Columns van Harrie (Januari 2012)

In de kuip / Actualiteiten / 12-01-2012

Ik had vandaag niet veel te doen. Wat navelstaren en in de ruimte zweven. Daar ben ik goed in. Maar ja, op den duur begint dat behoorlijk te vervelen. Ik dacht bij mezelf: Wie heb ik al een tijdje niet meer gezien? Maar natuurlijk. Good old André. Nee, niet die onzichtbare. Nee, André van out of space. Beter gezegd André van in of space. Innerspace? Ach wat maakt het ook uit. Ik struikel wel meer over letter-, woord- en naamvallen. Bovendien, een vleugje Engels moet zo nu en dan toch kunnen? Ik vat mijn TARDIS en ga op weg. Gelukkig is mijn vervoerscel goed geïsoleerd. Het kan behoorlijk koud zijn buiten de dampkring. Al gauw zie ik een glunderende André aan mijn raam verschijnen. Met de tong naar buiten hangt hij omgekeerd in zijn ISS. Hij ziet er moe uit. Dat komt vast van al het sporten en alle experimenten. In gebarentaal proberen we contact te leggen. Wat ik ontcijfer klinkt niet goed. Daarbij moet ik wel vertellen dat ik niet zo goed ben in cijfertjes. Laat staan in ontcijferen. Ik lees uit André’s handgebaren dat de laatste experimenten niet zo goed verlopen zijn. Vooral de experimenten in de Microgravity Science Glovebox schijnen uit de hand gelopen te zijn. Door al het getol in de ISS is André een beetje in de war geraakt. Met als gevolg een terugval in aards denken. André zag de Glovebox aan voor een magnetron. Die gedachte werd hem ingegeven door hongerige maaggeluiden. Tja, daar houd je natuurlijk krokante vingers aan over. Om op te vreten. Met een lang gezicht showde André door het ISS-raam zijn middelste lange vinger. De andere vingers ontbraken. Ik kan hem geen ongelijk geven. Want zeg nu eens eerlijk. Wie zit er nu te wachten op astronautenvoer? Tegen een krokant gebakken vinger kan geen pilletje op. Plotseling zwaait André fanatiek met zijn middelvinger. Hij wil me blijkbaar iets duidelijk maken. Aan zijn rode hoofd is te zien dat hij zich erg druk maakt. Ik begrijp nu ook waarom. Oleg en Donald verschijnen plots voor het raam. Hun gebarentaal is van een gans andere order. Het lijkt wel Chinees. Best knap voor een Rus en een Amerikaan. Ik heb geen nood aan een telraam om hun taal te ontcijferen. Dat Chinees van die Rus en Amerikaan is behoorlijk expliciet. André wordt langzaam verdrongen voor het raam. Het raam met de bijzondere naam Cupola laat iedereen 360 graden tollen. Zolang Oleg en Donald mijn zichtbare André maar niet aanzien voor een Duitser komt alles goed. Voor de Rus en Amerikaan is het blijkbaar ‘ganz toll’ om internationaal gemeenschap te hebben met uitkijk op loeder aarde. Voor mij wordt het echter nu allemaal iets te klef. Ik zit niet te wachten op raamprostitutie from innerspace. Ik krijg een beetje medelijden met André. Als Amsterdammer genomen worden in een kuip lijkt mij geen sinecure. Gauw maak ik me uit de voeten met mijn TARDIS. Ik word achtervolgd door een staart van Lovejoy. Gelukkig schud ik hem snel van me af. Vanuit mijn ooghoek zie ik de zon opkomen boven Australië. A new day is dawning.


C-O-N-F-I-D-E-N-T-I-A-L / Reisverhalen / 20-01-2012

Benauwt kijkt dokter Wie om zich heen. Hij is volledig gedesoriënteerd. De ruimte waarin hij zich bevindt komt hem bekend voor maar werkt vervreemdend. Hij ziet alles uitvergroot. Enorm. Door het glas van zijn TARDIS ziet hij een gigantisch grote paperclip liggen. Hij zit gehecht aan printpapier. Op het printpapier ontcijfert dokter Wie een aantal letters. Ze vervagen in hun grootte. C-O-N-F-I-D-E-N-T-I-A-L, lijkt er te staan. Nieuwsgierigheid is gewekt. Is niet te bedwingen. Ondanks dat de dokter zich unheimlich voelt sluipt hij voorzichtig zijn cel uit. Hij stapt in een dikke laag stof die zijn schoenen en sokken doen verdwijnen. Snel klimt hij op het printpapier dat stofvrij is en glad onder zijn voeten weg lijkt te glijden. Langzaam en voorzichtig schuift hij richting de letters die onder CONFIDENTIAL staan. Hoe graag hij het ook wil, de letters zijn niet te lezen. Ze zijn te groot en hij staat er te dicht op. Met een oplettend oog scant de dokter zijn omgeving. Wat een space? Het lijkt op een mega kantoorruimte. In de verte ziet hij een grote rode bak met vellen papier die eruit steken. Hij ziet nu ook dat er nog een aantal bakken bovenop gestapeld staan. Aan de zijkant staan een aantal letters strak in het rode plastic gegraveerd. L-E-I-T-Z staat er. Duidelijk. Dit moet een kantoor zijn. De dokter hoopt vurig dat degene aan wie dit kantoor toebehoort niet al te georganiseerd is. In dat geval kunnen namelijk volgeladen rommelige Leitze dossierbakjes uitstekend dienen als ladder. Bovenop de Leitzbakkentoren hoopt de dokter het vertrouwelijk papier wat beter te kunnen lezen. Gedreven door zijn nieuwsgierigheid klimt de dokter snel naar boven. Zich vasthoudend aan gele memovelletjes, pennen en een smoezelig boterhammenzakje. Oeps, dat stinkt. Naar bedorven leverkaas. Bah, muf. Het verschrompelde mandarijntje dat er naast ligt dempt de weeë lucht. Althans in dokter’s gedachte. Via een scherp mes, een brievenopener en een liniaal bereikt hij uiteindelijk de bovenste Leitzbak. Hij voelt zich een ware bergbeklimmer en rust even uit tegen een puntenslijper. Een omgekeerde punaise wordt meteen gebombardeerd tot Gipfelkreuz. De dokter voelt in zijn zakken en haalt een rode boerenzakdoek te voorschijn. Aha, een vlag voor zijn eigen Gipfelkreuz. Als een ware paaldanser klimt hij langs de punaise omhoog en prikt zijn zakdoek vast aan de punt. Zo, die hangt mooi te wapperen. Nieuwsgierig gooit de dokter een blik de kantoorruimte in. Hij heeft een mooi overview op het bureaublad. Het oogt als een nette georganiseerde vlakte. Zo te zien is de bewoner van dit bureau al een poosje niet aanwezig geweest. De ogen van de dokter glijden naar het papier waar CONFIDENTIAL op staat. De datum is van een jaar geleden. Hij snapt nu ook waarom er zoveel stof op het bureaublad ligt. Hé, daar ziet hij ook zijn TARDIS in het stof liggen. Vreemd om te zien dat deze hetzelfde formaat heeft als de puntenslijper waar hij zojuist tegenaan leunde. De dokter raakt behoorlijk in de war van het bevreemdende kikkerperspectief. Zijn ogen glijden weer naar het vertrouwelijk papier. Hij leest nu heel duidelijk wat er op het papier gedrukt staat. De brief is gericht aan een zekere Kuipers. We inform you that it is more important to travel then to arrive at your final destination. For this reason we advise you to take enough sandwiches with you. You never know if you will find any food corner in space. Also we advise you to take an umbrella with you. Sometimes it rains rocks in space. You better be prepared. End of message. Yours sincerely, Prince Newton from Cape Carnival. P.S. It is predicted that pigs from out of space soon will enlarge planet earth. So take with you a large umbrella.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.

Maison de jeu

Vlammenzee in spetterend theater.
Het doek scheurt, valt, troost, huilt.
Bittere tranen smelten in fijn stof.
Een fanfare van onmacht klinkt.

Een zwart skelet rilt in kou en regen.
Dat kan zomaar niet.
Dit huis was speels.
Où est mon maison de jeu?

Het gaat mijn fantasie te boven.
Zoete herinneringen houden het theater levend.
Kommil Foo, een circus vol met muzen.
Groots in kleinheid.

Verpakt in plastic folie komt ze naar mij toe.
Mijn muze.
Stil spat het zweet van haar af.
Zij verwonderd, ik bewonder.

Een jazzconcert komt dubbel binnen.
Van lieve Loet van der Lee.
Een groot artiest geeft het publiek applaus.
En ik, ik dank Har en Piet.

Mien / Helmond / 27-01-2012


Ode aan theater 't Speelhuis te Helmond (naar aanleiding van brand)
Inzending Expositie 't Speelhuis Gemeentemuseum Helmond

Persartikelen tentoonstelling:
Omroep Brabant:
Tentoonstelling over 't Speelhuis in Gemeentemuseum Helmond
Tentoonstelling over theater 't Speelhuis geopend
Eindhovens Dagblad:
Groeiende expositie over 't Speelhuis
Speelhuis-medewerkers bij expositie

That will be the day

Met een zwaar hoofd wordt Kees wakker. Langzaam opent hij zijn ogen en knippert met zijn lange wimpers doelloos in het donker. Achter in zijn oren hoort hij vaag en dof iets wat lijkt op muziek. Het is de wekkerradio die dagelijkse rituelen afdraait. Begin de dag met een dansje. Begin de dag met een lach. Want wie vrolijk kijkt in de morgen. Ja die lacht de hele dag. Ja die lacht de hele dag ...
Ja, maar nu even niet. Kees’ hoofd staat niet naar Giel’s geluksriedel. Vandaag is een bijzondere dag.

Met lichte weerstand schuift Kees langzaam uit zijn bed. Liever was hij deze dag niet begonnen. Voor hem had hij gewoon voorbij mogen gaan. Overgeslagen desnoods. Al heel lang lag hij in het verschiet. Nu is deze dag aangebroken. Hij voelt als een loodzware deken. Kees overweegt om voor de gelegenheid speciale kleding aan te trekken. Maar welke? Hij denkt terug aan wat er toentertijd gedragen werd. Bruin, paars, oranje. Wijde pijpen, lange rokken. Zijn gedachten dwalen af als een gouwe ouwe uit de wekkerradio klinkt. Eres tu. Touch the wind.

I woke up this morning and my mind fell away. And looking back sadly from tomorrow. As I heard an echo from the past softly say. Come back, come back, won't you stay. And only forever can I say I love you. And only forever have I lost you. But only a dreamer could wake up. As I do and hope it's still yesterday.

Met een zachte plof en zwaar gemoed zinkt Kees neer op de oude zitzak in de slaapkamer. Met tegenzin schuift hij in zijn sokken. Geitenwol vandaag, want het is winter. Voor de gelegenheid dan toch maar een corduroy broek aan. Een paarse blouse met grote kraag en een bijbehorend vest. Klaar is Kees. Nu nog even de sluipers zoeken. Zijn outfit is bijna compleet. Alleen de groene pukkel ontbreekt nog. In gedachten ziet Kees zijn gerafelde pukkel op de oude nappa leren bank liggen. Verstild in een armetierige grijze woonkamer. Hij denkt terug aan kapotte knieën, opengehaald aan een veel te harde kokosmat. Ruw. Wreed. Maar ach. Everybody was wounded, wounded at Wounded Knee.

Kees hoeft zijn gedachten niet langer te ordenen. Ze achtervolgen hem al sinds zijn jeugd. Haunted by days and numbers. Deze dag zou vroeg of laat komen. Daarvoor heeft hij geen glazen bol nodig. Ook geen visnet en ook geen macramé. Achtenveertig jaar is zij geworden. Droef en moederziel alleen, 17656 dagen lang. Vandaag wordt hij net zo oud. Een speciale aangelegenheid. Troostvol bindt Kees een verjaardagskaart aan zijn vlieger. Een verjaardagskaart voor zijn moeder. Die hoog in de hemel is. Een kaart met 17656 digitale kaarsjes. Voor als het donker is daarboven. Stroom, stroom, stroom, de loop van het leven gaat steeds maar voort.

Mien eres tu