Afvalrace 07: Lacoballade

Mijn pas wordt gescand. De vraag is of ik op de foto lijk. Volgens de juffrouw aan de kassa kan het ermee door. Een schemerig portret opgebouwd uit zwart witte pixels duidt blijkbaar op mij. Mijn neusvleugels beginnen spontaan te tintelen als ik door de glazen klapdeur de azuurblauw betegelde gang betreed. Het chloor slaat op mijn ogen. Ik ben weer wakker. Gauw op zoek naar een hokje dat mij past. Het houten bankje klem ik tussen twee halve deuren en ik ga gauw zitten. Kan niemand mij zien?

Snel stroop ik mijn kleren af en hijs me in mijn zwembroek. De plastic tas waarin ik mijn kleren opberg puilt uit. Net als mijn buik. Toch maar een beetje intrekken die handel. Bibberend verlaat ik het uitkleedhokje en stop mijn spulletjes in een veel te kleine kluis. Hup, 50 eurocent in de geldgleuf, deurtje dicht en sleuteltje om de pols. I’m ready to swim.

Toch nog maar eerst even een plasje doen. Angstig bekijk ik hoe mijn voorganger het toilet heeft achtergelaten. Het kan ermee door. Ongeduldig ledig ik mijn blaas. De lauwe douche die volgt hou ik maar kort vol. Op naar het grote bad. Het blauwe water lonkt. Ik scan snel mijn mede zwembaders. Inmiddels vertrouwde gezichten en lijven. Dik, dun, wit, zwart, mooi en lelijk. De badmeester staat vrolijk aan de kant, achter een grote soundbox. Uit volle borst zingt ie af en toe boven de stereo uit. “When the lady smiles” en “Paint it black” zijn z’n favorieten. Hij heeft vast hippe ouders.

Met de kleinste teen die ik kan vinden doorklief ik de waterspiegel en glijd het koude water in. My body needs action. Stoer zet ik de schoolslag in en spiek door mijn brilletje of ik geen unidentified body’s in mijn zwembaan tegenkom. Het valt mee. Hoewel, daar drijven plots twee slagschepen in de weg. Onderwijsjuffers die traag en zwemzwevend, druk bespreken wat ze vanavond weer eens zullen koken. Aardappelen met spruitjes. Ik bedenk onmiddellijk wat mijn opties zijn. Er buiten om of er dwars doorheen zwemmen. Ik kies uit fatsoen de eerste optie. Op de terugweg kies ik voor optie twee. Boze blikken priemen in mijn rug. Ja hallo, mag ik misschien een metertje zwembad voor mezelf. De brede schoolslag van de twee slagschepen neemt bijna vier meter in beslag.

Ach, bleef bij mij dat vet nu ook maar eens bovendrijven. Ik zou het met plezier afschuimen en achterlaten. Bij die gedachte zet ik de borstcrawl in en droom dat ik bij iedere slag een paar gram vet afdrijf. It’s just an illusion. Ik moet wel goed de zwembadrand in de gaten blijven houden. Keren wordt straks namelijk een probleem. De hele zwembadrand wordt in beslag genomen door de mannenclub die elkaar wekelijks ontmoet en alleen maar ouwehoert en kantjesbaddert. Daar zou ik nou met plezier eens een krokodil op loslaten. Nee, niet die krokobill van Laco, maar een echte. Genoeg hapklare brokken voorradig.

Na een baantje of tien hijg ik even uit aan de kant. Ik zie Achmed en Jamil in veel te lange zwembroeken verhit met een rood hoofd uit de saunacabine rollen. De badmeester verhindert net op tijd dat ze zonder douchen het zwembad induiken. Hij krijgt het druk, want inmiddels proberen vier opgeschoten pubers elkaar te overtroeven in bommetjes maken. Twee bejaarde dames ontsnappen ternauwernood een verdrinkingsdood. Dat wil de badmeester niet. Verder blijft het rustig die avond. De muziek is overgegaan van hardrock naar Nederlandstalig. Ik zie een aantal gespierde kerels onderling een borstcrawlfight uitvoeren. Ik verbaas me telkens weer dat al hun tattoos waterbestendig zijn en gewoon blijven zitten. De Zuiderzeeballade klinkt plots luid uit de soundbox. Ik heb even genoeg van alle Lacoballades van de meezingende badmeester en druip af.

Effe gauw douchen en snel op zoek naar een geschikt aankleedhokje. Liefst met droge vloer. Ik pieker me suf in welke volgorde ik me zal afdrogen en aankleden. Ik lever een waar gevecht met mezelf in het veel te nauwe aankleedhok. Mijn buik zit in de weg als ik mijn tenen afdroog. Na veel gedraai zit ik weer in mijn kleren. Zwemmen is gezond en leuk. Maar wel liefst zonder Zuiderzeeballades en aan- en uitgekleed in enge kleedhokjes. Ik spoed me snel naar huis. Hopelijk weer een pondje lichter.

Mien into Bean(s)

Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo - - - Middelomtrek: 105 cm

‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2010. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.

Memento animali: Darwin's Darlings

Even gebeld met Darwin. Zeg makker, kun jij mij vertellen wat voor beest ik hier in handen heb? Het lijkt in zijn gedragingen verrekte veel op een uil. Of is het een sluwe vos met veren? Ik dank je de koekoek om zo’n dier op mij af te sturen. Wat een nestbevuiler. Enig idee welk territorium dit maffe dier bestiert? Het beest heeft behoorlijk last van opvliegers en is vaak in de rui. Het is een gevederde opruier.

En brullen dat ie kan. Met zijn witte manen lijkt hij verdomd veel op een bejaarde versie van Loekie de Leeuw. Met dit verschil dat hij absoluut geen humor heeft. Bovendien maakt hij ook nog eens slecht reclame in het buitenland. Hij blijft ook voortdurend in ieders nek hijgen. Beste Darwin, kun jij mij vertellen welke gedragsstoornissen nog meer bij deze schreeuwlelijk horen. O ja, en heel irritant. Hij steekt ook voortdurend zijn tong naar buiten. Spottend als een kameleon. Daarmee vangt hij voortdurend vliegen af.

Ja, dit vreemde beest is van vele markten thuis. Hij blijft voortdurend kriebelen, als een luis in de pels. Krabben heeft totaal geen zin en slaan nog minder. Toch jeukt het behoorlijk. Als deze Jodocus zijn kwak niet krijgt dan draait hij zijn kont tegen de krib. Soms, heel soms, in een verloren moment, begint hij spontaan te huilen. Met grote droeve, lede ogen kijkt hij mij dan aan. De gladjanus. Als ik hem dan troost prikt zijn snor in mijn nek. Liefst zou ik hem dan onmiddellijk de Noordzee in willen drijven. Lekker laten dobberen voor de kust van Engeland. Daar voelt hij zich als een vis in het water. De bastard.

En beste Darwin, weet je wat zo vreemd is, hij komt vrijwel altijd weg met zijn apenstreken. Af en toe is het net een dolle stier. Een brute olifant in een porseleinkast. Als één van de grootste evenhoevige zoogdieren staat hij vaak op zijn achterste poot. Hij deelt dan met zijn foute ik, zonder gewij, vaak rake klappen uit. Gelijk een woeste boxkangoeroe. Amai zunne, een Vlaams kieken zou er bij verbleken. En kakelen dat ie kan. Als een kip zonder kop. Oh my God. Ik houd mijn hart vast als dit beest doorgefokt gaat worden.

Lieve Darwin, ben maar blij dat jij dit clownentijdperk niet hoeft mee te maken. Je zou versteld staan van alle mutanten die je tegen zou komen. Over de biotoop van dit levende fossiel maak ik mij eigenlijk nog de meeste zorgen. Hij is niet in toom te houden. Zijn expansiedrift is grenzeloos. Als doorgeslagen crusader tart hij misgelovigen wereldwijd. Hoe dubbel. Want van crossing borders heeft hij totaal geen besef. Een keffende beagle is, het spoor totaal bijster.

Maar nu de hamvraag beste Charles. Waar is het nu precies evolutionair misgegaan met deze holhoornige droogkloot uit Xhosa? Binnen zijn habitat zet hij zich af tegen varkens. Maar zelf gedraagt hij zich als een domme koe. Wat een rund? Hoe brengen we dit grillige dier nu back to basic. Liefst voor dierendag. Want hoe wild sommige beesten zich ook gedragen, ze verdienen uiteindelijk allemaal een vette knuffel. Dear Darwin I won’t kill your darlings. I just kiss them.


Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Memento animali. Ter gelegenheid van dierendag 4 oktober 2010.
Spelregels:
- Schrijf een column over een voor jou bijzonder dier
- Je mag het beestje niet bij de naam noemen in de column
- Het mag niet over een mens, hond of kat gaan
- Schrijf de column in het teken van dierendag
- Begin de titel met Memento animali: ....
- Schrijfgereedschap: alles behalve een veer!
- Inzending anoniem onder alias 'Raad_wie_ik_ben'

The living iPad

Hosanna, eindelijk heb ik haar weten te bemachtigen, the living iPad. Wat zullen mijn vrienden jaloers zijn. Met mijn living iPad kan ik werkelijk alles. Zij is onderhoudsvriendelijk en gemakkelijk in het gebruik. Zeer aantrekkelijk bovendien. Ik kan amper met mijn vingers van haar afblijven. Ik neem haar overal mee naar toe. Zelfs naar het toilet. Verslavend is mijn living iPad. Zij gaat nooit naar bed, en heeft nooit honger. Ze is altijd online en houdt me voortdurend wakker. Ze biedt comfort en amuseert mij.

Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Got to do my best to please her, just 'cause she's a living iPad
Got a roving eye and that is why she satisfies my soul
Got the one and only walking talking, living iPad

Mijn living iPad is zeer geliefd. Iedereen wil haar hebben. Haar looks zijn onweerstaanbaar. Er gaat een hypnotiserende werking van haar uit. Mensen staren haar voortdurend aan. Ze fluistert voortdurend lieve woordjes in mijn oor en lacht me altijd vrolijk toe. Dat werkt zeer ontspannend. Fijngevoelig als ze is, reageert ze spontaan op mijn strelingen. Ze volgt al mijn commando’s op. Ze schakelt gemakkelijk en is een kei in het pop-uppen. En ontelbare spelletjes weet ze met mij te spelen. Het verveelt nooit. Ze pleased en teased. Ik koester mijn oogappel en let goed op dat ik haar niet kwijtspeel.

Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad
Got to do my best to please her, just 'cause she's a living iPad
Got a roving eye and that is why she satisfies my soul
Got the one and only walking talking, living iPad

Take a look at her hair, it's real
And if you don't believe what I say, just feel
I'm gonna lock her up in a trunk
So no big hunk can steal her away from me
Got myself a crying, talking, sleeping, walking, living iPad

Mien Delicious

Geschreven voor website Gek op Klanten