Mijn schrijven werd niet puntig gevonden
dus viel ik weer terug op mijn jeugdzonden
Ik kerfde mijn leed bloederig in mijn armen
‘k werd subiet naar een psychiater gezonden
Deze luisterde mij nietszeggend aan
alsof hij niet met mij was begaan
In gedachten sneed ik in zijn kop
‘k voelde mij creatief in deze waan
Op zijn sofa zag ik dus het licht
dacht, voordat ik voortaan dicht
slijp ik mijn potlood geheel anders
ontwerp ik een sculptuur wellicht
Nadat de man met de priemende ogen zijn beeld gevormd had, over mij, is mijn wereld ingestort.
Zijn diagnose van duizend woorden, over mij, heb ik blindelings tot Gek ingekort.
Hij zei: ‘Gespleten persoonlijkheid, met duizend facetten’.
Hij zei: ‘Dit kost veel tijd, neem duizend tabletten ‘.
Ik kijk alleen in de spiegel, mijn ogen zien mij, wachtend tot ik duizend anderen word.
Dalina rust haar hoofd
Legt nek op badrand
Koud voelt het metaal
Natte druppels op vloer
Waterlekkend langs zwart haar
Wat gaat er mis?
Mes snijdt door pols
Warme gloed blij gemoed
Bloed stroomt, ader pulst
Kleine spatjes verloren troost
Geen weg meer terug
Zinken in het water
Langzaam, heel langzaam besef
Dit is het einde
Van mij, van ons
Mijn verleden en ik
We hadden het goed
Als we eerlijk zijn
Maar aandrang wint altijd
Van ontevredenheid en mineur
Kan ik nog opstaan?
Wil ik dat überhaupt?
Niets mis met eindigheid
Het is goed zo.
Bloed spat op vloer
Hier lig ik dan
In een halve walvis
Noch zoet noch zout
Het water wordt koud
Daar ga ik dan
Creativiteit is wanhoop van de betere soort en wanhoop kent zijn eigen rust.
Hij zag haar overal. Hij werd poppenmaker.
Dalina’s lichaam werd nooit gevonden. Men trof alleen een bad met bloed. DNA gegevens bevestigden dat het alleen van haar kon zijn.
Enkele naargeestigen namen aan dat zij definitief gestorven was. De meesten hoopten stil of juist heel luidruchtig, dat Dalina, ooit, eens en ergens, op een mooie dag of op een lelijke, weer boven water zou komen.
Het is een feit, dat niemand – zelfs de poppenmaker niet – echt wist wat er precies gebeurd was.
Ik voel zijn handen om mijn wangen.
‘Je moet gaan.’ Hij kust mijn voorhoofd.
‘Ik hou van je.’
‘Je bent klaar.’
De spiegel van het meer toont mijn beeltenis. Hij gooit een steentje in het water. In de rimpels zie ik samenhang waar ik die vroeger niet zag. Een gezicht, in plaats van de duizenden die ik gewend was te zien. Mijn vingers gaan langs de lijntjes bij mijn ogen en mond. Grijze draden zijn gesponnen door mijn eens zo zwarte haar. Ik kijk naar hem op. Zijn ogen glinsteren. Ik kus zijn natte wang.
‘Ze wachten op je. Nog steeds.’
Mijn vingertoppen strelen langs de lijntjes op mijn pols. ‘Ja.’
‘Dalina.’ Een fluistering. Mijn identiteit.
Terug.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Cadavre Exquis is een verhaal in tekst en beeld. Geschreven door schrijvers op website 120W. Idee en uitwerking: Mien en Levja.
Alle schrijvers reageren associatief op elkaar. Met of zonder rode draad. In dicht- of prozavorm.
Meer informatie over wat een Cadavre Exquis precies is, is hier te vinden.
Klik hier voor de originele weergave van het verhaal Cadavre Exquis op 120W en hier voor de uitwerking en reacties.
Schrijvers en volgorde:
(1) Mien (beeld)
(2) Levja (tekst max 120 woorden, meer kan niet in een reactie)
(3) NeleDeDeyne (beeld)
(4) Berdien (tekst)
(5) Marceline (beeld)
(6) Mien (tekst)
(7) Levja (beeld)
(8) NeleDeDeyne (tekst)
(9) Berdien (beeld)
(10) Marceline (tekst)
Alle schrijvers bedankt voor het deelnemen!
