Columns van Harrie (Oktober 2013)

Grasduinen / Verkeer / 05-10-2013

Ik verveel me stierlijk. En dan druk ik het nog zachtjes uit. Hoe dan ook. Er bestaan nog ergere vormen van verveling. Zo zou ik me ook maagdelijk kunnen vervelen. Maar daarover weid ik liever niet uit. Dat zou te pijnlijk zijn. Zowel letterlijk als figuurlijk. In het eerste geval met lange ij, in het tweede met korte. Ik kan me natuurlijk ook vervelen als een ram, een steenbok of als schorpioen. Maar dat zou slechts botsen en steken. Dat willen we niet. Dat laten we maar even in het midden. Net als de tweeling en de weegschaal. Je zou er van uit balans raken. Wat de verveling tijdelijk op zou kunnen lossen. Maar om me dan meteen weer een vis in waterman te voelen? Dat gaat toch echt te ver.

Ik kijk uit het raampje van mijn TARDIS en zie een mooi tafereel. Ik zie een vreemde man met een driehoekig mutsje op zijn hoofd. Op het mutsje prijkt een grote witte veer. De veer is net zo wit als de kousen onder zijn groene korte broek. Hij spant een grote boog en knijpt een oog dicht. Met zijn neus lijkt hij richting te geven aan de pijl die in de boog ligt. Benieuwd naar zijn doelwit, kijk ik met schuine blik, wat verder door het raampje van de TARDIS. Ik kijk over zijn schouder mee. In de hoek van het heelal zie ik een klein mannetje staan met een kreeft op zijn hoofd. De kreeft ligt doodstil op zijn hoofd. Dat is niet te zeggen van het mannetje eronder. Die beeft als een rietje. Als dat maar goed gaat. Het is best een komisch gezicht.

Zucht, de verveling blijft. Wat zal ik toch eens gaan doen? Wacht, wacht, ik weet het. Ik ga grasduinen. Het is alweer lang gelden dat ik dat gedaan heb. En het is er de tijd van het jaar voor. Ja, ja, leuk, grasduinen. Ik ga onmiddellijk op zoek naar wat geschikte perceeltjes. Ah, daar zie ik al een mooi exemplaar liggen. Ik druk de neus van de TARDIS naar beneden en zoef met een grote vaart op het perceel af. Ik zie de maïskolven reikhalzen. Die weten wat er komen gaat. Van schrik slaan ze de bladeren om hun gele oren. In een mum van tijd scheer ik met de neus van mijn TARDIS het maïs vakkundig in kleine en grote cirkels plat. De buitenkanten van het perceel laat ik uiteraard in tact. Die moeten mijn scheercirkels nog even verhullen.

Het vraagt nogal wat stuurwerk. Maar gelukkig heb ik de cirkelkunst nog niet verleerd. Met een grote glimlach ga ik op zoek naar een volgend perceel. Vak- en cirkelkundig ros ik nog wat perceeltjes af en neem zo links en rechts ook nog wat graanveldjes mee. Daar bakken de boeren voorlopig geen brood meer van. Sinds kort weten ze op moeder Aarde dat brood bakken nergens goed voor is. Brood, graan, rijst en pasta. Het bevat allemaal veel te veel koolhydraten. Nergens voor nodig. De aardelingen maken zich niet langer dik. Ik ook niet. Niets zo leuk dan uit verveling wat verwarring zaaien. Nu nog wachten op de oogst.


Schalmijen / Verkeer / 08-10-2013

Dwars door het heelal komen mij de meest vreemde berichten ter ore. De berichten die vanuit het Aardse zonnestelsel tot mij komen zijn over het algemeen het meest somber van aard. Wat is het toch droevig gestemd met dat aardbolleke. De aardelingen wentelen en keren vrij veel van hun tijd in de zon. En anders biedt de maan wel verlichting. Oké, er zijn zo af en toe wat wolken die het uitzicht bederven. En ja, soms is het er ook nat en koud. Maar dat staat in schril contrast tot het weer dat in de rest van het heelal levende en dode wezens omhult. Om er dan ook nog eens dagelijks over te berichten gaat wel erg ver.

Waarom wil iedereen op aarde weten wat voor weer het is bij de buren, bij het voetbal, in de kroeg, om de vijf minuten, online, offline, in de trein, op het werk, met vakantie, tussen de buien door, zodra het sneeuwt en ijzelt, tijdens pasen en kerstmis, op het toilet? Joost en de rest mag of moet het weten. Veel liever hoor ik of er nu iemand onlangs van Mars is gevallen? Of er water is op Pluto? Dat is pas nieuws waarvoor ik wakker gemaakt wil worden. Maar dat ben ik weer. Misschien wil iedereen wel zijn eigen nieuws. Kan schijnbaar makkelijk tegenwoordig in het Aardse zonnestelsel. Dat doen ze via de ‘Wat en waar is Appie’. Heel makkelijk.

De aardelingen creëren via Appie allemaal hun eigen wereld en nieuws. Actueel vraagt u zich af? Zeker actueel. Het aantal ‘Wat en waar is Appie’s’ breekt momenteel alle records. De ruimte rondom de Aarde telt gemiddeld driemiljard Appie’s per etmaal. Dat is onlangs onderzocht en uitgerekend door dokter Wifi. Niet te verwarren met dokter Bifi. Die laatste was van de worstjes. Dokter Wifi is meer van de wifi’s. Ja, de wifi’s zijn degenen die het meest rotzooien met Appie’s. Nu zult u misschien denken: Vallen alle vrouwen op Aarde voor mannen die Appie heten? Jazeker, schot in de roos.

Het zijn vooral vrouwen die met hun Appie’s enorm schalmeien. Eigenlijk moet ik zeggen schalmijen. Want het liefst horen ze zichzelf. Ze heffen de trompet richten de hemel en toeteren dat het een lievelust is. “Schal mij, schal mij!”, schalmeien ze voor wie het horen wil. Ze scoren dan ook enorm hoog op de schal van Richter. Schalkracht 7 is onlangs nog vernomen. Er vlogen toen ook heel wat Appie’s door de lucht. Ik heb toen snel het raampje van mijn TARDIS dichtgedraaid. Bij komen ze er niet in. De wifi’s met hun Appie’s.


Vladivlo / Gezondheidszorg / 10-10-2013

De wandelstok is mijn liefste vriend. Hij waakt over mij en ik over hem. Hij is voor mij veel meer dan een gebruiksartikel. Soms zet ik hem voor het dressoir. Een prominente plek. Ik ga dan links van het dressoir in mijn fauteuil zitten en geniet van mijn wandelstok. In de late middagzon is dat een prachtig gezicht. Zeker nu het tegen de herfst aanloopt. De zachte gloed die dan over mijn wandelstok valt is prachtig. Heel soms, als het licht goed valt, zie ik een mooie weerspiegeling. Dan gluurt een lieve oude vrouw mij ondeugend aan. Maar liefst twee keer. Een feest. Een keer vanuit de weerspiegeling van de wandelstok en een keer rechtstreeks vanaf de foto die schuin linksboven het dressoir hangt. Vier paar ogen vangen mijn blik. Heerlijk, hoe levendig. Alsof het gisteren was, dat zij naast mij zat op de bank. Met pretoogjes in een oud gerimpeld gezicht. Mijn lieve vrouw.

Mijn stok is al erg oud, stokoud. Hij vergezelt me op feestjes en partijen en naar de supermarkt. Mijn stok en ik hebben samen al veel meegemaakt. Hij is gemaakt van Russisch eiken. Ik noem hem voor de gein altijd Vladivlo. Waarom? Dat mag u zelf verzinnen. Kom op zeg. Een beetje nadenken hoor. Nee, nee, een Vladivlo is geen eng beest. Denk meer richting geografie. En plak er dan vier letters achter. Als u er dan geen hout van snapt dan is dat uw probleem. Verdorie. Nu heb ik alweer te veel gezegd. Doe ik bij de bingo ook altijd. Krijg ik meteen op mijn flikker. Ja, ja, op mijn flikker van die roze permanenttroelen. Ik haat die zeepbellen. Alleen maar klagen en ouwehoeren. Bah.

Waar was ik ook alweer gebleven? O ja, de avonturen van mij en Vladivlo. Onlangs heb ik hem als wapen ingezet. Tijdens een wandeling wilde zo'n slimme hippe jonge vogel, met lang haar en plakplaatjes een briefje van vijf met mij wisselen. Ik trok mijn portemonnee en zag zijn gretige blik. Alarmbellen gingen meteen af. Hij graaide in mijn portemonnee en ik, ik sloeg hem met Vladivlo keihard op zijn rug. Ik sloeg zo hard dat Vladivlo bijna brak. Dat gold ook voor de rug van mijn belager. De dief rende keihard weg. Met een kapot staartbeen tussen de benen. Daarna hebben Vladivlo en ik om van de schrik te bekomen, thuis een kruidenbittertje gedronken. Op de goede afloop.


Bejaardenzorgen / Gezondheidszorg / 14-10-2013

Waar heb ik het nu gelaten? Ik haat ouder worden. Wie dat ooit verzonnen heeft? Dat de mens in een welvarende omgeving over de honderd kan worden. Idioten. Het heeft niets maar dan ook niets te maken met gezondheidszorg. Het is gewoon marteling. Marteling van bloedvaten, cellen en organen. Hier zit vast een bende achter. Een marketingbende. Wedden? Een marketingbende gebaat bij gezondheidszorgen. Ja, u leest het goed. Gezondheidszorgen. Ik maak me zorgen. Niet alleen zorgen om mijn gezondheid. Maar vooral zorgen over wat behoud van mijn gezondheid mij gaat kosten. En bovenal wat behoud van mijn gezondheid niet alleen mij, maar vooral de ander oplevert. Want geloof me, niet alleen ik, maar ook anderen zijn gebaat bij mijn gezondheid. Vooral mensen die van chocolade munten houden hebben het gemunt op mijn gezondheid. Koekjesmonsters zijn het. Maar van mijn peperkoek blijven ze af. Al die gepeperde rekeningen die ze mij sturen kunnen ze steken in hun dure chique taaitaaihol.

Maar even terug naar het onderwerp. Wat was ik nu precies kwijt? Ik weet het toch niet meer. Moet ik nu eerst op zoek naar mijn geheugen? Wat een dilemma. Dilemma's van het ouder worden. Bejaardenzorg. Zo vertellen mijn kinderen mij. En terecht. Dat ze bezorgd zijn om hun pappa. Pappa die het af en toe niet meer weet. Maar iedere wereld creëert zijn eigen gekken. Zo ook de westerse wereld anno 2013. Wel goed eten papa, want we willen je nog lang niet kwijt? Vroeger, heel vroeger, als er geen eten was, ging je gewoon dood. Bejaarden hadden toen niet het eeuwige leven. Gelukkig niet. Ik verlang terug naar die tijd. Dat je gewoon dood mocht gaan als je tijd daar was. Nu zoekt de westerse mens alleen maar tijd. Tijd om er zelf beter van te worden. Vooral financieel. Wat een anticlimax. Nee, laat mij maar vreedzaam gaan als de tijd er rijp voor is. Geen kunstmatige verlenging van mijn leven. Op eigen kracht en anders niet. Net als vroeger. Verdikkie. En medelijden wil ik ook niet. Alsjeblieft zeg.

Wat was ik nu ook alweer kwijt? Naast mijn geheugen? Ha, ha. Even in het pillenkastje kijken. Dat helpt altijd. Althans volgens mijn kinderen. Daar zijn toch pilletjes voor, pap! Inderdaad. Maar dat soort pilletjes liggen er nu net niet in. Kop op opa zeg ik tegen mezelf. Niet zo lopen mokken man. Eens kijken. Medicijnkastje. Pleisters? Nee. Pufjes? Nee. Davitamon 85+? Nee. Kukident? Ja. Ja. Nu weet ik het weer. Waar heb ik dat verrekte kunstgebit nu toch gelaten? Waar is mijn tandenrek gebleven? Ik moet opschieten want zo meteen komt het eten. En dat is zo hard, daar kan ik onmogelijk mijn lippen op stukbijten. Idioten. Gekken. Wie dat ooit uitgevonden heeft? Pizzacatering. Wel zelf uw tanden innemen meneer. Want dat doet de pizzakoerier niet. Ook niet als ik een vette fooi geef. Eigenlijk is het geen pizzakoerier maar een pizzaboer. De lummel.


Colorful people / Actualiteiten / 21-10-2013

Alle Menschen werden Brüder. Ja, die leuze ken ik al mijn leven lang. Hij hangt boven mijn deur. In het Duits? Ja, in het Duits? Daar heeft u toch geen bezwaar tegen? U kunt in mijn kamer zo gaan zitten dat u het niet ziet hoor? Maar het blijft een mooie lijfspreuk. Daar ontkomt u niet aan. Mensen, lijfen, broeders, zusters mag trouwens ook.

Een zuster kan ook een broeder zijn. Hoewel verbondenheid en broederschap vaker voorkomt onder mannen dan vrouwen, wil ik hier absoluut niet discrimineren. Discriminatie laten we graag buiten de deur. Toch? En als het dan toch binnen dreigt te komen, laten we anderen de kastanjes uit het vuur halen. Typisch Nederlands. Door Verenigde Naties bij voorkeur. Laat lekker iedereen zijn of haar plasje er overheen doen. Hoeven wij onze vingers er niet langer aan te branden.

Neem nou al dat gezwartepiet. Zeer actueel. De zwarte Piet. Wie deze kaart trekt of krijgt toegeschoven, trekt in Nederland aan het kortste eind. Niets is zo heilig als een jolige Piet. Niets zo onschuldig ook. Hij glijdt ondersteboven uit de schoorsteen. Maar niet nadat hij zijn gezicht heeft open geschuurd aan de kachelpijp. Zwart blozend steekt hij zijn snoet uit de haard. Zijn handjes zitten ook onder het roet. Daarmee heeft ie geprobeerd zijn val te remmen. En ja. Een beetje zwarte Piet is ijdel. In zijn vrije val door de kachelpijp heeft ie snel alle randjes onder de kin en achter zijn oor ook maar snel zwart geroet. Het staat anders zo slordig, zo vlekkerig zwart.

Alsof die Sinterklaas zo proper is. Met zijn vale rode mantel. Hij mag dan wel zijn baas zijn, maar hij is stiekem ook lui en slordig. Die baardmans verschuilt zich achter leeftijd, een lek geheugen en gebrekkige motoriek, stramme gewrichten noemt ie dat. Ja, zo kennen we die baasjes wel. Flauwekul. Watjes zijn het die Sinterklazen. Houten klazen. Net als die gezanten van de Verenigde Naties.

Houten klazen die gaan bepalen of schoorsteenglijders die het vuile werk opknappen voor de baardmannen eigenlijk niet zwart mogen zijn, want dat is discriminerend. Dat past niet op een immaterieel erfgoedlijst. Het moet niet gekker worden in de wereld. Ik word er imemotioneel van. Straks is het Pasen en dan klagen ze de Paashaas aan. Voor het sjouwen van te veel eieren op zijn nek. Zeer dieronvriendelijk.

Gelukkig zijn wij als super bejaarden wat meer bij de tijd en wat meer nuchter. Wij lopen zoals altijd graag voor de fanfare. Zijn veel meer into folk en into hiphop. Staan veel dichter bij de realiteit en onze tweede jeugd. Vraag het ook eens aan de eerste jeugd van tegenwoordig? Die denkt niet langer zwart, niet langer wit, maar veel eerder de kleur van hun hart (en haar). Kortom het zijn colorful people. En hopelijk heel lang.


Over wiebelhondjes en sanseveria’s / Gezondheidszorg / 23-10-2013

Wat een mooie herfstdag is het vandaag. Achter het glas voelt het warm aan. Ik bof maar met mijn luxe tweekamerappartement. Het is gesitueerd op de tweede verdieping. Ik mocht kiezen en verkoos de zuidkant. Nu gloort de zon in mijn gezicht. Ik kijk dwars tussen de sanseveria’s door. Oppassen dat ik mijn neus niet snijd. Dat zijn me toch een scherpe apparaten. Mijn natte neusvleugels vinden het maar niks.

Gelukkig ben ik voor mijn leeftijd kerngezond. Alleen het voorover bukken lukt niet goed. Mijn hoofd weegt namelijk veel te zwaar. Is niet in verhouding tot de rest. Het vlees rond mijn botten teert in. Supersnel vallen de grammen van mijn lijf. Het is wennen, zo’n vreselijk magere buik. Met mijn rimpelvellen kan ik bijna vliegen. Ik heb het alleen nog niet geprobeerd. Dan is een tweede verdieping best hoog.

Zucht, er gebeurd niet veel op straat. Gelukkig loopt zo meteen de school uit. Onnoemelijk geniet ik van het kleine grut. De jonge mamma’s mogen er ook wezen. Mijn zware hoofd protesteert nu heel even. Die leg ik op een lederen hoofdsteun. Tussen de twee sanseveria’s op de vensterbank. Hij is me door Jozef pasklaar aangemeten. Jozef is mijn huisvriend, een goede timmerman. “Ik maak voor jou een hoofdsteun makker!” Ja, dat zei hij op een dag. “Ik maak hem met een mooie kinnebakkensteun!”

Jozef wist dat ik van turen hield. Turen in de verte en soms gespitst omlaag. Naar blote benen en vrolijke opwaaiende zomerjurkjes. Niet verder vertellen hoor, mag niemand weten? Ik heb een week rondgelopen met gipsmallen. Ze bleven niet plakken onder de kin. Je mag niet pruimen zei Jozef nog. Maar ja, zonder pruim ook geen tabak. Ik moest hevige concessies aan mezelf doen. Ik heb het pruimen uiteindelijk maar gelaten.

Het resultaat mag er zeer zeker zijn. Mijn kinnenbakkensteun past perfect, zit als gegoten. Ik heb prima zicht, links en rechts. Op YouTube heb ik een instructiefilm gevonden. Oefeningen voor beginnende kinnebakkensteunhouders, opgenomen in HD. Daar heb ik veel steun aan gehad. Met de laptop op schoot oefeningen doen. U kunt zich wel een voorstelling maken? In volgorde: sanseveria, laptop, kinnenbakkensteun, muis, sanseveria. Mijn hoofd weegt nu niet meer zwaar. Mijn nek is soepel als een wiebelhond. Kent u ze nog, die schattige hoedenplankwiebelhondjes?

De instructiefilm komt mij goed van pas. Ik gebruik hem ook voor andere zaken. Niet alleen voor een beter craniaal richtinggevoel. Hij komt ook van pas bij eetgelegenheden. Gewoon een kwestie van de boel omdraaien. Ik gebruik de kinnenbakkensteun bij het toetje. Lui van aard, in alle gemakken voorzien. Met kinnenbakkensteun lebber ik pap eenvoudig binnen. Nu nog hopen dat de kilo’s binnenstromen. Ik kan wel weer wat vet gebruiken.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.

Windhoos teistert Nederland en Sinterklaas

Leestip vooraf:
Voor humorvolle waarneming: lees de column met deze achtergrondmuziek.
Voor ernstige waarneming: lees de column met deze achtergrondmuziek.

Hoor de wind waait door de bomen
Nederland krijgt op maandag 28 oktober 2013 te maken met extreem stormweer. Volg de gebeurtenissen op de voet. Een vliegtuig landt bijna haaks op de baan op Schiphol, waar landende toestellen veel last hebben van de storm. In het oosten van het land is er een boom op het spoor tussen Zutphen en Winterswijk terechtgekomen. Een veerboot van de maatschappij DFDS Seaways probeert tevergeefs de haven van IJmuiden binnen te lopen. Het schip vaart weer terug naar open zee om daar de storm af te wachten.

Hier in huis zelfs waait de wind
Rond 8.00 uur staat er ruim 250 kilometer file op de snelwegen. Dat is twee keer zoveel als op een gewone maandagochtend. Door de storm is in Haarlem een stuk gevel van een huis op een auto gestort. NOS-weerman Marco Verhoef zegt dat code rood een verkeerschaos betekent en dat bomen kunnen omvallen. “Het kan link zijn op de weg, ook omdat vrachtwagens kunnen overhellen”, zegt Verhoef. “Ik zou in elk geval fietsers afraden om op pad te gaan bij code rood.” Code rood geldt dus voor het midden, westen en noorden. In de rest van het land geldt code geel; dat betekent gevaarlijk weer.

Zou de goede Sint nog komen, nu hij het weer zo lelijk vindt
De storm zorgt, anders dan misschien wordt gedacht, niet voor extra energie afkomstig van windmolens, zegt energiebedrijf Eneco. Bij windkracht 6 is de maximumcapaciteit wat betreft energieopwekking bereikt. En bij windkracht 10 wordt er zelfs een stop gezet op de draaisnelheid van de wieken. Dit om te voorkomen dat de windmolen oververhit raakt en er brand ontstaat in de windmolen. Vandaag zijn de landgoederen Amelisweerd en Rhijnauwen gesloten voor alle bezoekers vanwege de harde windstoten.

Nu hij het weer zo lelijk vindt
De N65 is tussen Berkel-Enschot en Oisterwijk in de richting van Den Bosch korte tijd geblokkeerd door een omgewaaide boom. Een boer probeert de boom van de weg te slepen zodat het verkeer snel weer door kan rijden. De brandweer in Breda en Tilburg heeft het erg druk met de storm. Zo belandde in Loon op Zand een boom op een huis aan de Handboogstraat. Met name vrachtwagens, motorrijders en auto’s met aanhangers zijn gevoelig voor de wind. Zo waarschuwt de VID (Verkeersinformatiedienst).

Ja, hij rijdt in donk’re nachten op zijn paardje, oh zo snel
Boswachter voor Brabants Landschap in West-Brabant, Erik de Jonge, waarschuwt om niet naar het bos te gaan. Er kunnen als gevolg van de storm wel eens gevaarlijke situaties ontstaan: “Blijf vandaag uit het bos! Het is erg gevaarlijk vanwege vallend dood hout en omvallende bomen.” De hele provincie Limburg heeft last van de storm, maar heel ernstige problemen doen zich voor zover bekend niet voor. Bij een flat in Weert waait bouwmateriaal van het dak. Het gebouw wordt momenteel gerenoveerd.

Als hij wist hoe zeer wij wachten, ja gewis, dan kwam hij wel
In Amsterdam is een fietser overleden die door een omgewaaide boom werd geraakt. Hulpdiensten hebben nog geprobeerd de vrouw te reanimeren. In Den Haag is een boom omgewaaid. Er is één persoon onder gekomen. Die is naar het ziekenhuis gebracht, maar het is niet duidelijk wat de verwondingen zijn. In Overijssel denken ze: Waar hebben ze het toch over? De brandweer is tot nu toe al ongeveer 1600 keer afgegaan op meldingen van stormschade en wateroverlast. Dat blijkt uit gegevens van de site alarmeringen.nl.

Ja gewis, dan kwam hij wel
Actueel: 8-9Bft langs de kust, met stoten tot 100km/h. Wind zwelt aan: 9-10 (kleine kans op 11Bft). Stoten 100-140km/h, in O 75/100km/h. Fietsvoetveer tussen Vlissingen en Breskens is uit de vaart genomen vanwege de storm. Woordvoerster Mirjam Snoerwang van Schiphol vertelt wat de storm betekent voor het vliegverkeer. Bij de Loosdrechtse Plassen is een boom omgewaaid door de najaarsstorm.

Hoor de wind waait door de bomen
De Amsterdamse tv-zender AT5 meldt dat er elders in Amsterdam nog een dode is gevallen door de storm. Op de Ceintuurbaan waaide een boom op een auto. Eén van de twee inzittenden zou zijn overleden. Het bericht is nog niet bevestigd. De brandweer in Amsterdam adviseert mensen om binnen te blijven. In Leeuwarden is een stuk van het dak van ijshal weggewaaid.

Hier in huis zelfs waait de wind
We laten ons niet gek maken door de storm en de wind. Nederland is een sterk land. Waarom gaat heel Nederland bij zwaar weer los alsof het Koninginnedag is? Meepraten over storm kansen in Nederland doe je hier. Goh … Ik dacht al; Wat hoor ik hier toch razen …? Sorry Nederland, ik krijg m’n nieuwe bladblazer niet uit. Wat nou storm? Blijf lekker binnen en bezoek Interiorator.com de coolste designblog van Nederland. Nederland heeft de neiging tot overdrijven. Veilig naar de lege supermarkt op het Museumplein en terug. Daar gaat het om.

Zou de goede Sint nog komen, nu hij het weer zo lelijk vindt
De boot ‘Ocean Diva’ is losgeslagen in de NDSM-werf. Hij plet nu dure jachtjes. Veel bussen en trams in en rond Den Haag kunnen niet rijden door de storm. Bomen en takken liggen op bovenleidingen en wegen. In Zoetermeer rijdt de RandstadRail minder vaak dan gewoonlijk. Er kunnen geen sneltrams rijden over de zogeheten ‘Krakeling’, de lus door de stad. Alleen halte Javalaan is nog bereikbaar.

Nu hij ‘t weer zo lelijk vindt
Radio Assen kan op dit moment niet uitzenden. Door de storm is een antennemast op het dak van de lokale omroep geknapt. Vanmiddag proberen ze uitzendingen op gang te krijgen op de kabel, op 105.5 fm. Meer informatie op de website van RTV Assen. Het CBR heeft besloten om de rijexamens voor motoren niet door te laten gaan. De examens voor automobilisten gaan nog wel door.

Diva van mijn dromen

Voer voor vogels strooit zij in mijn tuin
Bevleugeld zijn haar woorden
Zacht met dons bekleed

Haar hart loyaal oprecht
Stroomt door mijn bloed
Laat mij harder lopen

Samen wil ik met haar vliegen
Knieën opgetrokken
Lieflijk in haar zachte nek

Naar oorden die nog niemand zag
De liefde praktiseren
Dag en nacht

Ik zou graag willen dat zij vleugels had
Zacht met dons bekleed
Ik zou ze strelen

Met mijn grote handen
Cirkelend naar beneden
Landend op haar lenden

Wat kan een mens toch houden van
Lepelend verkeer ik in haar schoot
Tot in de vroege morgen

Met pen en zoete inkt
Schenk ik haar mijn liefde
Lispelend met lieve woorden

Diva van mijn dromen
Ontwapenend standvastig
Bedwelmend is haar lach

Samen dansend door het vuur
Doet zij iets met mij
In alle talen van het hart

Bladherfst

De herfstbladeren kleuren aan de notenboom. Wind waait door zijn takken, zwaaiend zwiepend, als muziek. Kletterend vallen de noten sol la si op de grond. Rotsvast is mijn geloof in bomen die gedijen. Die klimmen richting hemel, boven de natuur. Verheven boven iedere vorm van wijsbegeerte. Dom en stoer. Macho zijn de bomen die in mij bonken. Op deuren die niet open willen. Op zoek naar duistere wegen.

Herfstpaden lopen door een donker bos. Bundelen kruisingen van gedachten. Vormen zinnenspinsels in een ongrijpbaar web. Spinnen garen zonder doel. Op een bosveld zie ik drie latten aarden in vlekkenloos groen. Behangen met een net van gaten. Een mazennet van witte dauw. Scoren is verworden tot hoofdzaak. In werelden zwanger van prestaties. Hollend, rennend, sprintend hijgen marathons in mijn nek. Ik steek hem uit en zwijg en luister diep van binnen.

Buiten regent het. Het dondert en het bliksemt. Coup de foudre in mijn hart. Ik ben niet bang en open dichte deuren. Laat de bomen uit. Het voelt goed. Een open boek van eiken, beuk en peer. Ik pluk de vruchten uit de oksels van hun takken. Schrale troost. Aanschouw de herfstbladeren die kleuren aan de notenboom. Is het toch geen feest?

Te huis

Bij ieder woord dat Kees hoort schrikt hij op. Heeft hij dat goed gehoord? Kees kruipt wat dichter tegen de trap en legt zijn oor vlak langs een van de spijlen die onder de leuning omlaag krult. Zo kan hij zich beter concentreren op wat er binnen wordt verteld. Iets vreselijks. Hij vangt lossen flarden op van een gesprek waarvan de toon hem niet aanstaat. Ze hebben weer ruzie.

Kees had allang in bed moeten liggen, maar de vertwijfeling in zijn vaders vlakke stem, nagelt hem vast aan de trap. Hij vraagt zich af wat er allemaal achter de deur besproken wordt.

De discussie wordt vinniger. De emoties laaien op. Kees heeft moeite om te verstaan wat er nu precies wordt gezegd. De losse flarden vormen langzaam een triest verhaal. Het kan toch niet waar zijn? Het hart bonkt Kees in de keel. Nee, nee, nee, het is niet waar.

Een hoge vrouwenstem slaat een verontwaardigde toon aan. “Het kan zo niet langer. Jouw zoon is onaangepast, hij ruimt niets op en hij luistert niet naar wat ik hem zeg. En dan dat vieze lange haar. Ik mag zijn kamer niet opruimen. Ik mag het niet. Maar hij doet het ook niet.”

Vanaf de trap fluistert Kees zijn vader denkbeeldig woorden in. Boze woorden van verzet en lieve woorden van troost. Die vrouw maakt zijn broer zwart. Hoe durft ze? Maar Kees beseft dat zijn vader de woorden niet kan horen. Wat daar achter de deur gebeurt vreet aan Kees. Wat haalt dat mens zich in haar hoofd? Wat doet het er toe? Niet opruimen is toch geen doodzonde? Moet ie daarvoor , moet ie daarvoor ….

Zijn vader verheft nu eindelijk zijn stem. De donkere bas overstemt de hoge klaagzang van de dame. De nieuwe moeder, sinds kort. ‘Mam’ moeten ze tegen haar zeggen. Ze smeekt er bijna om, ze huilt er bijna bij. Dat vertikt Kees. Het is niet zijn moeder. Het is een koude kille tante die zijn vader afblaft en afpikt.

“Ik vind dat je het allemaal te zwaar overdrijft, mens! Oké, hij is geen doorsnee zoon, en hij doet dingen die niet allemaal door de beugel kunnen, hij heeft lang haar, komt te laat thuis voor het eten, ruimt zijn kamer niet op, rookt stiekem en dan … en dan … dat is toch geen reden om … om … om …”

Om wat? Kees hoort niet hoe zijn vader de zin afmaakt. Hij hoort wel hoe boven aan de trap iemand aanschuift. Hij kijkt niet op, hij voelt en weet dat het zijn broer is. Gemeenschappelijk horen ze de strijd aan die achter de deur plaatsvindt.

“En ik wil, dat je kiest. Ik kan met die jongen niet verder. Hij gaat naar een tehuis. Hij eruit of ik eruit!” Er volgt een korte stilte. De stilte is ondraaglijk. De lucht is dik en Kees kan amper ademhalen. De stilte is ook hoorbaar boven aan de trap. De lucht in de gang voelt loodzwaar, lijkt zwanger van oorlog.

“Dat meen je niet. Hoe kun je … hoe kun je … het is wel mijn zoon hoor!” Wat een ongelofelijk kreng is dat vrouwmens. Kees kan wel janken. Zijn broer, zijn eigen broer, … naar een tehuis? Echt niet? Zal hij de kamer in rennen en die vrouw eens goed de waarheid zeggen? Hij kan het niet langer aanhoren. Hoort hij het nu goed? Huilt zijn vader? Nee, nee?

Boven hem klinkt ongemakkelijk geschuifel. Zijn broer komt de trap af, schuift stilletjes naast hem, legt een arm om de schouder. “Het komt allemaal goed Kees!”, lijkt hij met zijn arm te zeggen. Vol spanning wachten ze samen op de trap af wat er verder gebeurt.

Het gesnik van pa wordt gevolgd door een tirade. Kees kan het niet helemaal volgen. De woordenstroom van zijn vader klinkt dof in zijn oren. Alsof de woorden in water in zijn oor klotsen. Wil hij dit wel horen? De spanning achter de deur en in de gang is te snijden.

“Hij gaat er niet uit. Jij gaat er dan maar uit, hoe durf je? Mijn vier kinderen zijn me alle dierbaar. Dat moet je toch weten. Geef ze een beetje tijd, ja? Hun moeder is nog geen jaar geleden overleden. Je hebt helemaal niets met de kinderen. Je geeft hen geen enkele vorm van aandacht. Een kille koele tante, dat ben je!”

Achter de deur klinkt nu schel en droevig gejammer. Door het gesnik heen hoort Kees de vrouw schreeuwen tegen zijn vader. “Ik hou alleen van jou en niet van de kinderen. Ik ben niet met je kinderen getrouwd, maar met jou. Jij zit niet de hele dag thuis met hen. Ze maken de boel vies en ze luisteren niet. En die zoon van jou die gaat eruit. Naar een tehuis. Jij kunt hem niet opvoeden en ik ook niet. Hij zal er beter van worden, geloof me!”

Kees voelt geen arm meer om zich heen. Zijn broer is naar zijn kamer gegaan. Triest kijkt Kees naar beneden. Hij voelt nattigheid. Nee, niet weer. Van spanning heeft hij in zijn broek geplast. Verdomme, ook dat nog. Maar Kees kan nu niet aankloppen. Hij durft niet. Stilletjes gaat hij naar boven en kruipt in bed. Door het onderlaken voelt ie het koude kille bruine zeiltje. Het is al laat. Beneden is het stil. Onheilspellend. Bonkend met zijn hoofd, van links naar rechts, schudt Kees zichzelf in slaap. Droomloos.

Actualiteiten uit het hiernamaals

Een zwoel zomerwindje blaast luchtstromen langs mijn nek en bezorgt me warme rillingen. Het gras waar ik op lig is botermals en ruikt naar vervlogen herinneringen. De geur van vroeger kriebelt in mijn neus en prikkelt mijn hersenen. Langzaam slaan er wat deurtjes open. Wil ik dat wel? Het is zo’n mooie dag. Flauw en vaag dringt een herinnering zich langzaam aan mij op. Ik heb niets te willen. Mijn neusvleugels tintelen. Ze ruiken bloed.

Diep, diep graaf ik de herinnering op. Met bloed heb ik nooit wat gehad. Vreemd. Waar komt die geur vandaan? Het bloed lijkt nu ranzig in mijn neus te plakken. Ik pieker me suf. Waar komt deze herinnering vandaan? De tijd verstrijkt. De bloedplak in mijn neus voelt als een korst. Ik hef mijn tong omhoog, met een uiterste inspanning krul ik het puntje. Maar net als vroeger lukt het niet mijn neus te raken. Ik tuur in de wolken die nu langzaam boven mij drijven. Op zoek naar antwoorden. Maar de wolken vertellen niets. Ze laten niets los. Ik krijg een vieze nasmaak.

Mijn zintuigen raken in de war. Proef ik nu echt bloed in mijn keel? Dit heb ik eerder meegemaakt. Een déjà vu. Onvervalst. Of is het slechts een actualiteit uit het hiernamaals? Mijn bewustzijn wankelt. Ik houd vast aan wat ik zojuist dacht. Maar de gedachtestroom neemt een loopje. Het enige dat ik kan doen is meelopen. Ik laat me niet gek maken. Het idee alleen al. Duizend woorden flitsen door mijn hoofd en zoeken houvast. Houvast in actualiteit. In gebeurtenissen van de dag.

Ik mag niet wegzakken. Zeker niet nu. In deze vreemde tegenwoordige toestand. Een nieuwe werkelijkheid dringt zich op. Een wezenlijkheid met nieuwswaarde brengt me terug op aarde. Ik weet nu waar het bloed vandaan komt. Uit het hiernamaals. En hoe ik dat nu plots weet? Heel simpel. Omdat de mate waarin de informatie nu tot mij komt overeenstemt met de werkelijkheid. Waar haal ik de wijsheid vandaan? Uit onlinewoordenboekenwijsheid zou je haast denken.

Niets is minder waar. Bloedirritant. Zo ruikt het ook. Accupunctureel gesproken zijn actualiteiten slechts speldenprikken uit het hiernamaals. Alles is per slot van rekening al ooit gezien en opgeslagen. Collectief in lekkende geheugens. Het zijn de grote oerlekken die voor verwarring zorgen. En telkens weer komen ze ons voor als actueel. Bitjes informatie op herhaling. We gieten er alleen wat andere sausjes overheen. In de jaren veertig vijftig botersaus. In het heden fritessaus, light. Geniet ervan.

Geschreven als Vaste Columnist van ColumnX (01-09-2013 tot en met 31-08-2014)