. Een likje verf om waterabsorptie tegen te gaan was daar niet nodig. Deze salonvoetballers waren mooiweerspelers. Als het regende voetbalden ze niet. Ook vonden de Brazilianen het grote onzin om twaalf lederen vijfhoeken en twintig zeshoeken met een leren veter aan elkaar te naaien. Daarmee kreeg je echt geen ronde bal. Zij gebruikten de veter voor andere doeleinden. Zij dekten er de scheidslijn mee af tussen vlezige rondingen en hielden daardoor hun gebruinde sambaballen in toom. Alleen op het strand en tijdens Carnaval uiteraard.
Op het Noordelijk halfrond braken westerse wiskundigen hun hoofd over de ultieme perfectie in de rondingen van de voetbal. De afknotting van een twintigvlak had nog niet geleid tot een wereldbal. Het bleef een stompe bal. Een rijgspel van vijf-, zes- en zevenhoeken bood ook geen soelaas. Elliptische, euclidische, hyperbolische krommingen ten spijt, het mocht allemaal niet baten. Ook de Siamese voetbal was geen succes. Twee voetballen waarbij de overgang tussen beiden ballen door zevenhoeken gebeurt was not done.
Zowel de voetbal als de wiskundigen dreigden door te draaien. Wijsgeergedachten cirkelden als bezetenen in complexe hoofden rond. Echter zonder chaos geen creativiteit. Het aaneenrijgen van driehoeken en zeshoeken vond toepassingen in de bouwwereld en in de geneeskunde. Het Eden Project in Cornwall bestaat uit niets anders dan aan elkaar gelaste grote voetballen. Voetbalidolatrie onder bouwvakkers is alom bekend. Wie DNA goed bekijkt ziet een opeenstapeling van regelmatige twaalfvlakken in twee verstrengelde spiralen. Het is dan ook niet vreemd dat veel artsen voetballiefhebber zijn. De voetbal zit hen in de genen.
Tegenwoordig is de voetbal van polyurethaan en luistert naar prozaïsche namen als Azteca, Etrusco Unico, Questra, Tricolore, Fevernova, Teamgeist en Jabulani. Daarbij denk je niet gelijk aan rond, maar wel aan pizza’s. Dat dit plastic balletje de Teamgeist op het veld af en toe hoorndol maakt mag duidelijk zijn. Maar hoe je de bal of wendt op keert, vetert of plakt, het blijft een afgeknotte icosaëder, en die is niet rond.
Mien houdt de bal hoog
Gebruikte bronnen:
http://www.kennislink.nl/publicaties/de-bal-is-rond
http://nl.wikipedia.org/wiki/Voetbal_(voorwerp)
Abonneren op:
Posts (Atom)