Columns van Harrie (Juli 2015)

Zuppa di ortiche / Uitdaging van de Maand / 07-07-2015

Mac slaat keihard de deur van het restaurant achter zich dicht. Mac van D., vernoemd naar een bekende hamburgerketen, was al heel wat plagerijen gewend. Maar dit sloeg alles. Brizl djeu, dat dit hem moest overkomen, als jonge recensent, in Italië nota bene. Maar ja, Italianen zijn ook bepaald geen lieverdjes. Zeker niet die uit Modena.

Mac van D. was het spuugzat, de arrogantie. Verzekerd van zijn macht als doorslaggevende en laatste post in het restaurantrecensiecircus, zou hij korte metten maken met de belabberde dienstverlening van Osteria Francescana. Hij zou een hele slechte recensie schrijven, absoluut. Dat had hij ook meteen kenbaar gemaakt aan chefkok Massimo.

Massimo, vernoemd naar een oud circus, was een plager en clown eerste klas. Hij had niet voor niets een garnituur van rauwe brandnetels laten serveren bij zijn beroemde ‘Zuppa di ortiche’. Zonder bestek. Het was immers een drinksoepje.

Massimo deed nooit iets zonder reden. Hij wist al lang welk restaurant in 2015 uitverkozen zou worden tot het beste ter wereld. Niet dat van hem maar dat van de Spaanse broertjes Roca uit Girona. Griss mich nich, de eerste prijs voor Catalanen, merde. Massimo was zo boos geworden van het publieke geheim, dat hij besloten had het verwachtte bezoek van Mac van D. speciaal vorm te geven.

De rauwe brandnetels waren niet ontneteld. Mac bleef jeuk houden aan zijn handen, tong, zijn gehemelte en lippen. Wat een stoethaspel was die Massimo. ‘Chefkok verprutst topgerecht en toppositie’, zo zou de titel luiden van zijn recensie in culinair magazine Soep. Zeker weten.

Zover is het nooit gekomen. In een klein steegje vlakbij Osteria Franscesca werd Mac na het verlaten van het restaurant omgelegd. Met een salvo hagel, chocolade hagel. Recht in zijn gezicht. Morsdood. Omgelegd door een man met zwarte cape en dito hoed en snor. Bij de lokale bevolking gekend als Capitan Iel Snorro. Een week later werd restaurant El Celler de Can Roca verkozen tot beste restaurant van de wereld 2015.

Toelichting:
Geschreven n.a.v. 11e schrijfopdracht op ColumnX (juli 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een restaurantrecensie waar elke restauranteigenaar van in tranen uit zou barsten
-Dik het aan, maak het smeuïg
-Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325)


Het gevleugelde schaap / Uitdaging van de Maand / 07-07-2015

Ingezonden recensie verkiezing buitenluchtrestaurant 2015 getiteld: 'Als sterren aan de hemel staan'.

Opdrachtgever: Hella Kuipers (professioneel schrijfster en hobbykok)
Naam restaurant: Het gevleugelde schaap
Locatie: Pork (België)
Recensent: Kat Wezel (aka Harrie)

Locatiebeschrijving:
Tra omringd door loof- en dennenbomen. Verscholen in het struikgewas, een kleine buitenkeuken met drie potten hangend boven kleine vuurtjes. CO2-emissie: binnen de norm. Veiligheid: nauwelijks. Kuisheid: vettig.

Tafelschikking:
Op de grond. In het begin wel wennen. Plaats voor 25 personen. Gezeten op huiden van wolven, in kringopstelling aan lange lage tafels. Bij sommige huiden lichte twijfel. Lijken verdacht veel op poedel- en labradorpelsen. Nep dus.

Bediening:
Jonge kinderen. Vergunning voor aangevraagd. Keltisch gekleed. Vriendelijk maar niet echt kundig. Komen kracht tekort. Vooral bij het dragen van pullen en groot vlees.

Borden en bestek:
Borden van gevlochten tenen. Geen bestek. Er mag / moet met de handen gegeten worden. Tafelmanieren zijn navenant. Er wordt luidruchtig gesmakt. Dit vindt goedkeuring bij chefkok en filiaalhouder.

Eten:
Geen voor- en nagerecht. Een gemis.
Vlees: zwijn, rund of schaap (gevleugeld). Geroosterd of gekookt.
Vis: zee- of riviervis. Gebakken met zout, azijn en komein.
Alle gerechten geserveerd met brood. Droog.
Gekozen voor het gevleugeld schaap. Bleef helaas niet liggen op het bord. Geen beoordeling.

Drank:
Water, tarwebier (met honing) of wijn. Soms een halve pul gekregen. Werd bij het afrekenen niet moeilijk over gedaan. Had nog wel dorst na de maaltijd.

Muziek:
Op aanvraag. Wordt meestal geen gebruik van gemaakt. De enige beschikbare artiest speelt nogal vals.
Volgens het personeel mocht ik blij zijn dat de artiest toevallig een dag vrij had.

Openingstijden:
Variëren, afhankelijk van de leeftijden van het beschikbare personeel. Sommigen doen nog een middagdutje.

Reserveren:
Voor groepen, ja.

Dresscode:
Geen

Totaalbeoordeling:
Een vier. Had moeite met kinderarbeid, willekeurige openingstijden, slechte muziek, gebrek aan tafelmanieren en afwezigheid voor- en nagerecht. Doorslaggevend was echter de dikke ongelikte beer die in de keuken stond. Hij dabde voortdurend in zijn kruis tijdens het koken. Bah. Smakeloos. Griss mich nich.

Toelichting:
Geschreven n.a.v. 11e schrijfopdracht op ColumnX (juli 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een restaurantrecensie waar elke restauranteigenaar van in tranen uit zou barsten
-Dik het aan, maak het smeuïg
-Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325)


Zuurtje / Uitdaging van de Maand / 08-07-2015

Dronken rol ik het restaurant binnen, mijn smaakpapillen gedrenkt in zoetzure alcohol. Om goed te kunnen proeven is het belangrijk om de belevingswereld van ervaringsdeskundigen te ervaren. Helaas kan ik zelf niet bogen op jarenlange ervaring. De laatste keer dat ik dronken was lijkt een eeuwigheid geleden. Ik weet niet eens meer hoe het proeft. Dat het niet naar honing smaakt herinner ik mij nu. Dat ervaar je alleen bij die andere dronkenschap. Die van de liefde. Dronkenschap die zowel voor- als achteraf geen koppijn geeft.

De liefde van een recensent gaat niet altijd over rozen. Gratis eten en drinken op kosten van de zaak, niet die van het geraadpleegde etablissement maar van de opdrachtgever, is niet altijd fijn. Brizl djeu. Enfin, ik dwaal af. Dronken rol ik bierrestaurant de Tierelier binnen. Ik tref alleen maar dronken mensen aan. Dat is goed. Ik heb me laten vertellen door een collega dat ik aan de ogen van de consument kan aflezen wat voor bier hij of zij gedronken heeft.

Ik neem de proef op de som. En ja hoor. Daar zie ik al een typisch gevalletje Leffe. Triple. Zeker weten. En daar links een Westmalletje. Ja, ja. En daar achterin een heel clubje Verboden vruchtjes. Ze zitten naast een zooitje Deugnieten. Van Brasserie du Bocq. Niet aankomen waarschuwde mijn collega. Geldt ook voor Mort Subite. Alleen geschikt voor kenners.

Diep in de nacht kom ik tot mijn eindconclusie. Ik twijfel. Griss mich nich. De Tierelier? Is dit nu de toplocatie? Ik mis toch een belangrijke smaak. De zoetjes, zoutjes en bittertjes heb ik ontdekt. Maar hoe zit het met de zuurtjes? Zonder zuur geen zoet. Ik moet dringend naar het toilet. En wat vind ik daar … ? Juist ja. Het zuur. Maar veel te laat. Locatie Tierelier komt voor mij helaas niet in aanmerking voor het precaire predicaat beste bierrestaurant van de Benelux. Ik teken het op. Eerst hangend boven en daarna zittend op de pot.

Toelichting:
Geschreven n.a.v. 11e schrijfopdracht op ColumnX (juli 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een restaurantrecensie waar elke restauranteigenaar van in tranen uit zou barsten
-Dik het aan, maak het smeuïg
-Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325)


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.

Sterretjesrestaurant

De bel is kapot. Na wat gezwaai voor het raam wordt de deur opengedaan. De deur klemt. Onze jassen worden aangenomen en de tafel aangewezen. De hele avond klinkt Bruce Springsteen door de ruimte. De ruimte heeft veel weg van een grote boksring. We hebben met drie personen gereserveerd bij restaurant Bij Ali. Een vleesrestaurant. En dat zullen we weten. Zodra we de bestelling hebben doorgegeven begint het foute feest.

Gang 1:
De ober brengt ons het voorgerecht. Dat bestaat uit een mager bloederig tomatensoepje met taaie soepstengels. De stengels hebben duidelijk geen krokantje. In de soep drijven wat stukjes tomaat en wat kleine zwarte beestjes. Na drie minuten gaat de gong. De soepborden worden onder onze neus, nog half vol, weggetrokken. Ik wil een opmerking maken totdat ik in de bloeddoorlopen ogen van de ober kijk. “Heeft het gesmaakt?”

Gang 2:
De ober brengt ons het hoofdgerecht. Dat bestaat uit een varkenskop met in zijn bek een grote vleestomaat. Geen groenten. Het vet druipt van zijn oren. De haartjes op de oren bewegen speels in de luchtstroom van de ventilator die op tafel is geplaatst. “Zeer heet!” Dat begrijpen we als na een hapje, de stoom uit onze neus en oren komt. Niet te vreten.

Gang 3:
De ober brengt ons het nagerecht. We durven het niet aan te raken. Het lijkt nog te bewegen. Aardbeien op een bedje yoghurt. Maar iets in de yoghurt beweegt. Het plopt ineens omhoog. Een oog. Een bloederig oog? Hoe komt dat daar terecht? Ik roep de ober.

De ober komt eraan. Hij houdt een hand voor zijn linkeroog. “Hoe komt het dat …?” Nog voor hij antwoord kan geven stormt de chefkok de ruimte binnen. Op maffe schoenen met lange springerige veters, ontbloot bovenlijf en een foute glimmende korte broek die breed wappert tussen zijn navel en knieën. Ik lach en kom niet meer bij. Totdat ik plotsklaps sterretjes zie. Heel veel sterretjes. Ontelbaar veel.

Naam restaurant: Bij Ali
Adres: Kleiparklaan 12, Rotterdam
Locatie: Stadscentrum
Aantal tafels: 40
Aantal sterren: Ontelbaar
Menukaart: Bloederig
Eten: Bloederig
Sfeer: Prettig agressief
Beoordeling (Schaal 1 op 10): 4

Toelichting:
Geschreven n.a.v. 11e schrijfopdracht op ColumnX (juli 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een restaurantrecensie waar elke restauranteigenaar van in tranen uit zou barsten
-Dik het aan, maak het smeuïg
-Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325)

Appelmoesvlieg

Ik was van plan een slechte restaurantrecensie te schrijven. Maar aangezien ik vanochtend tien afleveringen achter elkaar gekeken heb van MasterChef Nieuw Zeeland, kan ik niet anders dan lofuitingen geven. Sorry, ik weet het, dat is boring. Maar na mijn bezoek gisteren aan het sterrenrestaurant Hotel de Botel zult u begrijpen waarom. Van mij alleen maar uitingen als: Gorcious, Unbelievable, You nailed it, This is what cooking is all about, These flavours, sour, sweet, hot, spicy, perfectly combined.

Speciaal voor de gelegenheid heb ik mijn zoontje meegenomen. Het restaurant is immers kindvriendelijk. Althans zo stond het op de website. De klasse van het restaurant wordt al ingeluid bij de reservering. Ik volg een telefonische screening tot in het kleinste detail. Welke schoenmaat ik en mijn zoon hebben (om de juiste voetruimte onder tafel te bepalen), welke parfum ik draag (tafelkeuzes worden gemaakt op basis van geurprofielen), welke kledingkleuren mijn zoon en ik dragen (het restaurant heeft drie ruimtes die ieder een eigen kleurschema hebben, opdat de kledingkeuze van de gasten niet vloekt met het interieur). So far so good.

Mijn zoontje wordt welkom geheten door een echte clown. Deze zal ook gedurende het zevengangen-diner telkens komen met nieuwe trucjes en grapjes ter leeringh en vermaeck. Erg leuk. De klant is koning, nietwaar? Ook zal de clown als een ware chaperonne de stoel telkens af- en aanschuiven indien mijn zoontje even de benen wil strekken. Wat een geweldige service. Ik hoef het eten eigenlijk nauwelijks te recenseren. De omgeving en entourage is zo perfect dat er voor het eten amper woorden overblijven. Ware het niet dat de appelmoes van mijn zoontje bestierd wordt door een vervelende vlieg. “Een appelmoesvlieg”, spreekt de oberclown. “Niets aan de hand!” Hij vangt de vlieg af. Net op tijd. Op mijn kaviaar heeft ie gelukkig niet gepist.

De volgende dag is mijn zoontje ziek. Alsnog een slechte recensie schrijven? Toch maar niet. De culinaire CliniClown van Hotel de Botel wint.


Toelichting:
Geschreven n.a.v. 11e schrijfopdracht op ColumnX (juli 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een restaurantrecensie waar elke restauranteigenaar van in tranen uit zou barsten
-Dik het aan, maak het smeuïg
-Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325)

De Heikrekel

Het kost moeite om het restaurant te vinden, diep verstopt in de Weertse bossen. Helaas geen wegaanduidingen en onvindbaar voor navigatiesystemen. GPS, GLONASS, BeiDou en Galileo, ze vangen allemaal bot. Maar eerlijk is eerlijk het is een prachtige locatie. De naam Heikrekel is enerzijds toepasselijk want hij staat op het menu. Anderzijds niet. Heikrekels in een bos?

Het restaurant is gebouwd in de vorm van een heikrekel. Niet echt handig, alsof je binnenstapt in een koperen vliegenasbak. Kent u ze nog? Met zo’n openslaande klep als vleugel. De ontvangst is niet bijzonder vriendelijk en het stinkt er verschrikkelijk. Het personeel is zelfs verrast dat ik het restaurant heb weten te vinden. Nu is er werk aan de winkel. Dat vindt het personeel schijnbaar niet leuk.

Er staat slechts een tafeltje met vier stoelen in de ruimte. Aan de wanden en aan het plafond hangen grote muskietennetten. Een donkere inrichting is het. Uit kleine geluidsboxen in de hoeken klinkt gezoem. Heel irritant. Ik krijg een menukaart in de handen gedrukt. Die heeft de vorm van een heikrekel. Er staat slechts een gerecht vernoemd. U raad het al. Heikrekel. Maar ik kan wel kiezen uit diverse bereidingen. Gekookt, gestoomd, gebakken, gefrituurd of rauw. Ik kies voor rauw.

Met een knikje duidt de nurkse ober op een vangnet dat in de hoek staat. Hij is kort van stof. Over drie minuten worden de heikrekels losgelaten. Ik moet zelf het eten vangen. Honderden heikrekels worden losgelaten. Al snel heb ik er een te pakken. Angstig vouwt het beestje zijn rechthoekige vleugels onder zijn schild. Hij kent zijn lot.

Het bord dat ik voorgeschoteld krijg ziet er niet uit. Een rauwe heikrekel aan een klein kettinkje en verder geen enkele garnering. Ik heb geen trek meer. Uit de muziekboxen klinkt muziek: Waarom, waarom, waarom … ? Dit eco-biologisch restaurant verdient geen hoofdprijs. Ik ontraad het iedereen. Om te huilen zo slecht, zo klantonvriendelijk.


Toelichting:
Geschreven n.a.v. 11e schrijfopdracht op ColumnX (juli 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een restaurantrecensie waar elke restauranteigenaar van in tranen uit zou barsten
-Dik het aan, maak het smeuïg
-Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325)