Dagelijkse oefening in het schrijven van Schrijfveren. In maximaal 15 minuten tijd, associatief schrijven zonder correcties, naar aanleiding van een opgegeven titel. Met dank aan Hella Kuipers.
Hoe en wat? Zie: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Oorsprong? Zie: http://judyreeveswriter.com/guidelines-for-writing-practice
Laat jij je verzorgen? (05-02-2016) Zie ook Schrijfveer 04-11-2015 met dezelfde titel
Ja. Door alles en iedereen wat maar mogelijk is. Zorg is aandacht en dat is tevens de motor van ons bestaan. Naast liefde uiteraard. Zorg en liefde makes the world go round. Als dat er niet meer is dan houdt zo'n beetje alles op. Om te beginnen met het leven. Daarna volgt de dood. Zo simpel is het. Voor de gelovigen onder ons. Er zijn ook mensen die geloven in geld. De Dagobert Ducks. Ze eten de god ganse dag eendenpaté. Uit blik desnoods. Een keer per week gaan ze met hun moeder naar het restaurant. Uit goede sier doen ze dat en voor het podium. Omdat het zo hoort. Maar wie zorgt er nu voor mij? Jezelf natuurlijk. Op zijn best. Zijn paasbest, maar ook met kerstmis. En op je verjaardag. Wie zorgt er dan? De gasten. De darm, de lever, het hart, de longen en de skin. Ze hebben alle zorg nodig. Hang de slingers op aan je lijf en wrijf het goed in. Zodat het de zon, de wind en de regen goed verdraagt. Zorg begint bij liefde. Daar heb je geen selfiestick voor nodig. Ook geen sm. Sociale media. Sado masochisme. Het is maar wat je verkiest. Nog drie minuten zorg ik voor mezelf. Ik schreeuw het uit. Zorg komt voor de liefde. Zorgen voor jezelf en zorgen voor de ander. Wie zorgt voor zichzelf en voor de ander heeft veel minder zorgen. Zorgen voor de zorgen. De rest komt morgen. Ik laat me verzorgen in mijn zorgen. Ver en dichtbij. Er is moed voor nodig. Moedig is de zorgvrager. Zo ook de zorgdrager. Het zijn de schouders die het doen. Schudt er maar eens goed mee. Omhoog en omlaag. Trek ze op. Nee niet je neus ...
Een vrij duistere sfeer (18-02-2016) Zie ook Schrijfveer 02-11-2015 met dezelfde titel
De berg lonkt. Groen is zijn voet, grijs zijn rug en wit de nek. Ik rijg mijn veters nog eens stevig aan en gooi een kleine rugzak op de rug. Van Carymore. Of hoe heet dat merk ook alweer? Genoeg bevoorrading voor een zonnige dag. Twee liter water en een hele hoop koeken. Noten en Dextro bij de hand. Eigenlijk nog nergens voor nodig. Maar het hoort bij de spanning. De spanning en de weet van het wordt weer een mooie dag.
Het eerste stuk is een verharde weg met vals plat. Deze berg kent geen binnendoor. Helaas. Vol verwachting speur ik de berm af naar het eerste rood-wit. Een versleten redder in de nood op grote hoogte, in het dal twee gelikte strepen verf op een hardhouten richtingwijzer. De richtingwijzer kent halverwege plots meerdere rood-witten. Zonder kaart weet je bijna nooit waaraan en waaraf. De rugzak klots nu tegen de groene vegetatie van den en spar. Mijn benen worden nat van het struikgewas. Het is nog ochtend. Op en neer en op en neer.
Heel langzaam wordt het zompig pad hard. De eerste kiezels verschijnen. De kiezels worden steeds groter. Het grijs blinkt wit. Tijd voor de zonnebril. Ik klok. Water en tijd. Kleine pauze met banaan en boterham. Ik loop nu van ontspanning naar inspanning. Mijn blik gaat omhoog. Ik vrees heel even voor de uitspanning. Die wordt plots donker. Nee, niet nu. Alsjeblieft. Geen duistere sfeer op deze mooie dag. Niet nu.
Ik doe mijn rugzak af en duik naar de bodem. Een lullig plastic regenjasje, knaloranje, moet de weergoden verzoeken zo snel mogelijk op te zouten. Het helpt. Hup, hup, Holland hup ... staat op mijn rug geschreven. De stortbui geeft een aangename cooling-down. Head up naar de piek. Ik kan hem nu zien. Soms, heel soms. Om de hoek. Hij prikt de zon haast lek. Sounds of music.
Leren handwerken (19-02-2016) Zie ook Schrijfveer 07-11-2015 met dezelfde titel
Sneeuw dwarrelt uit de hemel. Wit op blauw. Ik trek mijn leren handwerken aan. Het is nodig. De rode knokkels kunnen de kou niet langer verdragen. Het kost vandaag moeite om op gang te komen. De straat lijkt niet meer op gisteren. Heel even het paadje kwijt. Mijn schoenen trekken een nieuw vers spoor. Ik kijk achterom of ik niet achtervolgd wordt. En jawel hoor, door mezelf. Ik herken de sporen.
Het half uur lopen duurt en duurt vandaag. De dagdroom lijkt niet op te houden. Ik houd hem vast en neem hem mee. De gordijnen zijn dicht in de straten die ik passeer. Toch gluur ik van afstand door enkele kieren. Is er beweging? Staat de televisie aan? Met lichtjes aan de zijkant? Ik hoor huiskamerdrukte. Tijd om naar school te gaan. Nu al? Ik loop door. Daar is het bos. De weilanden die ervoor liggen zijn bedekt door sneeuw en ijle lucht. Aan de zijkanten rookt de lucht. Stroshaggies langs de beek. Geen koeien in de wei. Dat duurt nog even.
Ik sla twee paden in en stamp mijn voeten in de sneeuw. Krakend en kwakend. Een konijn trekt de oren in en drukt zijn buik in de sneeuw. Daar staat de hut. Mijn schrijfhut. Ik doe mijn jas uit en zet een potje thee. Intussen maak ik de kachel aan. Met hout en met mezelf. Hoe zal het vandaag gaan? Aan de tafel voor de raam trek ik de autobio naar me toe. Hij lacht me grijnzend toe. Toe maar. Ik trek mijn leren handwerken uit. Het is nu aangenaam warm.
Een visuele geschiedenis (23-02-2016)
Het begon allemaal ergens in de oertijd. Er zijn geen mensen getuige geweest van de Big Bang, dus daar ook geen beelden van. Het blijft gissen hoe dat eruit heeft gezien. Waarschijnlijk bijna net zo mooi als de implosie die fragmentarisch getoond wordt in de aftiteling van tv-serie Versailles. Niet met de Franse slag. Maar op zijn Lodewijks. Degelijk en noch kosten en moeite gespaard in uiterlijk vertoon. Zoiets. Glasscherven en bloemen die samensmelten in een prachtige vraag. Om daarna weer te exploderen.
De Big Bang moet ook zo zijn gegaan. Een grote klap met flarden puin, om daarna weer te hechten in dat wat waarde heeft. Het leven. Het ultieme leven. In vol ornaat en in volle schoonheid. Vanaf het moment dat de eerste mens het licht zag begon deze zich vanalles te verbeelden. Zijn eigen werkelijkheid.
Filosofen zouden daar eeuwen later prachtige theorie op loslaten. Verklaren is een mens aangeboren. Eens de controle kwijtgeraakt doet de mens almaar verwoede en bovenal vruchteloze pogingen de controle weer terug te krijgen. Met als resultaat oorlog en waanzin. En om die te verzachten wendt diezelfde mens de liefde aan, het voertuig van geluk. You get the picture?
Met taal werd getracht alles te bevatten. Eerst met gelukzalige oerkreten. De oehs, de aahs en de ohs. Daarna met wat meer oorlogszuchtig geluid. De hoos, de huus en de hees. Pas veel, veel later zag men de humor er van in. Het vertaalde zich in haas. De visuele geschiedenis werd uiteindelijk pas veel, veel later in taal en beeld vereeuwigd. In beeldtaal. Hertjes op een muur. Dino's op de rotsen. Vurig werd alles vanaf toen voor de eeuwigheid vereeuwigd. Soms mooi, soms lelijk, in kunst en kitsch.
Frambozen (28-02-2016)
Zal ik ze dit jaar weer houden in mijn tuin, frambozen? Heerlijk. Maar dan mag ik niet de vakantie verkeerd inplannen. Wie zaait wil oogsten, nietwaar? En ook op tijd zorgen voor de juiste netspanning. Je wil niet dat die gevleugelde dieven de struiken leegeten. Nog voordat je er goed naar gekeken hebt. Al die moeite voor niets. Je zou er bijkans zelf frambozig van worden. En wat gaan we er dan mee doen. Met de oogst? Vijftien frambozen in een potje? dat is nauwelijks de moeite. Frambozenjam gaat het dus niet worden. Op een beschuit is ook niet echt lekker. Ik wil het gevecht met mijn aardbeien niet aangaan. In de yoghurt dan maar? Zonde. Zeker in de magere. Aaien en ruiken. Daar blijft het dan maar bij. Zodra je het huidje goed betast dan doet het met de ogen dicht ergens aan denken. Toe, neem de proef eens op de som. Of som de beproeving. En? Voelt lekker toch? Een beetje fruitig, het rolt makkelijk in de hand, een beetje donzig, een beetje roze. Heerlijk zo'n framboos. Daar wordt je toch helemaal blij van? Het gaat niet lang meer duren. Dan gaat de framboos de grond in. Een vruchtbare nieuwe poging tot oogst. Dat de zon en regen maar snel zijn ding gaat doen. Als een gladiator met net zal ik mijn oogst bewaken. Voor het betere hand- en mondgevoel. Wat in het vat zit zal niet verzuren. Wat zeg ik. Het krijgt niet eens de tijd om vat te vatten. Zoet zal het smaken. Als honing. Na al het zuur.
Het afwezige land (29-02-2016)
Het afwezige land
Krambolo werd heel langzaam wakker. Onder een prachtige zon die langzaam, heel langzaam oppopte uit de blauwe horizon. Als een gele dolfijn. In een prachtige parabool zou hij pakweg 12 uur in de hemel hangen. Maar ... geen tijd voor verdere mijmeringen. En wie neemt nu 12 uur lang de zon waar? Dat is wel heel erg zen. En toch. Krambolo kon het niet laten. Het vluchtte in gedachten richting bergen.
Geklemd tussen twee megacontinenten Azië en Noord-Amerika had het na jaren knokken om bestaansrecht eindelijk toegang gekregen tot de elite der moeder aarde. Snakkend naar erkenning had het zich weten te voegen naar megalomane normen. Moeizaam hadden de belangrijkste landen Krambolo omarmd en erkend. Ze konden ook niet anders. Krambolo bevatte de grondstof waar moeder aarde mee gered kon worden. Zeldzame aardstenen die voor wie het wilde zien voorzagen in eeuwige energie en voedingstof. Milieuvriendelijk.
Veroveren hadden enkele landen al geprobeerd. Maar helaas. De aardstenen voorzagen ook in onoverwinnelijkheid. Mits goed ingezet. Geslepen. Krambolo kende zijn macht en nam zijn macht.
Apathisch zag de rest van de wereld toe hoe de zetel aan tafel van de belangrijkste wereldriddertafelconferentie leeg bleef. Ontredderd vroeg de voorzitter zich af waarom Krambolo afwezig was. Dat was niet conform de afspraak. Krambolo kon het niet echt bommen. Twaalf uur lang spotte het de teloorgang van weer een zonnedag in een heldere parabool. Niets was meer belangrijk. Zen zien en verder niet mauwen.
29-02-2016
120 Woorden Februari 2016
120 Woorden (120W) is een website gerund door vrijwilligers waarop ik kleine stukjes van exact 120 woorden plaats. Meestal aan de hand van opgelegde themawoorden.
Motto 120 Woorden: Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg.
Rep en roer (02-02-2016) (Themawoord: Replica)
Ik ga vandaag niet.
Hoezo niet?
Geen trek.
Na de eerste dag al?
Ja, is dat zo vreemd?
Ik wist het al.
Dat vind ik knap.
Je bent zo doorzichtig.
Transparant?
Transparant.
Kan ik wel mooi iets met jou gaan doen.
Dacht het niet.
Ach, toe?
Vooruit dan.
Echt?
Wat trek je aan?
Mezelf.
Jezelf?
Ja, vandaag wel.
Dat vind ik dapper.
En jij?
Ik twijfel.
Waarom?
Ik heb een klotedag.
Alweer?
Ja, het houdt maar niet op.
Het?
Ja het?
Kappen daarmee.
Jij hebt makkelijk praten.
O, gaan we in gesprek?
Diep!
Hoe diep?
Tot op de bodem.
Dat is dan voor de eerste keer.
Hoe bedoel je?
Nou, dat je rept.
Dat ik rep?
Ja.
In replica zeker?
Voor Mika (02-02-2016) (Themawoord: Replica)
Ik had het al zo lang beloofd. Een heel klein tafeltje. Om samen aan te zitten. Voor Mika en voor mij. Delen doen we eigenlijk zo’n beetje alles. Stoelen, tafels, bed en de liefde. Het moet dan ook een echt tafeltje zijn. Zelfgemaakt. Ik ben niet voor niets een timmerman. Hoewel, dit keer wel.
Voor ons tafeltje gebruik ik simpel materiaal. Het is maar om aan te zitten. Ik ga op zoek naar een ontwerp. Voordat ik ook maar een gedachte heb geformuleerd ratelt de brievenbus. De hond blaft. Intussen denk ik na over het materiaal. Op de mat glijdt een folder. Van IKEA. Eureka! Maar natuurlijk! Mijn tafel wordt een replica. Voor Mika. Gemaakt van mica en van formica.
Moeder in kwadraat (04-02-2016) (Themawoord: Replica)
Met een brede glimlach word ik huilend wakker. De tranen stromen over mijn wangen. Ik vind het helemaal niet erg. Ik proef het zoet en zout van onvervulde droom. Hoe vaak zal ze nog verschijnen? Een wiskundige berekening volstaat niet. Moeder in kwadraat. Ik was negen toen ze van mijn netvlies verdween. Met het laatste beeld voor ogen boetseer ik haar dikwijls in mijn slaap. Een slaap die ooit slapeloos was en nooit leek te komen. Bonkend met het hoofd in mijn kussen, van angst, van boosheid, onmacht en verdriet. Het beeldhouden houdt nooit op. Duizenden replica’s trekken aan mij voorbij. Om ze iedere ochtend opnieuw te verliezen. Breekbaar droevig verschijnt ze voor me. Alle dagen van de week, mams.
Jan den Bok (10-02-2016) (Themawoord: Bok)
‘Jan den Bok waakt over de handhaving van de openbare orde en de goede zeden. Hij assisteert de Opperceremoniemeester bij de uitoefening van diens taken, door bijvoorbeeld ruimte te maken voor een vrije doorgang in zalen en zelfs in het verkeer. Hij is te herkennen aan een oud politiekostuum, baard en sabel. Tijdens de optocht op zondag gaat hij de stoet voor.’
Jan is getraumatiseerd. Het is maar dat u het weet. Naar het schijnt heeft Jan vroeger, heel vroeger geleden onder grote stress. Jan heeft last van PTSS. Opgelopen op de lagere school. Op de lagere school? Ja, op de lagere school. Recent pediatrisch onderzoek heeft uitgewezen dat dit vooral te wijten is aan vormende vakken. Gymnastiek en handvaardigheid.
Bokgemok (11-02-2016) (Themawoord: Bok)
Vandaag is de grote dag. Ik doe mijn dagelijkse rekkingsoefeningen. Strek een voor een mijn vingers en krom mijn rug. Ik buig voorover, raak mijn tenen aan met gestrekte knieën, kom rechtop met rechte rug en zwaai mijn armen zover mogelijk achter mijn hoofd. Mijn buikspieren knellen ietsiepietsie. Ik ben er klaar voor.
Eventjes nog oefenen. Ik leg de houten plank op tafel en schuif de deksel van de verzameldoos. Zal ik nog? Ja, beter van wel. Ik spuit de plank in met Pledge en boen het hout. Zo glijden de stenen beter. Straks zal de wedstrijdplank ook glad zijn. Ik gooi alles los. De zenuwen gieren door mijn keel. Telkens vliegen de stenen schuin op elkaar. Ik mok. Bokgemok.
Bitte Einbecker Bier (12-02-2016) (Themawoord: Bok)
Nee, er staat geen fout in de titel. Bitte Einbecker Bier is goed. Lekker zelfs. Ein Becker Bier kan natuurlijk ook, maar dat is veel te weinig. Graag laat ik het aantal Beckers Einbecker Bier afhangen van het momentum. Die momenta kunnen behoorlijk talrijk zijn. Het kan net zo goed bij een Einbeckertje te blijven. Als ik met de auto ben bijvoorbeeld.
Een goede Bob drinkt hooguit een Einbecker Bier. Bij voorkeur in mei of in de herfst. Verslaafd aan karamel kan de Einbecker Bier drinker niet wachten tot de bok weer geschonken wordt. Hij is uiteraard merkvast. Kom niet aan met andere brouwers. De Einbecker Bier drinker maakt haarfijn onderscheid tussen een goede brouwer en een valse bakker. Proost!
Voor mij geen gouden pen (13-02-2016) (Themawoord: Bok)
Henk, Frits en Jan zijn de oprichters van de Stichting BOK (Beroeps Organisatie Kunstenaars). Opgericht in 2012 naar aanleiding van de verhoging van de BTW op kunst van 6% naar 19%.
Inmiddels is de BTW weer teruggedraaid. Het blijvend afkalven van de kunstsector geeft voldoende bestaansrecht. Het wil publiek en politiek overtuigen van nut en noodzaak van kunst door te laten zien wat de bijdrage van kunst is aan samenleving en aan leven.
Leden krijgen op de website diverse producten en diensten gratis of met korting aangeboden. Ik heb heel even deelname overwogen. Al jaren schrijf ik beroepsmatig. Ik ging voor een gouden pen met korting. Maar helaas. Geen korting voor mij. Geen diploma. Niet zwaar genoeg bevonden. Arme kunst.
Het is aan de lezer (14-02-2016) (Themawoord: Bok)
Bok. Bokt. Bokte. Bokten. Ik bok bok. Hij bokt bokt. Zij bokte bokte. Zij bokten bokten. Het mag duidelijk zijn. Bok is een toverwoord. Je kunt er bijna alles mee. In enkelvoud en in duplo. In megagrote duploblokken zou ik dit mooie woord willen nomineren. Nee, niet in gewone duploblokken. In lego duploblokken natuurlijk. Maar dan megagroot. Zelfs het hotel van Fawlty Towers is te verkrijgen in duplo legoblokken. Echt waar. Of was het nu gewone lego. Whatever. Maar waarom nomineren? Het woord bok. Die vraag laat ik bewust onbeantwoord. Zeg, ik ben malle Pietje niet. En ook niet Klukkluk. Ik heb en ik weet niet alles. Ik laat het aan u lezer. De wijste onder ons. Wat denkt u?
Opa in verleden tijd (15-02-2016) (Themawoord: Invasie)
Daar zat ie in zijn stoel. Hij staarde wat voor zich uit. Nauwelijks aanspreekbaar. Hij brabbelde zo nu en dan vreemde woorden. Onnavolgbaar. Opa was ziek. Zo vertelde mams. Wat hij precies mankeerde was voor mij een groot raadsel. Hij at, sliep, en had niets gebroken, slikte geen pillen, was nooit verkouden. Wat mankeerde opa dan?
Ik moest geen moeilijke vragen stellen. Aldus mama. Niet aan haar en niet aan opa. Daar zat ik met mijn verklaringsdrang. Gelukkig hielp papa. Opa heeft Alzheimer. Wat, wie is dat, nooit gezien? En verschijnselen van afasie. Afawie? Ik begreep er niets van. Opa leeft alleen nog in de oorlog. Zo af en toe maakt hij dat kenbaar. In oorlogstermen. Een invasie van woorden.
Invasie (18-02-2016) (Themawoord: Invasie)
Ik heb enorm last van invasie. De heren doktoren weten er ook geen raad mee. Ik bespaar u de symptomen. Ze zijn veel te erg om hier te benoemen. Tig medicijnen zijn er al op losgelaten. In ieder geval heeft het beestje alvast een mooie naam gekregen. Een werktitel noemen de doktoren het. Invasie. Hoe kom je erop? Heeft u ook verschijnselen van invasie? Laat het mij dan weten. Ik heb al een Facebook pagina om ons leed te delen. Op Instagram de plaatjes en voor direct contact een Twitteraccount. Toe maar. Ga los op mijn invasie. Voeg uw invasie toe. We zijn per slot van rekening allemaal lotgenoten, nietwaar? Hoe u mij vindt? Ik draag een lange blauwe jurk.
Bizarre vlaflip (22-02-2016) (Themawoord: Flegma)
“Jongens, we gaan niet van tafel voordat de spruitjes op zijn. Het is maar dat jullie het eten… eh… weten.”
Het was een van de zeldzame keren dat moeder zich versprak. Het organiseren van een goede maaltijd voor stuiterboys was geen sinecure. Zeker niet bij stuiterboys die ook nog eens beschikten over een buitennormaal IQ. Voor de niet zo scherpe lezer, buiten normaal, binnen absurd.
“Ja, maar mams, moeten we dan echt alle blaadjes van de spruitjes eten, of mogen we ons ook beperken tot de buitenste?”
“Open deur, Sjakie, daar trap ik niet meer in.”
“Die?”
“Nee, daar!”
Mams werd soms doodmoe van de woordspelletjes.
Tergend langzaam aten de jongens de spruitjes op.
Ze aasden op het toetje. Flegmaflip.
De dorstige zwerver (24-02-2016) (Themawoord: Flegma)
Uitgeput van hoest trok de zwerver de deurklink van de dorpskerk omlaag en duwde zich naar binnen tegen de zware deur. Zich vasthoudend aan de kerkbanken strompelde hij richting altaar. De kapelaan zag het met lede ogen aan. Niet weer, dacht ie.
Zweet, zo noemde de kapelaan de zwerver, bracht bijna dagelijks een bezoek aan de kerk, met telkens dezelfde vraag. Of er misschien nog wat missiewijn over was.
Dit keer pakte de kapelaan het anders aan. Voor wat hoort wat. Hij liet de zwerver eerst een slokje drinken uit de kwispedoor. Die zat boordevol flegma. Bah.
Zweet dronk de kwispedoor in een teug leeg.
“Waarom?” Sprak de kapelaan. “Je hoefde maar een slokje?”
“Tja, het zat allemaal aan elkaar!”
Motto 120 Woorden: Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg.
Rep en roer (02-02-2016) (Themawoord: Replica)
Ik ga vandaag niet.
Hoezo niet?
Geen trek.
Na de eerste dag al?
Ja, is dat zo vreemd?
Ik wist het al.
Dat vind ik knap.
Je bent zo doorzichtig.
Transparant?
Transparant.
Kan ik wel mooi iets met jou gaan doen.
Dacht het niet.
Ach, toe?
Vooruit dan.
Echt?
Wat trek je aan?
Mezelf.
Jezelf?
Ja, vandaag wel.
Dat vind ik dapper.
En jij?
Ik twijfel.
Waarom?
Ik heb een klotedag.
Alweer?
Ja, het houdt maar niet op.
Het?
Ja het?
Kappen daarmee.
Jij hebt makkelijk praten.
O, gaan we in gesprek?
Diep!
Hoe diep?
Tot op de bodem.
Dat is dan voor de eerste keer.
Hoe bedoel je?
Nou, dat je rept.
Dat ik rep?
Ja.
In replica zeker?
Voor Mika (02-02-2016) (Themawoord: Replica)
Ik had het al zo lang beloofd. Een heel klein tafeltje. Om samen aan te zitten. Voor Mika en voor mij. Delen doen we eigenlijk zo’n beetje alles. Stoelen, tafels, bed en de liefde. Het moet dan ook een echt tafeltje zijn. Zelfgemaakt. Ik ben niet voor niets een timmerman. Hoewel, dit keer wel.
Voor ons tafeltje gebruik ik simpel materiaal. Het is maar om aan te zitten. Ik ga op zoek naar een ontwerp. Voordat ik ook maar een gedachte heb geformuleerd ratelt de brievenbus. De hond blaft. Intussen denk ik na over het materiaal. Op de mat glijdt een folder. Van IKEA. Eureka! Maar natuurlijk! Mijn tafel wordt een replica. Voor Mika. Gemaakt van mica en van formica.
Moeder in kwadraat (04-02-2016) (Themawoord: Replica)
Met een brede glimlach word ik huilend wakker. De tranen stromen over mijn wangen. Ik vind het helemaal niet erg. Ik proef het zoet en zout van onvervulde droom. Hoe vaak zal ze nog verschijnen? Een wiskundige berekening volstaat niet. Moeder in kwadraat. Ik was negen toen ze van mijn netvlies verdween. Met het laatste beeld voor ogen boetseer ik haar dikwijls in mijn slaap. Een slaap die ooit slapeloos was en nooit leek te komen. Bonkend met het hoofd in mijn kussen, van angst, van boosheid, onmacht en verdriet. Het beeldhouden houdt nooit op. Duizenden replica’s trekken aan mij voorbij. Om ze iedere ochtend opnieuw te verliezen. Breekbaar droevig verschijnt ze voor me. Alle dagen van de week, mams.
Jan den Bok (10-02-2016) (Themawoord: Bok)
‘Jan den Bok waakt over de handhaving van de openbare orde en de goede zeden. Hij assisteert de Opperceremoniemeester bij de uitoefening van diens taken, door bijvoorbeeld ruimte te maken voor een vrije doorgang in zalen en zelfs in het verkeer. Hij is te herkennen aan een oud politiekostuum, baard en sabel. Tijdens de optocht op zondag gaat hij de stoet voor.’
Jan is getraumatiseerd. Het is maar dat u het weet. Naar het schijnt heeft Jan vroeger, heel vroeger geleden onder grote stress. Jan heeft last van PTSS. Opgelopen op de lagere school. Op de lagere school? Ja, op de lagere school. Recent pediatrisch onderzoek heeft uitgewezen dat dit vooral te wijten is aan vormende vakken. Gymnastiek en handvaardigheid.
Bokgemok (11-02-2016) (Themawoord: Bok)
Vandaag is de grote dag. Ik doe mijn dagelijkse rekkingsoefeningen. Strek een voor een mijn vingers en krom mijn rug. Ik buig voorover, raak mijn tenen aan met gestrekte knieën, kom rechtop met rechte rug en zwaai mijn armen zover mogelijk achter mijn hoofd. Mijn buikspieren knellen ietsiepietsie. Ik ben er klaar voor.
Eventjes nog oefenen. Ik leg de houten plank op tafel en schuif de deksel van de verzameldoos. Zal ik nog? Ja, beter van wel. Ik spuit de plank in met Pledge en boen het hout. Zo glijden de stenen beter. Straks zal de wedstrijdplank ook glad zijn. Ik gooi alles los. De zenuwen gieren door mijn keel. Telkens vliegen de stenen schuin op elkaar. Ik mok. Bokgemok.
Bitte Einbecker Bier (12-02-2016) (Themawoord: Bok)
Nee, er staat geen fout in de titel. Bitte Einbecker Bier is goed. Lekker zelfs. Ein Becker Bier kan natuurlijk ook, maar dat is veel te weinig. Graag laat ik het aantal Beckers Einbecker Bier afhangen van het momentum. Die momenta kunnen behoorlijk talrijk zijn. Het kan net zo goed bij een Einbeckertje te blijven. Als ik met de auto ben bijvoorbeeld.
Een goede Bob drinkt hooguit een Einbecker Bier. Bij voorkeur in mei of in de herfst. Verslaafd aan karamel kan de Einbecker Bier drinker niet wachten tot de bok weer geschonken wordt. Hij is uiteraard merkvast. Kom niet aan met andere brouwers. De Einbecker Bier drinker maakt haarfijn onderscheid tussen een goede brouwer en een valse bakker. Proost!
Voor mij geen gouden pen (13-02-2016) (Themawoord: Bok)
Henk, Frits en Jan zijn de oprichters van de Stichting BOK (Beroeps Organisatie Kunstenaars). Opgericht in 2012 naar aanleiding van de verhoging van de BTW op kunst van 6% naar 19%.
Inmiddels is de BTW weer teruggedraaid. Het blijvend afkalven van de kunstsector geeft voldoende bestaansrecht. Het wil publiek en politiek overtuigen van nut en noodzaak van kunst door te laten zien wat de bijdrage van kunst is aan samenleving en aan leven.
Leden krijgen op de website diverse producten en diensten gratis of met korting aangeboden. Ik heb heel even deelname overwogen. Al jaren schrijf ik beroepsmatig. Ik ging voor een gouden pen met korting. Maar helaas. Geen korting voor mij. Geen diploma. Niet zwaar genoeg bevonden. Arme kunst.
Het is aan de lezer (14-02-2016) (Themawoord: Bok)
Bok. Bokt. Bokte. Bokten. Ik bok bok. Hij bokt bokt. Zij bokte bokte. Zij bokten bokten. Het mag duidelijk zijn. Bok is een toverwoord. Je kunt er bijna alles mee. In enkelvoud en in duplo. In megagrote duploblokken zou ik dit mooie woord willen nomineren. Nee, niet in gewone duploblokken. In lego duploblokken natuurlijk. Maar dan megagroot. Zelfs het hotel van Fawlty Towers is te verkrijgen in duplo legoblokken. Echt waar. Of was het nu gewone lego. Whatever. Maar waarom nomineren? Het woord bok. Die vraag laat ik bewust onbeantwoord. Zeg, ik ben malle Pietje niet. En ook niet Klukkluk. Ik heb en ik weet niet alles. Ik laat het aan u lezer. De wijste onder ons. Wat denkt u?
Opa in verleden tijd (15-02-2016) (Themawoord: Invasie)
Daar zat ie in zijn stoel. Hij staarde wat voor zich uit. Nauwelijks aanspreekbaar. Hij brabbelde zo nu en dan vreemde woorden. Onnavolgbaar. Opa was ziek. Zo vertelde mams. Wat hij precies mankeerde was voor mij een groot raadsel. Hij at, sliep, en had niets gebroken, slikte geen pillen, was nooit verkouden. Wat mankeerde opa dan?
Ik moest geen moeilijke vragen stellen. Aldus mama. Niet aan haar en niet aan opa. Daar zat ik met mijn verklaringsdrang. Gelukkig hielp papa. Opa heeft Alzheimer. Wat, wie is dat, nooit gezien? En verschijnselen van afasie. Afawie? Ik begreep er niets van. Opa leeft alleen nog in de oorlog. Zo af en toe maakt hij dat kenbaar. In oorlogstermen. Een invasie van woorden.
Invasie (18-02-2016) (Themawoord: Invasie)
Ik heb enorm last van invasie. De heren doktoren weten er ook geen raad mee. Ik bespaar u de symptomen. Ze zijn veel te erg om hier te benoemen. Tig medicijnen zijn er al op losgelaten. In ieder geval heeft het beestje alvast een mooie naam gekregen. Een werktitel noemen de doktoren het. Invasie. Hoe kom je erop? Heeft u ook verschijnselen van invasie? Laat het mij dan weten. Ik heb al een Facebook pagina om ons leed te delen. Op Instagram de plaatjes en voor direct contact een Twitteraccount. Toe maar. Ga los op mijn invasie. Voeg uw invasie toe. We zijn per slot van rekening allemaal lotgenoten, nietwaar? Hoe u mij vindt? Ik draag een lange blauwe jurk.
Bizarre vlaflip (22-02-2016) (Themawoord: Flegma)
“Jongens, we gaan niet van tafel voordat de spruitjes op zijn. Het is maar dat jullie het eten… eh… weten.”
Het was een van de zeldzame keren dat moeder zich versprak. Het organiseren van een goede maaltijd voor stuiterboys was geen sinecure. Zeker niet bij stuiterboys die ook nog eens beschikten over een buitennormaal IQ. Voor de niet zo scherpe lezer, buiten normaal, binnen absurd.
“Ja, maar mams, moeten we dan echt alle blaadjes van de spruitjes eten, of mogen we ons ook beperken tot de buitenste?”
“Open deur, Sjakie, daar trap ik niet meer in.”
“Die?”
“Nee, daar!”
Mams werd soms doodmoe van de woordspelletjes.
Tergend langzaam aten de jongens de spruitjes op.
Ze aasden op het toetje. Flegmaflip.
De dorstige zwerver (24-02-2016) (Themawoord: Flegma)
Uitgeput van hoest trok de zwerver de deurklink van de dorpskerk omlaag en duwde zich naar binnen tegen de zware deur. Zich vasthoudend aan de kerkbanken strompelde hij richting altaar. De kapelaan zag het met lede ogen aan. Niet weer, dacht ie.
Zweet, zo noemde de kapelaan de zwerver, bracht bijna dagelijks een bezoek aan de kerk, met telkens dezelfde vraag. Of er misschien nog wat missiewijn over was.
Dit keer pakte de kapelaan het anders aan. Voor wat hoort wat. Hij liet de zwerver eerst een slokje drinken uit de kwispedoor. Die zat boordevol flegma. Bah.
Zweet dronk de kwispedoor in een teug leeg.
“Waarom?” Sprak de kapelaan. “Je hoefde maar een slokje?”
“Tja, het zat allemaal aan elkaar!”
Columns van Harrie (Februari 2016)
Eerste gebruik / Uitdaging van de Maand / Verkeer / 19-02-2016
Voor u op de stoel ligt een wit pak. Trek dit aan. Zorg dat de rits goed dicht zit.
Trek ook de bijgevoegde handschoenen en schoenen aan. Zeker als het uw eerste keer is. Vervolgens de helm en de bijbehorende hoofdtelefoon.
Doe de deur open en stap naar binnen. Zorg ervoor dat u altijd rechtop blijft staan. De schoenen zullen u daarbij helpen. Ze zijn verzwaard met lood.
Bekijk rustig de ruimte waarin u zich nu bevindt. Draai voorzichtig naar links totdat u weer in dezelfde stand staat. De basisstand. De ruimte is klein maar went snel.
Aan de wand achter u, in basisstand, heeft u een soort van zwemhaak gezien. Klem deze om u heen door de flexibele arm onder uw linkeroksel door te halen en de haak om u borst te slaan. De zwemhaak is noodzakelijk om u rechtop te laten staan tijdens de vlucht. Klik nu op de groene knop op het bedieningspaneel voor u. De zwemhaak is daarmee op slot gezet. De knop kleurt rood als het goed is. U bent verzegeld.
De bediening is vrij eenvoudig. U ziet een stok. Dit is de USB. Universele Sleutel Besturing. Naar voren duwen: u gaat omhoog. Naar achteren duwen: u gaat omlaag. Naar links duwen: u gaat naar links. Naar rechts duwen: u gaat naar rechts. Let op: Maak geen roerende bewegingen. Dan wordt u misselijk.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 14e schrijfopdracht op ColumnX (februari 2016), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een compacte gebruiksaanwijzing van een voorwerp
-Het hoofddoel is duidelijkheid. Begrijpt de lezer hoe het werkt?
-Waarheid of fictie
-Schrijf de opdracht in plusminus 300 woorden (275-325)
Bouw je eigen TARDIS / Uitdaging van de Maand / Verkeer / 16-02-2016
Belangrijk! Bevestig dit artikel met het meegeleverde ruimteanker in de ruimte. Verschillende ruimtes vereisen verschillende soorten bevestigingsbeslag. Gebruik bevestigingsbeslag dat geschikt is voor de ruimte waarin je je bevindt (niet inbegrepen). Weet je niet precies welke soort schroeven / beslag je moet gebruiken, neem contact op met de vakhandel. Bekijk goed de meegeleverde gebruiksaanwijzingen. Lees ook de onderstaande toelichting bij de plaatjes. Het is een leeswijzer bij de meegeleverde doewijzer. Wel zo handig!
Houd de doewijzer bij de hand en begin bij pagina een.
1) Benaming instrumentarium:
Kruiskopschroevendraaier, schroevendraaier, waterpas, hamer, centimeter, lijmklem, boormachine.
2) Dit artikel nooit alleen in elkaar zetten. Nodig iemand uit die niet chagrijnig is. Nodig een schrijver uit met een grote glimlach op zijn gezicht.
3) Wordt niet chagrijnig als er ergens een hoekje vanaf is. Leg een Perzisch tapijtje op de vloer. Dan voorkom je breuken.
4) Snap je niet hoe de hamer werkt? Bel dan even naar het ruimtemagazijn. Ja, je ziet het goed. Met een telefoon aan een draad.
5) Benaming bevestigingsmaterialen (de aantallen staan erbij vermeld):
Moer, bout, klem, pin, dop, hoek, plug. Noteer de nummers van ontbrekende materialen en bel dan naar het ruimtemagazijn.
Let op! De volgende handelingen met twee personen uitvoeren. Glimlachend.
6) Leg deur een op de grond en bevestig de getoonde materialen.
7) Leg deur twee op de grond en bevestig de getoonde materialen.
8) Leg zijkant een op de grond en bevestig de getoonde materialen.
9) Leg zijkant twee op de grond en bevestig de getoonde materialen.
10) Leg de achterkant op de grond en bevestig de getoonde materialen.
11) Leg de vloerplaat op de grond en bevestig de getoonde materialen.
12) Leg de plafondplaat op de grond en bevestig de getoonde materialen.
13) Verbind 6) en 7) met 8) en 9) met behulp van de getoonde materialen.
14) Verbind 10) met het resultaat van 13). Leg eerst 10) op de grond met de juiste kant boven.
15) Verbind 11) en 12) met het resultaat van 14). Eerst 11) dan 12).
16) Til de TARDIS voorzichtig rechtop.
17) Ga nu verder met het interieur. Zie Gebruiksaanwijzing 2. Het interieur
Succes!
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 14e schrijfopdracht op ColumnX (februari 2016), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een compacte gebruiksaanwijzing van een voorwerp
-Het hoofddoel is duidelijkheid. Begrijpt de lezer hoe het werkt?
-Waarheid of fictie
-Schrijf de opdracht in plusminus 300 woorden (275-325)
Gesloten venster (2) / Verkeer / 06-02-2016
Het lukt me niet goed om voor de tweede keer uit het gesloten venster te geraken. Ik weet eigenlijk ook niet precies hoe ik er weer in terecht ben gekomen. Na het stampen op het blauwe bordje ‘Inzenden voor beoordeling’ ben ik de kluts kwijtgeraakt. Kwam in een vreemde ruimte met beeldschermen met daarop vermeld het woord ‘Moderator’ en een stem die om mijn ID vroeg. Ik zou zogenaamd geen titel en categorie ingevoerd hebben, daar waar woorden mijn voeten overspoelden. Nog voor ik er erg in had, werd ik weer teruggeworpen in het gesloten venster waar ik kortgeleden vandaan kwam. Had ik nu mijn TARDIS binnen bereik gehad dan had ik dit probleem eenvoudig kunnen oplossen. Maar helaas. Die was in geen wegen of velden te bekennen. Het enige wat rest is een nieuwe verkenning van de ruimte. Gesloten venster deel twee.
Ik zak onderaan het venster door mijn knieën. Er plakt een lichtblauw vlak aan vast. Dat had ik de vorige keer nog niet gezien. Het lijkt wel een bewegingsmelder. Het registreert voortdurend woorden. Aantal woorden: 178. Terwijl ik de woorden nu ook boven mij in een moordend tempo op mij af zie komen loopt de aantalwoordenteller gestaag op. Ik voel zelfs zinnen drukken. Heel langzaam lijken ze mij op te sluiten, de woorden in zinnen, als muntjes in een gokkast op de kermis, voortgeduwd door een klein bulldozertje. Ik kan de druk niet aan en wordt nu door het woord ‘door’ langzaam richting putje geduwd. Ik probeer me nog vast te houden aan de rand van het venster maar tevergeefs. ‘Door’ drukt door en ik val naar beneden en kom terecht in een plat langgerekt wit venster.
Helemaal links zie ik ‘Slug’ geschreven staan. Zou ik dat kunnen doen? Ik zou niet durven. Wat betekent het überhaupt? Helemaal rechts staat een klein minipijltje met de punt omhoog gericht. Moet ik daar misschien naartoe? Waar hangt die verdomde TARDIS nu toch uit. Als je hem nodig hebt is ie er niet. Ik zie dat onder het woord ‘Slug’ een klein vierkantje geopend is. Boven mij, onder het gesloten venster is de bulldozer verdwenen. Het aantal woorden staat op 359 en er schijnt ook een concept opgeslagen te zijn. Een concept? Ik moet er niet aan denken. Ik wil geen concept, ik wens een oplossing. Die ligt vooralsnog opgeslagen in de ‘enter’ knop. Deze schept ruimte in de tekst. Vijf witregels gun ik me nog voor de oplossing. De return of the TARDIS. Gelukkig weet ik dat de TARDIS ook op zoek is. Dat kan niet anders. Naar mij. Zonder mij is ie stuur- en nutteloos. En zoals in de meeste goede verhalen en films komt ie altijd pas op het einde. De oplossing. Ik zet er een klassiek muziekje onder, niet te licht en niet te zwaar. Iets in de trant van ta, ta, ta, taaaa. Ken uw klassiekers. Daar komt ie al aangevlogen. Waar was je nou? Wegwezen hier, ik heb het alweer gezien. De achterkant van een verhaal hoef ik voorlopig niet meer te zien. Laat staan zijn ontstaansgeschiedenis. Laat het een wijze les zijn. Voor man en machine. Hoedt u voor gesloten vensters. Ze slurpen alles op!
Terwijl we samen wegvliegen fluistert de TARDIS mij nog even droog de betekenis van ‘Slug’ in. “Een slug in WordPress is een onderdeel van een URL dat meestal het artikel beschrijft. De slug is het gedeelte dat na de domeinnaam komt in de URL.” Met waterige oortjes neem ik het bericht voor lief. “In de slug komen alleen kleine letters; spaties worden vervangen voor een koppelstreepje; speciale karakters worden niet in de slug verwerkt.” Het komt niet meer binnen. Ik ken het woord ‘slug’ alleen maar als een natuurkundige eenheid, een Angelsaksische eenheid voor massa, tevens eenheidssymbool. Doe mij maar een slug thee. De TARDIS blijft volhouden. “Een ‘slug’ kan ook verwijzen naar een ballistisch projectiel of een Amerikaanse rapper, een fictief personage uit Marvel Comics of een lied van de Passengers.” Zo is het genoeg. Ik zet explicatiemodus van mijn TARDIS uit. De muziek gaat aan. Eno met U2.
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
22-02-2016
Verslag Open Poëzie Podium PoëzieClub Eindhoven februari 2016
Zondag 21 februari 2016 was het de derde zondag van de maand. Tevens mijn derde deelname aan het Open Poëzie Podium van PoëzieClub Eindhoven in de Oude Rechtbank te Eindhoven. 'Doe eens gek' luidde dit keer het thema. Dus ik dacht, laat ik me maar eens aanmelden via Facebook, op vrijdag 19 februari. Na 15 minuten (3 x 5 minuten) een bevestiging: 'Altijd welkom, Rob Mientjes!'. Dat getuigt van alertheid en vriendelijkheid. Ik had nog twee dagen om een keuze te maken uit mijn werk. 'Doe eens gek!' dacht ik meteen en ik koos voor drie stukjes, inclusief een kleine act. Eens uitproberen of dat kan.
Het open podium vond plaats in dezelfde ruimte als de vorige keer, in het Kunstcafé van de Oude Rechtbank. Dit maal zonder toezicht van Poetin aan de muur. Dit ter geruststelling van enkele aanwezigen. De ruimte liep al snel vol. Pierre Maréchal, de geestesvader van de PoëzieClub noteerde nog snel enkele namen op de deelnemerslijst. Tot mijn verbazing ook de mijne. Wie zat er dan achter dat Facebook? Vroeg ik me heel even af. Vijf regels met puntjes waren nog over op het overzicht van Pierre. Voor de laatkomers.
Een flip-over werd nog snel het podium opgetild. Een flip-over die vreemd genoeg de hele middag blanco bleef. Uitgezonderd de rode ruitjes, maar die stonden al voorgedrukt op het papier. Misschien dat ze in verbinding stonden met een ludieke voordracht die later op de middag plaatsvond. Een van de deelnemers had op een uitvouwbaar rood papier een aantal genummerde gedichten geprint. Het publiek mocht kiezen: "Welk nummer?".
Van heinde en verre waren de deelnemers toegestroomd. Zelfs uit Sliedrecht. Voor 51% dan. Van oorsprong. De andere 49% was liefde voor het Brabantse. Zelfs Amsterdam was sterk vertegenwoordigd. Een strak schema was niet nodig. Gelukkig maar. Na de tweede pauze was het mijn beurt. Met twee keer ervaring in mijn benen en keel, nam ik de draad op waar ik de vorige keer gebleven was. Doe eens gek dacht ik en laat ik maar beginnen met 'Consonantische fonemen'. Wetende dat ik problemen had met ademhalen tijdens de voordracht haalde ik de angst bij mezelf weg en benoemde de angst. Ik vroeg het publiek mij te attenderen wanneer ik in een luchtknoop dreigde te raken. Een last viel van me af. Naast de micro, die ik natuurlijk niet goed kreeg ingesteld door technisch onvermogen en biologisch ongeduld, had ik een barkruk geplaatst waarop een rieten mandje met kleine en grote chocolade paaseieren.
Ik gleed door de Consonantische fonemen heen met toch het nodig gestok. Het publiek nochtans greep niet in. Gelukkig maar. Applaus viel me ten deel. Ik merkte in mijn voordracht dat ik de tekst opmerkelijk ophoestte. Niet geoefend viel de timing en het tempo telkens wonderbaarlijk goed uit. Voorzienigheid of toeval? Ik zal het nooit weten.
Drie stukken ging ik niet halen. Pierre was streng maar rechtvaardig. Een kleine 'jammer' hoorde ik uit het publiek. Op dan maar naar het eindschot. De barkruk met eieren had ik er niet voor niets neergezet. Ik droeg mijn 'Leeswijzer voor multifunctionele mandjes' voor. Een parodie op cq verwijzing naar het immer vroeger ingezette paasgebeuren. Daar kwam het publiek al snel achter. Voor hen de lol en het eetgenoegen achteraf, voor mij wederom een goede podiumoefening in luchthappen. Het lukte, mijn act werd goed ontvangen. Met applaus. Kleine trots maakte zich van mij meester, waarvoor dank aan het vereerde publiek.
Na de literaire quiz (ik dacht 'doe eens gek' en ik vulde de antwoorden op de zes vragen vooraf in, nog voor ik de vragen wist, alle antwoorden beginnend met Maarten B. mijn favoriete schrijver) en de derde pauze was er nog een half uur ruimte voor improvisatie, een zogenaamde voordracht-carrousel. Daar liet ik nog snel mijn 'Beletselteken' los. Gekke beestjes zogezegd.
Wederom een geslaagde middag met mooie gedichten en verhalen. Voor herhaling vatbaar. Na afloop nog kort gebleven en een interessant gesprek gehad met een deelnemer over de troubles rondom POD (Printing on Demand). Met een voor mij nogmaals heldere bevestiging, niet doen! Tenzij de afspraken haarscherp zijn en nagekomen worden ... ha, ha. Een goede tip ook nog. Van het voordragen leer je ontzettend veel en dit neem je mee in het schrijven. Hoe komt een tekst over. Hoe dring je binnen in de hoofden van je publiek. Less is more. Vul niet te veel in, het publiek vult graag aan en is niet dom. Tsja ... en dan toch die ademhaling? Aan de inhoud van de longen ligt het niet. Heeft dat happen naar lucht niet te maken met graagte en enthousiasme? Een na- en overdenkertje.
Een fotoverslag van het Open Poëzie Podium is hier te vinden.
Het open podium vond plaats in dezelfde ruimte als de vorige keer, in het Kunstcafé van de Oude Rechtbank. Dit maal zonder toezicht van Poetin aan de muur. Dit ter geruststelling van enkele aanwezigen. De ruimte liep al snel vol. Pierre Maréchal, de geestesvader van de PoëzieClub noteerde nog snel enkele namen op de deelnemerslijst. Tot mijn verbazing ook de mijne. Wie zat er dan achter dat Facebook? Vroeg ik me heel even af. Vijf regels met puntjes waren nog over op het overzicht van Pierre. Voor de laatkomers.
Een flip-over werd nog snel het podium opgetild. Een flip-over die vreemd genoeg de hele middag blanco bleef. Uitgezonderd de rode ruitjes, maar die stonden al voorgedrukt op het papier. Misschien dat ze in verbinding stonden met een ludieke voordracht die later op de middag plaatsvond. Een van de deelnemers had op een uitvouwbaar rood papier een aantal genummerde gedichten geprint. Het publiek mocht kiezen: "Welk nummer?".
Van heinde en verre waren de deelnemers toegestroomd. Zelfs uit Sliedrecht. Voor 51% dan. Van oorsprong. De andere 49% was liefde voor het Brabantse. Zelfs Amsterdam was sterk vertegenwoordigd. Een strak schema was niet nodig. Gelukkig maar. Na de tweede pauze was het mijn beurt. Met twee keer ervaring in mijn benen en keel, nam ik de draad op waar ik de vorige keer gebleven was. Doe eens gek dacht ik en laat ik maar beginnen met 'Consonantische fonemen'. Wetende dat ik problemen had met ademhalen tijdens de voordracht haalde ik de angst bij mezelf weg en benoemde de angst. Ik vroeg het publiek mij te attenderen wanneer ik in een luchtknoop dreigde te raken. Een last viel van me af. Naast de micro, die ik natuurlijk niet goed kreeg ingesteld door technisch onvermogen en biologisch ongeduld, had ik een barkruk geplaatst waarop een rieten mandje met kleine en grote chocolade paaseieren.
Ik gleed door de Consonantische fonemen heen met toch het nodig gestok. Het publiek nochtans greep niet in. Gelukkig maar. Applaus viel me ten deel. Ik merkte in mijn voordracht dat ik de tekst opmerkelijk ophoestte. Niet geoefend viel de timing en het tempo telkens wonderbaarlijk goed uit. Voorzienigheid of toeval? Ik zal het nooit weten.
Drie stukken ging ik niet halen. Pierre was streng maar rechtvaardig. Een kleine 'jammer' hoorde ik uit het publiek. Op dan maar naar het eindschot. De barkruk met eieren had ik er niet voor niets neergezet. Ik droeg mijn 'Leeswijzer voor multifunctionele mandjes' voor. Een parodie op cq verwijzing naar het immer vroeger ingezette paasgebeuren. Daar kwam het publiek al snel achter. Voor hen de lol en het eetgenoegen achteraf, voor mij wederom een goede podiumoefening in luchthappen. Het lukte, mijn act werd goed ontvangen. Met applaus. Kleine trots maakte zich van mij meester, waarvoor dank aan het vereerde publiek.
Na de literaire quiz (ik dacht 'doe eens gek' en ik vulde de antwoorden op de zes vragen vooraf in, nog voor ik de vragen wist, alle antwoorden beginnend met Maarten B. mijn favoriete schrijver) en de derde pauze was er nog een half uur ruimte voor improvisatie, een zogenaamde voordracht-carrousel. Daar liet ik nog snel mijn 'Beletselteken' los. Gekke beestjes zogezegd.
Wederom een geslaagde middag met mooie gedichten en verhalen. Voor herhaling vatbaar. Na afloop nog kort gebleven en een interessant gesprek gehad met een deelnemer over de troubles rondom POD (Printing on Demand). Met een voor mij nogmaals heldere bevestiging, niet doen! Tenzij de afspraken haarscherp zijn en nagekomen worden ... ha, ha. Een goede tip ook nog. Van het voordragen leer je ontzettend veel en dit neem je mee in het schrijven. Hoe komt een tekst over. Hoe dring je binnen in de hoofden van je publiek. Less is more. Vul niet te veel in, het publiek vult graag aan en is niet dom. Tsja ... en dan toch die ademhaling? Aan de inhoud van de longen ligt het niet. Heeft dat happen naar lucht niet te maken met graagte en enthousiasme? Een na- en overdenkertje.
Een fotoverslag van het Open Poëzie Podium is hier te vinden.
18-02-2016
Een vrij duistere sfeer
De berg lonkt. Groen is zijn voet, grijs zijn rug en wit de nek. Ik rijg mijn veters nog eens stevig aan en gooi een kleine rugzak op de rug. Van Karrimor, of hoe heet dat merk ook alweer? Genoeg bevoorrading voor een zonnige dag. Twee liter water en een hele hoop koeken. Noten en dextro bij de hand. Eigenlijk nog nergens voor nodig. Maar het hoort bij de spanning. De spanning en de weet van het wordt weer een mooie dag.
Het eerste stuk is een verharde weg met vals plat. Deze berg kent geen binnendoor. Helaas. Vol verwachting speur ik de berm af naar het eerste rood-wit. Een versleten redder in de nood op grote hoogte, in het dal twee gelikte strepen verf op een hardhouten richtingwijzer. De richtingwijzer kent halverwege plots meerdere rood-witten. Zonder kaart weet je bijna nooit waaraan en waaraf. De rugzak klotst nu tegen de groene vegetatie van den en spar. Mijn benen worden nat van het struikgewas. Het is nog ochtend. Op en neer en op en neer.
Heel langzaam wordt het zompig pad hard. De eerste kiezels verschijnen. De kiezels worden steeds groter. Het grijs blinkt wit. Tijd voor de zonnebril. Ik klok. Water en tijd. Kleine pauze met banaan en boterham. Ik loop nu van ontspanning naar inspanning. Mijn blik gaat omhoog. Ik vrees heel even voor de uitspanning. Die wordt plots donker. Nee, niet nu. Alsjeblieft. Geen duistere sfeer op deze mooie dag. Niet nu.
Ik doe mijn rugzak af en duik naar de bodem. Een lullig plastic opvouwjasje, knaloranje, moet de weergoden verzoeken zo snel mogelijk op te zouten. Het helpt. Hup, hup, Holland hup ... staat op mijn rug geschreven. De stortbui geeft een aangename cooling-down. Head up naar de piek. Ik kan hem nu zien. Soms, heel soms. Om de hoek. Hij prikt de zon haast lek. Sounds of music.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Een vrij duistere sfeer (18-02-2016)
Deze Schrijfveer is een herhaling van een Schrijfveer uit november 2015 met dezelfde titel. Lees hier hoe ik er toen over schreef.
Het eerste stuk is een verharde weg met vals plat. Deze berg kent geen binnendoor. Helaas. Vol verwachting speur ik de berm af naar het eerste rood-wit. Een versleten redder in de nood op grote hoogte, in het dal twee gelikte strepen verf op een hardhouten richtingwijzer. De richtingwijzer kent halverwege plots meerdere rood-witten. Zonder kaart weet je bijna nooit waaraan en waaraf. De rugzak klotst nu tegen de groene vegetatie van den en spar. Mijn benen worden nat van het struikgewas. Het is nog ochtend. Op en neer en op en neer.
Heel langzaam wordt het zompig pad hard. De eerste kiezels verschijnen. De kiezels worden steeds groter. Het grijs blinkt wit. Tijd voor de zonnebril. Ik klok. Water en tijd. Kleine pauze met banaan en boterham. Ik loop nu van ontspanning naar inspanning. Mijn blik gaat omhoog. Ik vrees heel even voor de uitspanning. Die wordt plots donker. Nee, niet nu. Alsjeblieft. Geen duistere sfeer op deze mooie dag. Niet nu.
Ik doe mijn rugzak af en duik naar de bodem. Een lullig plastic opvouwjasje, knaloranje, moet de weergoden verzoeken zo snel mogelijk op te zouten. Het helpt. Hup, hup, Holland hup ... staat op mijn rug geschreven. De stortbui geeft een aangename cooling-down. Head up naar de piek. Ik kan hem nu zien. Soms, heel soms. Om de hoek. Hij prikt de zon haast lek. Sounds of music.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Een vrij duistere sfeer (18-02-2016)
Deze Schrijfveer is een herhaling van een Schrijfveer uit november 2015 met dezelfde titel. Lees hier hoe ik er toen over schreef.
12-02-2016
Dure karbonade
Ik kreeg een klein boekje in handen gedrukt met veel plaatjes. Geen letter tekst. En toch, nog nooit was taal zo duidelijk. Met een brede glimlach keek de vrouw mij aan en tikte op de eerste afbeelding die in het boekje stond. Daarna maakte ze haar rechterduim nat en sloeg vervolgens de duim een aantal keren wapperend boven haar opengehouden hand. Ik begreep haar niet.
Ze keek me doordringend aan. Iets minder begripvol. Zelfs een beetje ongeduldig. Ze hield haar linkeronderarm lichtgebogen voor mijn neus en wreef met snelle beweging haar linkerduim en -wijsvinger een paar keer over elkaar. Daarna wees ze met haar wijsvinger naar mijn bord. Ik wist niet meer hoe ik het had. Op mijn bord lag een afgekloven karbonaadje. De afbeelding in het boek leek op een biefstuk. Wat bedoelde die vrouw nu eigenlijk? Waarom al dat handgeklap en duimgewapper?
De gebaren van de dame begonnen op een dansje te lijken. Een boze dans, dat mag duidelijk zijn. Ze keek me nu boos aan. Spreidde haar benen wat en boog lichtjes door de knieën. Ze stak nu haar twee onderarmen naar me uit, met handen en vingers ver uitgestrekt. Drie keer bewoog ze gelijktijdig de handen naar me toe. De frons op haar gezicht nam een zeer ernstige vorm aan. Mijn disgenoot die tot nu toe wijs gezwegen had fluisterde wat in mijn oor. ‘Volgens mij kost je karbonade dertig lev’.
‘Wat, dertig lev? Echt niet. Dat gaat hier niet gebeuren.’ Fluisterde ik terug. ‘Deze karbonade gaat hooguit vijftien lev kosten’.
Ik haalde mijn portemonnee te voorschijn en legde vijftien lev op tafel. Kort daarna vloog een grote hakbijl door de lucht en bleef hangen in de houten deurpost. Ik had net op tijd gebukt. Zo voorspelbaar die Bulgaarse antwoorden. Daar was geen gebruiksaanwijzing voor nodig. De deur vloog open, bezweek onder de zwaartekracht. Een zwaartekracht die golfde. Weg waren we. Verdwenen in het zwarte gat. Net op tijd.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 14e schrijfopdracht op ColumnX (februari 2016), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een compacte gebruiksaanwijzing van een voorwerp
-Het hoofddoel is duidelijkheid. Begrijpt de lezer hoe het werkt?
-Waarheid of fictie
-Schrijf de opdracht in plusminus 300 woorden (275-325)
Ze keek me doordringend aan. Iets minder begripvol. Zelfs een beetje ongeduldig. Ze hield haar linkeronderarm lichtgebogen voor mijn neus en wreef met snelle beweging haar linkerduim en -wijsvinger een paar keer over elkaar. Daarna wees ze met haar wijsvinger naar mijn bord. Ik wist niet meer hoe ik het had. Op mijn bord lag een afgekloven karbonaadje. De afbeelding in het boek leek op een biefstuk. Wat bedoelde die vrouw nu eigenlijk? Waarom al dat handgeklap en duimgewapper?
De gebaren van de dame begonnen op een dansje te lijken. Een boze dans, dat mag duidelijk zijn. Ze keek me nu boos aan. Spreidde haar benen wat en boog lichtjes door de knieën. Ze stak nu haar twee onderarmen naar me uit, met handen en vingers ver uitgestrekt. Drie keer bewoog ze gelijktijdig de handen naar me toe. De frons op haar gezicht nam een zeer ernstige vorm aan. Mijn disgenoot die tot nu toe wijs gezwegen had fluisterde wat in mijn oor. ‘Volgens mij kost je karbonade dertig lev’.
‘Wat, dertig lev? Echt niet. Dat gaat hier niet gebeuren.’ Fluisterde ik terug. ‘Deze karbonade gaat hooguit vijftien lev kosten’.
Ik haalde mijn portemonnee te voorschijn en legde vijftien lev op tafel. Kort daarna vloog een grote hakbijl door de lucht en bleef hangen in de houten deurpost. Ik had net op tijd gebukt. Zo voorspelbaar die Bulgaarse antwoorden. Daar was geen gebruiksaanwijzing voor nodig. De deur vloog open, bezweek onder de zwaartekracht. Een zwaartekracht die golfde. Weg waren we. Verdwenen in het zwarte gat. Net op tijd.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 14e schrijfopdracht op ColumnX (februari 2016), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een compacte gebruiksaanwijzing van een voorwerp
-Het hoofddoel is duidelijkheid. Begrijpt de lezer hoe het werkt?
-Waarheid of fictie
-Schrijf de opdracht in plusminus 300 woorden (275-325)
10-02-2016
Leeswijzer voor multifunctionele mandjes
Mandje. Mandje van riet. Mandje van riet om eieren in op te bergen. Mandje van riet om chocolade eieren en geverfde eieren in op te bergen. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen zijn in op te bergen. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens buikpijn te krijgen.
Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens na het verkrijgen van buikpijn hetzelfde mandje te bekleden met plastic. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens na het verkrijgen van buikpijn hetzelfde mandje te bekleden met plastic, zodat het dienst kan doen om na het spuwen het braaksel op te vangen. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens na het krijgen van buikpijn hetzelfde mandje te bekleden met plastic, zodat het dienst kan doen om na het spuwen het braaksel op te vangen en uit te storten in het toilet.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 14e schrijfopdracht op ColumnX (februari 2016), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een compacte gebruiksaanwijzing van een voorwerp
-Het hoofddoel is duidelijkheid. Begrijpt de lezer hoe het werkt?
-Waarheid of fictie
-Schrijf de opdracht in plusminus 300 woorden (275-325)
Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens na het verkrijgen van buikpijn hetzelfde mandje te bekleden met plastic. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens na het verkrijgen van buikpijn hetzelfde mandje te bekleden met plastic, zodat het dienst kan doen om na het spuwen het braaksel op te vangen. Mandje van riet om chocolade en geverfde eieren die in de tuin verborgen en gevonden zijn in op te bergen en naar binnen te brengen, om later onderling te verdelen en op te eten, om vervolgens na het krijgen van buikpijn hetzelfde mandje te bekleden met plastic, zodat het dienst kan doen om na het spuwen het braaksel op te vangen en uit te storten in het toilet.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 14e schrijfopdracht op ColumnX (februari 2016), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Schrijf een compacte gebruiksaanwijzing van een voorwerp
-Het hoofddoel is duidelijkheid. Begrijpt de lezer hoe het werkt?
-Waarheid of fictie
-Schrijf de opdracht in plusminus 300 woorden (275-325)
Abonneren op:
Posts (Atom)